In het artikel staat ook nog dat Macron in de verte staart, omdat hij waarschijnlijk liever op een jetski over de golvend dendert. ‘Maar’, zo vraagt de Britse tabloid zich af, ‘zou zij dat ook willen? Op haar leeftijd? Never mind een reddingsvest, hoe staat het met haar botdichtheid?’ Wat een misogyne wartaal! Wat lelijk.

Het toeval wil dat dezelfde krant een paar jaar eerder een soortgelijke foto plaatste van Catherine Zeta-Jones en haar 25 jaar oudere echtgenoot. Het intro? ‘Turning up the heat! Catherine Zeta-Jones sizzles!’ in een HEEL diep uitgesneden badpak met Michael Douglas en ze laten al hun problemen achter zich tijdens hun vakantie in New Mexico.’

Geen woord over het leeftijdsverschil. Over het uiterlijk van Michael D. die – zo laat de foto zien – een hangende B-cup heeft en een hoofd zo strakgetrokken dat hij waarschijnlijk een wind laat als hij hard met zijn ogen knippert.

Toevallig zei mijn geliefde onlangs dat vrouwen ’toch gelijke rechten’ hebben: “Waar staat het dat vrouwen iets niet mogen, wat mannen wel mogen?” Zo argumenteerde hij. Ik kon niet anders toegeven dan dat nergens staat. Althans niet in de wet, voor zover ik weet. Maar hoe er tegen vrouwen wordt aangekeken, hoe er over ze wordt geoordeeld, hoe misogyn de maatschappij in elkaar steekt, is toch echt heel andere koek.

Vooral op uiterlijk. Wanneer een man grijs wordt, neem als voorbeeld even Pierce Brosnan of Richard Gere, dan worden ze een ‘Silver Fox’ genoemd. Als met de leeftijd de kilo’s er aankomen, wordt het liefkozend een ‘dad bod’ (een papa-lichaam) genoemd. Wanneer een vrouw besluit haar grijze haardos niet meer te verven, dan ‘laat ze zich gaan’. Hebben we genoeg kinderen gebaard, dan wordt het hoog tijd voor een ‘mommy make over’ bij de plastisch chirurg. Want we mogen oud worden, maar zeker niet oud zijn.

Een man met een veel jongere vrouw heeft een trophy wife. Een trofee. De man is een winnaar, en zijn vrouw de hoofdprijs. Wanneer een vrouw een jongere man heeft, is zij een cougar. Een roofdier.

Wanneer een man vreemdgaat, komt hij blijkbaar thuis iets te kort. Het is grotendeels de schuld van de echtgenote óf die van de minnares. De sloerie. De man komt er meestal heel redelijk vanaf. Immers, boys will be boys. Toch? Maar o wee, een vrouw die overspel pleegt. Het is bijna onvergeeflijk. Hoe kan ze? Ze heeft nog wel kinderen. De echtbreekster. In dit geval wordt er amper naar het aandeel van de man gekeken.

Om terug te komen op Macron. Een paar jaar geleden is er een boek geschreven, getiteld Il Venait D’Avoir Dix-Sept Ans (Hij was amper zeventien). Zo oud was hij namelijk toen hij smoorverliefd werd op Brigitte, zijn lerares Literatuur en Frans. Nu is er over iedere president een boek geschreven, maar het frappante in dit geval was de motivatie van schrijfster Sylvie Bommel.

In een interview vertelt ze: “Wat ik wilde begrijpen, was hoe een vrouw van provinciale, kleinburgerlijke afkomst, op school gegaan bij de nonnen, de ongelooflijke moed had om haar familie en het heersende moraal te trotseren om een tweede leven aan te gaan met een man die 24 jaar jonger was.” (Brigitte verliet namelijk haar man en drie kinderen voor Emmanuel). Was dat ook zo interessant geweest als híj 24 jaar ouder was geweest? Ik durf te zeggen van niet.

Uiteindelijk is leeftijd maar een getal. Zowel voor de man als voor de vrouw. Het is veel belangrijker in welke fase van je leven je zit. Wil je nog kinderen? Dat kan het een rol spelen. Natuurlijk preek ik ook voor eigen parochie, ik heb een geliefde die een stuk jonger is dan ik. Maakt dat wat uit? We hebben allebei kinderen. We hoeven geen gezin meer te stichten, we hoeven samen geen bedrijf op te zetten en als we dat zouden willen, zou leeftijd ons niet tegenhouden.

Natuurlijk denk ik er weleens over na en voelen mensen zich geroepen er commentaar op te hebben. Zo zei een vriendin laatst over het feit dat we niet samenwonen: “Ja, en tegen de tijd dat jullie daar aan toe zijn, ruilt hij je in voor een jongere vrouw.” Au.

Maar is het belangrijk wat anderen ervan zeggen? Niet voor Brigitte Macron: “Wat er de afgelopen twintig jaar over ons is gezegd, is onbelangrijk. Natuurlijk, we ontbijten samen, ik en mijn rimpels en hij en zijn jeugd. Het is wat het is. Als ik niet voor hem had gekozen, was het leven aan me voorbijgegaan.”

Ik sluit me daarbij aan. Ik had zoveel gemist als ik te schijterig was geweest om alleen vanwege ons leeftijdsverschil (en dat is bij lange na geen 25 jaar) niet verder had durven gaan. Misschien ruilt hij me over tien jaar in, misschien morgen. Misschien ruil ik hem wel in. Je krijgt bij geen enkele relatie een garantiebewijs en daar heeft leeftijd niets mee te maken. Laten we vooral het geluk grijpen als het aanklopt, voor je het weet gaat het je deur voorbij.

'Voel je je nog steeds speciaal of ben je net zo gewoon als de inhoud van het gootsteenkastje?'Lees ook