Zanger en vader Simon Keizer is getrouwd met Annemarie, die recent bevallen is van hun tweede kindje. Radio 538-dj Sander Lantinga en zijn vrouw Tessel verwelkomden onlangs spruit nummer vier. Samen bespreken de vrienden hun vaderschap.
Om de week sturen de mannen-die-opnieuw-een-kind-kregen elkaar een brief. Deze week reageert Sander op de brief van Simon.
Ongeveer 12 procent van de baby’s heeft last van reflux. Als je dus acht kinderen zou hebben, zou zeker één van hen last van reflux moeten hebben (gehad). Jouw teller staat op vier kids, dus de kans is fiftyfifty dat jouw antwoord ‘ja’ is, wanneer ik je zou vragen of je bekend bent met de verdrietige ervaring dat je baby’tje elke keer moet huilen als je hem na een voeding neerlegt. Want dat is wat er gebeurt als je kindje hier last van heeft. Vaak sluit het klepje van de slokdarm niet goed, waardoor de voeding weer als een zure branding omhoog kruipt. De baby spuugt de boel weer uit, of houdt het toch binnen, met als gevolg dat het gepaard gaat met een brandende pijn.
Ik hoop overigens van harte dat je antwoord ‘nee’ is. Joa lijkt hier namelijk last van te hebben, en dat gun je niemand. We weten trouwens niet zeker of het reflux is, want hoe vaak ik Joa ook vraag wat hem mankeert, hij weigert terug te praten. Dat schijnt een fase te zijn die een paar jaar duurt.
Vandaag – Joa is nu bijna zeven weken oud – lachte hij trouwens voor het eerst écht. De eerste weken zag ik wel vaker de vorm van een lach rond zijn mondje, maar vandaag was dat eerste moment waarop ik zeker wist dat het een reactie was op iets wat hij echt leuk vond. Zo zie je maar, Sander, dat het na al die jaren nog steeds scoort wanneer je iemand die video laat zien waarin jij in je nakie over het centercourt van Wimbledon huppelt!
Zonder dollen: er is interactie; er lijkt herkenning te zijn. Als ik mijn wangen opbol, lacht hij, zoals ik dit weekend deed toen Irene Schouten goud pakte op de drie kilometer. In zijn donkerblauwe ogen kan ik verdrinken, en zijn babygeur zou ik voor altijd in een potje willen kunnen bewaren.
En kon ik maar… o kon ik maar zijn leed wegnemen wanneer we zijn van pijn vertrokken snoetje zien als hij na zijn voeding last heeft van brandend maagzuur.
Liefs, Simon
Mijn antwoord is ‘nee’. Gelukkigerwijs! Het grote, boze reflux-spook heeft ons huis nooit aangedaan en ook met Lexi lijkt het erop dat wij de dans ontspringen. Maar ik was er wel bekend mee omdat ik, voordat ik überhaupt ooit aan kinderen begon, altijd dacht dat het de grootste hit van Duran Duran betrof. Later, toen Klaas een maand of vijf oud was hadden wij een wat oudere buurvrouw die bij elk huiltje van Klaas riep ‘dat-ie reflux heeft en dat we echt naar de dokter moesten, want zo kon het niet langer en dat kind heeft er echt heel veel last van en als je dan naar de dokter gaat krijg je je nachtrust weer terug…’
Het zal je niet verbazen dat Klaas natuurlijk geen reflux had, maar gewoon honger. Maar het lijkt me vervelend voor zowel kind als ouder. Sowieso is het ondoenlijk om als vader of moeder je kind pijn of verdriet te zien hebben. Met alle kennis en tegen beter weten in denk je toch elke keer weer: geef mij die pijn. Laat mij het verdriet maar dragen. En het gekke is dat het instinctief bij mij een soort van boosheid triggert. Als Klaas of Molly met hun hoofd tegen het hoekje van de eettafel botsen, word ik bijkans boos. En dat is een emotie waar ze op dat moment totaal niet op zitten te wachten. Die willen gewoon getroost worden, maar het maakt dat je overbezorgd bent en wil dat ze nooit iets overkomt. Maar ze maken brokken en er zal nu eenmaal van alles misgaan, dus er komt een deuk of schram in het zorgeloos bestaan. Dan moet je optreden en bijsturen, dus eigenlijk word je boos omdat je boos moet worden. Wat een paradox.
En zo is alles met kinderen een grote paradox: je wil ze alles geven, maar ze mogen niet te veel. Je wil dat ze zelfstandig worden, maar je wil ze ook zo dichtbij mogelijk houden. En er is natuurlijk de keuze-paradox: als ouder willen we zoveel mogelijk keuze hebben, want dat voelt comfortabel en wellicht zelfs als een vorm van rijkdom. Maar hoe meer keuze we hebben, hoe moeilijker het wordt. Dan ga je twijfelen en speelt onzekerheid op. Dan is er nog maar één ding wat soelaas kan bieden, en dat is toch weer loslaten. Kinderen moeten kinderen zijn en kinderen moeten je kinderen laten. Hou ze vast, maar laat ze op tijd weer los. Kijk naar ze, zie ze gaan en denk wat vaker: het leven is goed. En zo is het ook met deze column: we hebben beiden een kindje op de wereld gezet. Misschien is het tijd om ons gezamenlijke kindje, de columns aan elkaar, nu los te laten. Wat vind jij?
Liefs, Sander
Vader Simon Keizer schrijft Sander Lantinga: 'Joa heeft last van reflux en dat gun je niemand'
