Wanneer Kevin (29) de aflevering van ‘BOOS’ ziet, komen de herinneringen weer boven waarvan hij lange tijd dacht dat het nachtmerries waren. Zestien jaar stopte hij het seksueel misbruik weg. Nu is hij de schaamte voorbij en wil hij het taboe doorbreken.
‘Het overkomt ons, mannen, net zo goed’, vertelt hij aan LINDA.nl.
“Ongeveer tien jaar oud was ik, toen het gebeurde. We stonden op de camping, mijn moeder, mijn toenmalige stiefvader, zusje en ik. Onze stacaravan stond op de vaste plek, we kwamen er ieder weekend. In de zomer zelfs wekenlang, zo ook dat jaar. Ze moeten aan me hebben gezien dat ik anders was dan de andere jongens van mijn leeftijd. Ik was verlegen en wat naïef. Thuis werd er nauwelijks naar me omgekeken.”
“Daarom voelde het ook zo fijn dat zij me wél zagen, het stel met de caravan op het trekkersveldje. Ik geloof dat ze eind twintig, misschien begin dertig waren. Ze waren bijzonder in hun doen en laten, hadden ook wel een vreemd uiterlijk. Een beetje asociaal, denk ik nu, al zag ik dat als kind niet. Mijn beste vriendje van de camping mocht niet bij ze in de buurt komen, zijn ouders vertrouwden het niet. Zo’n waarschuwing kreeg ik thuis niet. Ik hoorde niets.”
Kevin komt juist wel in contact met het stel. “Dat begon met een praatje, aftasten wie ik was. Ze kwamen heel vriendelijk over, dus toen ze me uitnodigden een keer wat te komen drinken… zei ik geen nee. In hun caravan stond porno op. Ik vond dat wel vreemd, maar kende porno verder ook niet als tienjarig jochie. Ik dacht dat ‘het iets voor volwassenen was’. De penetrante wietlucht kan ik me nog altijd goed herinneren, omdat het zo anders rook dan sigaretten. Toch vond ik het vooral gezellig. Tot ze me op een dag misbruikten, allebei. Dat was zo traumatisch, dat ik het wegstopte. Zo ver weg, dat ik het zelf lange tijd niet meer kon vinden.”
Zestien jaar lang verdringt Kevin onbewust zijn trauma. Tot in 2018 de flashbacks terugkomen. “Ik kreeg te maken met herbelevingen. Heel naar. Ik dacht dat het nachtmerries waren, zag de flitsen nog niet als herinneringen van mezelf.” Ondertussen voelt hij zich steeds dieper wegzakken in zijn depressie. “Al jaren zat ik te klooien met mijn psychische gesteldheid, vocht ik tegen mijn depressies en volgde ik therapie. Maar nu werd het zo erg, dat ik nog maar twee uitwegen zag. Eén daarvan was vluchten.”
Dat doet Kevin, naar Portugal. “Ik dacht: als ik mijn oude leven achterlaat, kan ik een heel nieuw leven opbouwen in Lissabon. Al mijn nare herinneringen – ik heb meer vervelende dingen meegemaakt in mijn jeugd – blijven dan achter in Nederland. Ik vertrok zonder iets te zeggen, liet mijn werk en woning gewoon achter en blokkeerde iedereen die ik kende. Ik wilde niet overgehaald worden om terug te komen. Mijn oude leven bestond wat mij betreft niet meer.”
De eerste maanden voelt hij zich goed en vrij. “Maar tegen de feestdagen kwam het besef dat ik mijn oude leven altijd met me meedroeg. Ik weet niet precies wat de trigger was, maar ineens besefte ik dat de nachtmerries mijn eigen herinneringen waren. Ik wilde het niet geloven, dacht dat mijn hersenen een spelletje met me speelden. Maar tegelijkertijd wist en voelde ik dat dat niet zo was.”
Lees ookLiesje (29) werd slachtoffer van groepsverkrachting: 'Er werden steeds meer mannen bijgehaald'
“De wereld zakte op dat moment weg onder mijn voeten. Zat ik daar, alleen in een onbekende stad met mijn trauma. De schaamte was zo groot en drukte zwaar op me. Niemand die het wist, ik had geleerd om een masker op te zetten, maar dat maakte voor de schaamte niet uit. Ik wist dat ik terug moest naar Nederland om het te gaan verwerken. Voorzichtig zocht ik weer contact met mijn zusje en wat vrienden. Dat was moeilijk, want door hoe ik wegging, had ik veel mensen pijn gedaan.”
“In Nederland heb ik een jaar intern in een kliniek gezeten om mijn problemen aan te pakken. Daar heb ik uiteindelijk ook het misbruik een plekje kunnen geven. Dat was moeilijk, want de schaamte was zo groot. Ik verstijfde toen het gebeurde. Dat nam ik mezelf kwalijk. Ik beschuldigde mezelf dat ik anders had moeten reageren, had moeten vluchten. Vond mezelf zo stom dat ik dat niet had gedaan. Ik kwam zelfs terug. In de vier weken dat het stel op het trekkersveldje stond, ben ik meerdere keren misbruikt. En ik bleef terugkomen. Waarom?”
“Die vraag spookte door mijn hoofd; ik kon mezelf wel voor de kop slaan. Samen met een psycholoog heb ik het uitgeplozen. Ik denk nu dat het komt doordat ik geen fijne thuissituatie heb gekend. Met mijn vader had ik geen contact, mijn moeder had steeds nieuwe vriendjes, we verhuisden continu. Nooit werd ik gezien, deze mensen zágen mij. Ze waren meestal aardig en lief voor me. Voelden feilloos aan wat ik nodig had en hebben daar misbruik van gemaakt.”
Lees ookKlinisch psycholoog Iva Bicanic: seksueel misbruik is een epidemie
Het is een enorme worsteling geweest voor Kevin om met het misbruik naar buiten te komen. “In de maatschappij zien we vrouwen meestal als slachtoffer, de man als dader. Maar het kan zeker ook andersom. Ik wil niet zeggen dat het voor mannen erger is dan voor vrouwen, maar het is wel nóg moeilijker om te erkennen.”
“Dat heeft, denk ik, grotendeels met het beeld te maken wat we van mannen hebben. Als kind hoor je al dat je als man sterk en onafhankelijk moet zijn, dat je jezelf moet redden. Dan mag zoiets je niet overkomen. In de media hoor je er ook bijna niet over: het zijn eigenlijk altijd de vrouwen die je hoort. Daardoor denk je: ben ik dan de enige? Dat dacht ik zelf ook. Inmiddels weet ik dat ik niet schuldig ben op de een of andere manier. Ik ben het slachtoffer.”
“Praten over het trauma blijft lastig. “Ik heb het alleen goede vrienden verteld, mijn moeder weet het nog steeds niet. Het is niet iets waar je graag mee te koop loopt. Mensen drukken al snel het stempel ‘zielig’ op je. Dat wil je niet. Ik wil geen medelijden, dat helpt niets.”
Dat Kevin nu toch met zijn verhaal naar buiten komt, heeft een belangrijke reden: ik hoop zo dat meer mannen, al is het er maar één, zich gesterkt voelen hun verhaal te doen. Dat ze weten: ik ben niet alleen, ook ik kan een slachtoffer zijn.”
“Het delen van je verhaal werkt helend. Voorheen vertrouwde ik niemand, wilde ik alles alleen doen. Therapie heeft me echt veranderd. Wantrouwen heeft plaatsgemaakt voor vertrouwen en ‘alleen’ voor ‘samen’. Ik ben zachter als mens geworden. Hoewel ik het altijd bij me draag, heeft het trauma me niet meer in z’n greep. Al triggert het misbruik rondom The Voice wel. Dan komt de emotie weer terug.”
Wil je naar aanleiding van de berichtgeving rondom The Voice of Holland ook met iemand praten over je eigen ervaring met seksueel grensoverschrijdend gedrag? Dan kun je gratis, vrijblijvend en anoniem contact opnemen met: Slachtofferhulp Nederland (0900-0101 of via de chat) Centrum Seksueel Geweld (0800-0188, of via de chat) of Mind Korrelatie (0900-1450 of via de chat).
Lees ook'BOOS'-aflevering over 'The Voice' al meer dan zeven miljoen keer bekeken
