Ben je eindelijk aanbeland bij de mooiste dag van je leven, crasht je dronken neef het diner met een gênante toost en besluit je wederhelft zich een hersenschudding te vallen. Top.
In de rubriek In Voor- En Tegenspoed spreken we vrouwen van wie de trouwdag nét niet helemaal volgens plan verliep. Vandaag de beurt aan Sylvia, die vertelt over haar bruiloft in 1978: ze moest maar liefst twee keer trouwen op één dag.
“Het eerste ding dat bij ons misging, was de trouwkaarten. Mijn man had ze zelf ontworpen en we waren hartstikke blij met het ontwerp, maar iemand heeft niet goed op zitten letten en zijn achternaam aangepast. Hij heet Dubbelman van achter, maar iedereen zegt altijd Dubbeldam – zo ook de kaartenmaker. Ergens in het productieproces is het misgegaan.
Omdat we konden bewijzen dat we het goed hadden aangeleverd, kregen we de kaarten daarna opnieuw toegestuurd. Toen was er wéér een probleem: ze waren een slag te groot voor onze enveloppen. Toen waren we er zo klaar mee dat we zo’n papiersnijder hebben gehaald en al die kaarten een kopje kleiner hebben gesneden, haha.
Een week voordat we het jawoord zouden geven, kwam het tweede voorval: onze trouwfotograaf was opgenomen in het ziekenhuis. Daar kan die beste man natuurlijk niets aan doen, maar het bedrijf waarvoor hij werkte weigerde in eerste instantie een nieuw iemand voor ons te zoeken. Na heel veel aandringen is dat gelukkig nog wel gelukt. ‘Nu kan er niets meer misgaan, dachten we.”
Maakte jij een bruiloft mee waar iets helemaal misging? Deel je verhaal op LINDA.nl
“We hadden een bus gehuurd die onze daggasten allemaal in één keer zou vervoeren naar het gemeentehuis. Geen gedoe met losse auto’s leek ons handig, maar ja: dan moet die bus wel op tijd komen. Hij kwam drie kwartier te laat aan, waardoor we als de wiedeweerga naar het stadhuis moesten sjezen. We waren gelukkig net op tijd voor ons ’tijdvak’ voor de ceremonie. We trouwden, maakten groepsfoto’s en stapten toen de bus weer in naar een andere locatie, om daar van die creatieve, gestylde foto’s te gaan maken. Je kent ze wel, van die geposeerde portretten.
We waren de bus nog niet uit of we zagen de fotograaf wit worden. Ik dacht eerst dat-ie ziek werd, maar hij staarde naar zijn cameratas. Er was iets niet goed gegaan met de rolletjes, meer dan de helft was verpest. Hij had geen enkel beeld meer van onze trouwceremonie. Mijn man werd echt ontzettend woest, wat ik ook wel snap: hoe kun je nou zo slecht op je spullen letten?
We hebben iedereen maar weer in de bus laten stappen en reden terug naar het gemeentehuis, om daar te vragen of we de ceremonie misschien over konden doen. Het personeel was natuurlijk stomverbaasd, maar gelukkig was de zaal op dat moment niet in gebruik en konden we opnieuw trouwen. We hebben de hele riedel opnieuw afgedraaid: geloften, tekenen, ringen geven. En de fotograaf extra zorgvuldig foto’s maken, natuurlijk.
Achteraf vonden mensen het zo grappig dat het de lokale krant gehaald heeft, maar op het moment zelf was ik er wel behoorlijk klaar mee. Je wordt al geleefd op zo’n dag, en dan gaat er ook nog eens van alles mis.”
Het nieuwtje in de krant:
“Wat wél een nadeel was: door die tweede ceremonie liepen we natuurlijk flinke vertraging op. We sloegen al een van de drie gangen over, maar alsnog liep het diner zo uit dat we de receptie, die tussen 19.00 en 20.00 plaatsvond, eigenlijk volledig gemist hebben. Heel sneu voor de mensen die langskwamen om ons daar te feliciteren.
Daarna hebben we nog wel het feest met onze daggasten kunnen vieren. Een van de bandleden bleek ziek te zijn, maar hij heeft wél gewoon kunnen optreden. Het was een hartstikke leuke avond en toen bijna alle gasten weg waren, kwam de eigenaar van de feestzaal naar ons toe: ‘Je moet nu de rekening betalen’. Wij hadden dat geld natuurlijk niet bij ons en zeiden dat we het zo snel mogelijk zouden langsbrengen of overmaken, maar dat ging er niet in. Uiteindelijk werd het afgehandeld door een van de laatst aanwezige gasten, maar een fijn einde was dit natuurlijk niet.”
“De volgende dag doften we ons weer helemaal op in pak en jurk om een aantal van de receptiegasten alsnog te bezoeken. Wel zo leuk, toch? Daarna zijn we doorgegaan naar onze fotolocatie voor een tweede poging van de portretten, die de dag ervoor niet gemaakt konden worden door de extra ceremonie.
Uiteindelijk hebben we dus wel een album vol trouwfoto’s, maar deze laat ik nog steeds liever niet aan mensen zien. Op de ene foto draagt mijn man een corsage, op de volgende niet meer. Wel een bril, dan niet… Er zijn veel dingen die niet helemaal kloppen door de twee dagen waarop deze foto’s gemaakt zijn. De kwaliteit is ook niet fantastisch, er zijn gasten met nabestellingen die beter afgedrukt zijn dan onze eigen foto’s. Maar goed: we zijn nog steeds bij elkaar, dus het drama rond ons trouwen was in ieder geval géén slecht voorteken.”
Heb jij ook nog een goed verhaal over een beroerd verlopen bruiloft? Deel het op LINDA.nl. Mail in het kort jouw verhaal samen met je naam, telefoonnummer en foto’s naar ellen.hensbergen@linda.nl.
Marieke (44) was één keer ceremoniemeester, daarna nooit meer: 'Crisis na crisis'
