De tijd van het jaar komt er weer aan – of beter gezegd: we zitten er al middenin. Het moment dat de vakantieplannen gemaakt worden, en het vaak voorkomt dat dat ook hét gespreksonderwerp van de dag is.
En dat is toevallig ook de tijd dat ik me weer héél erg bewust ben van mijn relatiestatus. Single as can be.
Begrijp me niet verkeerd; ik heb daar eigenlijk weinig moeite mee. Sterker nog, ik vind het wel lekker. Met niemand rekening hoeven houden, precies doen wat en wanneer je zelf wil, aan niemand verantwoording af hoeven leggen… Allemaal erg fijn, maar daar zit natuurlijk ook een keerzijde aan: je bent alleen. Er zijn een paar momenten dat ik me daar bewuster van ben dan normaal. En daar hoort de aanloop richting de zomervakantie absoluut bij.
Want vroeger vond ik die voorpret ook geweldig. Met je vriendinnen kijken waar je dit jaar eens heen zou gaan. Wie kon er allemaal mee (oftewel: hoeveel waren we bereid bij DUO bij te lenen, want onze bijbaantjes betaalden bijzonder weinig en stages nog minder), waar gingen we heen en voor hoe lang? Ook de criteria waar destijds aan voldaan moest worden waren redelijk rechttoe rechtaan: je moest leuk kunnen uitgaan en het liefst voor zo min mogelijk geld. Leuk hadden we het toch wel, want we waren met elkaar.
'Waarom schaam ik me om te zeggen dat het verliezen van een huisdier me zo zwaar valt?'
Maar die studententijd ligt echt allang in het verleden, en ook onze vakantiebehoeften veranderden. Vakanties met vriendinnen werden schaarser, want ineens waren er partners waar rekening mee werd gehouden. En nu, nu ik midden 30 ben, houden mijn vriendinnen inmiddels rekening met een heel gezin. Hun lijstje met criteria is inmiddels stukken langer geworden: genoeg te doen voor kinderen, speeltuinen en zwembaden in de buurt, niet te moeilijk bereikbaar en het liefst een balkon of patio, zodat je daar nog even kan zitten als de kinderen al slapen.
Niet mijn criteria, hoor. Ik ben eigenlijk the last single woman standing in mijn vriendinnengroep, en dat maakt het plannen van een vakantie een stuk lastiger. Waar het eerst voorpret was, is het nu voorstress. Want ga ik op vakantie? Waar de vriendinnenvakanties eerst de hoogste prioriteit hadden, zijn dat nu de gezinsvakanties en mag ik mezelf al gelukkig prijzen als er eens per jaar een weekendje weg in zit.
En dat maakt het als vrijgezel best eens lastig, want dat betekent dat áls je op vakantie wil je flink assertief moet zijn. Eigenlijk zijn er twee opties: of je gaat alleen, of je meldt je aan bij een singlereis. Beide opties zag ik eigenlijk nooit zitten, dus besloot ik maar niet te kiezen en alleen maar te werken. Dat deed ik ook in het buitenland, dus hield ik mezelf voor ‘dat ik er wel lekker tussenuit was’. Maar in werkelijkheid zat ik nog steeds acht uur per dag achter mijn laptop, al dan niet in een iets zonniger oord.
Wanneer je als enige vrijgezel in je vriendengroep op vakantie wil, moet je jezelf dwingen uit je comfortzone te stappen – best lastig als introvert. En het stomme is; vaak vinden mensen het toch zielig voor je als ze horen dat je alleen op vakantie gaat. En dat medelijden is minstens net zo erg als wanneer ze niet durven te vragen naar jouw vakantieplannen, omdat ze weten dat je alleen bent.
Stom eigenlijk, dat daar nog zo’n taboe op zit. Hoe lekker zou het zijn om dat gewoon bespreekbaar te maken? “Ik ben een gelukkige vrijgezel, maar die vakanties – dat vind ik gewoon rúk in mijn eentje.” We zijn nu eenmaal niet allemaal die geboren backpackers die wel even op soloreis gaan. Veel van ons redden het prima alleen, maar vinden in hun eentje op vakantie gaan toch een ding.
Heb ik daar dé gouden oplossing voor? Absoluut niet, maar ik wil alleen zeggen: ik snap het. In mijn hoofd ben ik ook die soepele soloreiziger die heel Zuidoost-Azië in haar eentje doorkruist, maar in werkelijkheid ben ik nog nooit in mijn eentje op vakantie geweest en voel ik me bijzonder ongemakkelijk wanneer bevriende stellen in geuren en kleuren vertellen over hun plannen, terwijl ik groeiende angst krijg over wederom een zomer volledig in Nederland gespendeerd.
Maar het is nooit te laat om uit je comfortzone te stappen; deze zomer ga ik een maand naar Londen. Alleen. Niet dat ik vrij neem, want ik ga er gewoon werken. Maar hé, baby steps.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Hoe zou het zijn als je op latere leeftijd nog net zo makkelijk vrienden maakt als vroeger?'
