In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag herdenkt Christel (59) haar man Erik (59).
“Het voelde alsof ik in een slechte film zat. Ik kom hier met mijn man vanwege een ontsteking en hoofdpijn, en ineens kan ik hem kwijtraken”, vertelt Christel aan LINDA.
In oktober 1983 loopt Christel de verlegen Erik tegen het lijf in een discotheek. Ze is meteen verkocht door zijn krullen en bruine ogen, en stapt op hem af. “We waren achttien en sindsdien samen”, vertelt Christel. Twee jaar later gaan ze samenwonen. En waarom dan ook niet trouwen? “Iedereen vond ons te jong, maar we hebben het tegendeel bewezen. We zijn uiteindelijk 39 jaar samen geweest.”
Dit jaar zouden ze 40 jaar samen zijn en allebei 60 worden, maar dat heeft Erik net niet gehaald. Voor dat bijzondere jubileum plannen ze een reis naar Amerika. Alsof ze het aanvoelt, stelt Christel voor om een jaar eerder te gaan. “In oktober 2023 stelde ik voor om al in mei te gaan in plaats van het jaar erop. Waarop Erik zei: ‘Dan hebben we toch niets te vieren?’. Maar als ik iets in mijn hoofd heb, moet het gebeuren”, lacht Christel.
De twee maken een fantastische reis. Hoewel die inmiddels bijna een jaar geleden is, maakt Christel de fotoboeken pas recent. “Dat is ook een stuk verwerking. Alle restaurants waar we gegeten hebben, plekken die we bezocht hebben, en andere dingen die ik me nog kon herinneren, heb ik daarin verwerkt. Het lijkt wel of we veel langer op pad zijn geweest. We hebben zo genoten samen.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Erik op Curaçao.
Erik is een echte hobbyist. Als het even kan, maakt hij het liefst alles zelf. Ook het huis dat Christel en Erik twintig jaar geleden kopen, verbouwt hij binnen negen maanden helemaal zelf. Voor hun reis naar Amerika is hij nog druk met een nieuw project: klussen in het huis van hun dochter en schoonzoon. Hoewel hij inmiddels 59 is – een stuk ouder dan toen hij hun eigen huis verbouwde – laat hij geen spoor van vermoeidheid zien. Zelfs niet tijdens de reis.
Bij thuiskomst begin juni gaat Erik verder waar hij gebleven was. Maar deze keer is hij opvallend moe. “Op zondag was het hele gezin, inclusief kleinkinderen, op bezoek voor Vaderdag. Aan het eind van de dag was Erik gesloopt, maar dat is ook niet gek met vier jonge kleinkinderen.” Als hij donderdag thuiskomt van zijn werk, voelt hij zich nog steeds zwaar vermoeid. “Hij voelde zich zo moe dat hij de volgende ochtend naar de huisarts wilde gaan.”
Tekst gaat verder onder de foto.
De allerlaatste foto van Erik, op Vaderdag met zijn kleindochter.
Vrijdagochtend wordt hij wakker met een opgezwollen been. Bij de huisarts blijkt dat hij een ontsteking in zijn ader heeft. Hij moet zichzelf een maand lang bloedverdunners injecteren. Maar diezelfde middag voelt hij zich slechter. “Hij was erg kortademig en had enorme hoofdpijn. Eerst dachten we dat het door de ontsteking kwam.” Na een nieuw bezoek aan de huisarts blijkt dat Erik ook een longontsteking heeft.
“Vanaf dat moment week ik niet meer van zijn zijde. De klachten bleven aanhouden. Precies een week later zaten we opnieuw bij de huisarts. We werden doorverwezen naar het ziekenhuis voor een scan van zijn hoofd en een bloedonderzoek.”
De pijn is zo erg dat Erik in het ziekenhuis morfine krijgt. Daardoor kan hij eindelijk slapen, terwijl Christel in spanning wacht op de uitslagen van de onderzoeken. “Na drie kwartier werd hij wakker, zijn mond stond helemaal scheef. Snel riep ik een verpleegkundige, die hem meenam voor een MRI-scan.”
Ondertussen krijgt Christel de uitslag te horen: Erik heeft leukemie. “Het drong totaal niet tot me door. Hij was dus helemaal niet ziek door een ontsteking. Ik ging meteen googelen en zag dat de kans op genezing met chemotherapie best groot was. Dat gaf me goede hoop. Maar tegelijkertijd dacht ik: wat ik net heb gezien, met zo’n scheve mond, dat kan niet goed zijn.”
Christel moet uren wachten tot ze weer naar haar man kan. “Hij was nog kort aanspreekbaar, maar raakte heel snel in coma. De verpleegkundige vertelde dat Erik een enorme hersenbloeding had gehad.” Erik moet zo snel mogelijk worden overgeplaatst naar het Erasmus MC in Rotterdam. Daar zijn ze gespecialiseerd in leukemie. De verpleegkundige vervolgt: “Er is wel een kans dat hij komt te overlijden in de ambulance.”
Moniques man Jeroen (39) overleed aan zegelring-maagkanker: 'Pas in zijn laatste dagen begon de levendigheid te doven'
Ze weet niet wat ze hoort. “Het voelde alsof ik in een slechte film zat. Ik kom hier met mijn man vanwege een ontsteking en hoofdpijn, en ineens kan ik hem kwijtraken.” De kans om hun kinderen te bellen heeft Christel dan nog niet eens gehad.
Enige tijd later zit Christel met het hele gezin in de familiekamer van het Erasmus MC. “Daar kregen we te horen dat ze niets meer voor Erik konden doen. Dan denk je: dat kan niet. We kwamen er om half één ’s nachts binnen, en om twaalf over twaalf ’s middags was hij overleden. Dat is gewoon onwerkelijk.”
Het biedt Christel troost dat ze er allemaal bij zijn. “Maar toch denk je: dit kan niet, dit hoor je alleen bij anderen.” Tijdens de eerdere bezoeken aan de huisarts is er nooit bloed geprikt. “Een paar dagen na Eriks overlijden kwam de huisarts huilend binnen. Hij vroeg of ik boos was. Nee, was mijn antwoord. Daarmee krijg ik Erik niet terug. Ik kon hem wel uitschelden, maar daar schiet niemand iets mee op.”
Christel krijgt de zware taak om familie, vrienden en collega’s te informeren over Eriks overlijden. “Dan begint het circus rond de uitvaart. En hoe moet je daarna door? We zijn nu bijna een jaar verder, en ik ben verbaasd over mijn veerkracht – en die van de kinderen. Als je me vorig jaar had gezegd dat mijn man zou overlijden, kon je me lek schieten. Toch vind ik ergens de kracht om door te gaan.”
Dit doet ze mede voor Erik. “Dat had hij gewild”, zegt ze. “Ik ben snel weer gaan werken. Het hielp om onder de mensen te zijn. De dag na zijn overlijden begon ik een dagboek. Daar schrijf ik nog steeds in. Ik krijg geen antwoorden, maar het lucht wel op.”
Ambers (20) moeder overleed aan kanker: 'Ik ben hartstikke jong, ik heb mijn moeder nodig'
Ze onderneemt ook dingen met vriendinnen. Zo vindt ze langzaam haar rol terug. “Natuurlijk heb ik mijn kinderen en kleinkinderen nog, genoeg om dankbaar voor te zijn. Maar de glans is er wel af. Sommige dingen worden weer gewoon, en dat voelt ingewikkeld. Ik kan het nog niet gewoon vinden dat ik een uur niet aan hem denk.”
Hoewel ze zich verbaast over haar veerkracht: soms is die er niet. “Iedereen zegt altijd: ‘Je doet het zo goed.’ Ja, dat doe ik. Het verdriet zie je aan mij, maar het gemis? Dat zie je niet. Als ik stelletjes samen zie fietsen, of iemand een bos bloemen van haar man krijgt, denk ik: verdomme, dat heb ik niet meer.”
“Aan de andere kant heb ik hier twintig fotoboeken staan met vakanties van de laatste elf jaar. We spaarden geen centen, maar momenten. We wisten niet dat hij zo jong zou sterven, maar het feit dat we zoveel moois hebben meegemaakt, geeft troost.”
Ze vervolgt: “Alles wat nu nog op mijn pad komt is een bonus. Ik heb veertig geweldige jaren met Erik gehad. Ik zou het zo weer overdoen. Alleen had het langer moeten duren.”
Ter nagedachtenis aan Erik Mansvelder 9 november 1964 – 28 juni 2024.
Robins moeder overleed tijdens haar bevalling: 'Op de uitvaart werd ik gefeliciteerd en gecondoleerd'
