In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Marjan een van haar vrienden Jean Paul, die is overleden aan kanker.
Geschreven door Marjan Hoeijmakers ter nagedachtenis aan Jean Paul Joosten (21-05-1972 – 24-03-2020).
J.P., Jean Paul, oftewel: Pôp, zoals hij zichzelf ook wel noemde. Wat een gemis man. Het is door al deze coronashit zo ontzettend onwerkelijk dat hij er niet meer is. Geen volle zaal met mensen die afscheid komen nemen. Geen borrel (dat was het anders zeker geweest) na de dienst. Want koffie en cake waren niet zijn ding. Liever proosten op het leven zoals hij dat zelf het liefste deed. Waar een feestje was, daar was Pôp. En dan samen even een shotje drinken op de gezelligheid. Zo herinner ik me hem. Altijd goede zin en in voor een beetje gekkigheid.
Zelfs toen hij in 2018 kreeg te horen dat hij ziek was, hield hij goede hoop. En terecht, want na driekwart jaar werd hem verteld dat hij helemaal schoon was. Makkelijk werd het echter niet. In de tussentijd heeft hij zijn vader moeten begraven en kreeg zijn broer en beste vriend een hersenbloeding. Hoeveel moet een familie meemaken.
Ook de vreugde van het beter zijn was van korte duur. De kanker kwam terug en was uitgezaaid. Er was echt niks meer aan te doen. Maar hij gaf niet zomaar op, want opgeven voelde als falen. Dat zei hij zelfs nog op zijn laatste dag. Gelukkig had hij een mooi team aan vrienden om zich heen dat er voor hem was en voor hem zorgde. Team Pôp was er dag en nacht om met hem te praten, zijn laatste ‘shaggies’ te draaien of gewoon om er te zijn – ook al was het stil. Graag had hij als echt dorpsfiguur een groots afscheid gewild. Maar door corona kon dit helaas niet. Er mochten maar dertig personen aanwezig zijn. Omdat hij tot op het laatst redelijk helder was heeft hij zelf besloten wie bij die dertig personen hoorde.
Zo was hij dan ook. Schijt aan de pottenkijkers en mensen die zielig willen komen doen, en zorgen dat zijn naaste familie en team Pôp wel aanwezig konden zijn. Maar dat uiteindelijk honderden mensen meegekeken hebben via livestream weet hij helaas niet. Groter had zijn afscheid niet kunnen zijn. En hij heeft het meer dan verdiend. We gaan hem missen als we straks weer mogen feesten. Maar ook dan proosten we op hem, om het leven te vieren en onze Pôp nooit te vergeten.
