Entertainmentjournalist Eric de Munck checkt voor LINDA. wekelijks in bij een BN’er. Soms gaat het om goede vrienden, dan weer collega’s… of hebben ze elkaar juist nog nooit ontmoet. Deze week presentatrice Caroline Tensen (59).
Het nieuwe seizoen Eén Tegen 100 is afgelopen zondag uiterst succesvol van start gegaan, maar daarnaast verschijnt komende week het indrukwekkende boek Het Verboden Woord. Daarin is Caroline Tensen heel openhartig over haar pijnlijke ervaringen en verschrikkelijke verdriet tijdens de overgang.
Eerst was er de documentaire Het Verboden Woord op Videoland. Daar kreeg jij 2300 reacties op via Instagram, hoe was dat moment?
“Ik wilde die documentaire echt niet maken om het gezicht te worden van de overgang. Maar ik vond het zo belachelijk dat er maar niet over werd gesproken. Dus ik zei tegen de maakster, Nada van Nie, dat ik niet zielig gevonden wilde worden, maar het wél bespreekbaar wilde maken.”
“De dag dat-ie in première ging, zat ik in Kopenhagen. Wij waren vrijdagochtend gegaan en die donderdagnacht was de docu voor het eerst te zien. Toen heb ik tegen de kinderen gezegd: ‘Gaan jullie maar met elkaar eten, want ik kan even niet.’ De tranen liepen over mijn wangen omdat ik het ene treurige verhaal na het andere ontving.
De boventoon was vooral herkenbaarheid en erkenning van al die vrouwen. Dat raakte me enorm. Dat de documentaire is ontvangen zoals-ie ontvangen had moeten worden. En het is niet gestopt daarna, want ik krijg nog steeds dagelijks berichten op mijn telefoon.”
Caroline Tensen onthult hoe ze na de overgang de overtollige kilo’s kwijtraakte
Je had het natuurlijk ook níet hoeven vertellen, hoe moeilijk was die stap?
“Het kwam eigenlijk omdat ik niet eens tegen mijn eigen zoon durfde te vertellen hoe zwaar ik het tijdens de overgang had. Ik dacht alleen maar dat ik hem daar niet mee moest lastigvallen, dat soort onzin. Ik hield het zelf ook in de taboesfeer daardoor, wilde niet echt zeuren. Dus een heel kleine kring wist ervan, maar de meeste andere vrienden en vriendinnen dachten: ‘wat is ze jankerig en zeikerig’, dat idee. Maar dat gevoel van geheim en schaamte begon me opeens te ergeren.”
“Op een gegeven moment had ik een vergadering bij een productiemaatschappij en toen durfde ik voor het eerst mijn verhaal te vertellen. Met de vraag of we daar niet iets mee moesten. Toen werd het doodstil aan tafel en iedereen keek me aan van: ‘are you serious?’, dus toen heb ik het maar gelaten. Want ik dacht: ‘zie je nou, deze reacties komen er dus op, want het is niet bepaald een sexy onderwerp.’
Maar ja, ik wilde het toch maken en toen was Nada van Nie de enige op wie ik kon bouwen. Zij snapte mij volkomen. Gewoon duidelijk het verhaal, heel kwetsbaar, maar niet zielig gevonden willen worden, dat was voor mij het belangrijkste en dat heeft zij heel goed gedaan.”
Eerlijk Caroline, ik dacht ook: ‘een paar opvliegers en dan is die overgang wel voorbij’. Hoe komt het toch dat we daar nog steeds zo weinig over weten?
“Enerzijds komt dat omdat er vroeger niet echt zoiets als de overgang bestond, want vrouwen werden nou eenmaal niet ouder dan veertig of vijftig. Later werden vrouwen natuurlijk wel steeds ouder, maar werkten ze meestal niet, dus dan zit je sowieso een beetje op je eigen eiland. En nu lopen veel vrouwen ertegenaan omdat ze willen werken, dat vraagt de maatschappij gelukkig ook steeds meer, maar dan ontstaan er wel problemen.”
“De medische wetenschap is ook nog steeds heel erg gebaseerd op de man en minder op de vrouw, we lopen wat dat betreft echt nog een beetje achter. En anderzijds heeft het er ook mee te maken dat er nog steeds iets omheen hangt van ‘je bent niet meer vruchtbaar, dus je doet er niet meer toe’. Terwijl dat helemaal niet bij onze moderne tijd past, want wij vrouwen hebben genoeg te melden na al die jaren. Daarom ben ik ook zo blij dat mijn zoon Bob inmiddels wel van alles op de hoogte is.”
“Hij was met me mee naar Jinek, toen was-ie echt heel zenuwachtig. En ik zei: ‘ja je kunt nu echt niet meer afzeggen’ en ik heb er gewoon twee gin-tonics bij hem ingegooid, serieus. En Eva was heel lief tegen hem vooraf, ze zei dat het een mooi gesprek zou worden. Dat klopte ook en toen hij van tafel kwam, kreeg hij alleen maar leuke en lieve berichten. Dingen als ‘hé dude wat heb je dat goed gezegd en mijn ma heeft er ook last van’, dus opeens had-ie zoiets van: ‘wauw, ik heb toch een steentje bijgedragen’ en zijn z’n ogen geopend. Hij is er echt niet dagelijks mee bezig, maar het zaadje is geplant en als we dat allemaal doen, dan gaat het ook wel goed komen.”
Jij dacht zelf ook wel makkelijk door de overgang te komen toch?
“Nou ja, ik had ook alleen maar de voorbeelden die we allemaal kenden. Dus veel opvliegers en wapperende vriendinnen. Ik vind mezelf vrij stoer, dus ik dacht: daar kom ik wel doorheen. Niet wetende dat ik op een dag wakker zou worden en alleen maar kon huilen. Echt alleen maar en niets anders.”
Hoelang duurde het voordat je wist dat het met de overgang te maken had?
“Ik had geen idee, echt geen idee. Ik wist bijvoorbeeld ook niet dat er vrouwen paniekaanvallen kunnen krijgen door de overgang. Dus daarom herkende ik dat verdriet ook niet als zodanig. Het verbaasde me ook dat dit geen onderdeel is van de biologieles. Want we hebben het allemaal over de puberteit, maar noem dit ook even in een hoofdstuk, dat is al een beginnetje, dat hebben we ook allemaal niet gehad.
Want dat het zo erg is wat je allemaal kunt krijgen, dat weet bijna niemand, ik dus ook niet. Daarom heb ik ook dit boek gemaakt; niet voor mezelf, maar vooral als mooi naslagwerk en om maar die informatie te blijven geven. En om de boodschap mee te geven dat het ook weer voorbij kan gaan, want ik heb de ellende verslagen en daar ben ik zo enorm blij mee.”
Victoria Koblenko open over haaruitval door overgang: 'There’s no magic pill, helaas'
Op een moment schrijf je het gevoel te hebben volledig gek te zijn geworden, dacht je toen weleens: dit komt nooit meer goed?
“Ja. Precies dat. Ik dacht echt dat het nooit meer goed met me zou komen. Want ik was alleen maar verdrietig, zag tegen alles op en had nergens meer zin in. En ik begreep het niet hè, want ik zat maar op die opvliegers te wachten. Ik snapte totaal niet waar dit vandaan kwam.
En het was toevallig ook even rustig qua werk, daardoor dacht ik: ‘nou, dit was mijn carrière dan’. Ik werd echt onwijs onzeker. En ik sliep niet. Ik sliep gewoon niet. Ja, en dan kom je in een negatieve spiraal terecht en denk je echt dat het allemaal voorbij is. Ik was totaal mijzelf niet meer en dat is heel gek om te ervaren voor een Ram-vrouw die normaal altijd doorpakt. Ik was heel bang dat die kant van mij niet meer terug zou komen.”
Je schrijft zelfs dat je op een bepaald moment ‘langs het randje liep’, wat bedoel je daarmee?
“Nou ja, ik kwam dus uiteindelijk bij een arts en omdat ik géén hormonen meer aanmaakte, moest hij vragen of ik geen rare gedachtes had en of ik niet meer wilde leven, maar dat had ik niet. Ik wist gewoon niet meer waar ik met mezelf naartoe moest. En toen moest-ie het volgens protocol nog een keer vragen, maar ik had het echt niet.
Dus misschien is ‘langs het randje’ heel groots gezegd, maar zo voelde het wel voor mij. Ik kon geen kant op en je kon ook niks meer tegen mij zeggen. Ik wilde gewoon alleen maar in bed liggen onder een dekentje en niemand zien. Echt werkelijk alles was me te veel. En als dat zo haaks staat op wie je werkelijk bent, daar is niet mee om te gaan. Voor mezelf niet, maar ook voor anderen niet. Dat was echt enorm naar.”
Je dochter is op een bepaald moment voor je gaan zorgen, zijn jullie daar nu enorm sterk uitgekomen samen?
“Wij hadden al een enorm goede band, die heb ik met allebei mijn kinderen trouwens. Maar dit was voor haar wel echt heel heftig. Zij zag dat de rollen opeens ook omgedraaid kunnen zijn tussen ouder en kind. Je maakt daar eerst grapjes over, zo van ‘nou mam, wel aardig doen want anders duw ik je niet in die rolstoel later’, maar nu heeft ze dus al veel te vroeg meegemaakt dat dit kan gebeuren.
Dat was heel moeilijk voor haar, want zij wist op een bepaald moment ook niet meer wat ze tegen me moest zeggen. Je kón ook niks meer tegen me zeggen, tot we wisten wat het was en waar het door kwam. Zij vond het uiteindelijk niet meer dan normaal om er voor mij te zijn. Maar voor mij was het echt heel mooi om te ervaren dat zij zo liefdevol en zwijgzaam, zonder veel te vragen, er simpelweg voor mij was.”
“Ik heb nu al kunnen ondervinden dat als er ooit iets is, zij er voor me zal zijn. En mijn zoon Bob ook trouwens. Die heb ik in deze situatie zelf uitgeschakeld, maar die had er ook voor me willen zijn. Dat is fantastisch om te zien, ik heb enorm veel energie in die twee gestopt. Ook omdat ik gescheiden ben toen ze best jong waren, heb ik vader en moeder voor ze proberen te zijn. Als je dat dan zo liefdevol terugkrijgt, dan is dat toch wel mooi al in the pocket.
Ik lees trouwens vaak op Instagram: ‘mijn dochter is mijn beste vriendin’. Dat vind ik echt zo’n onzin, ze is gewoon mijn kind. Ik heb een heel goede band met haar, maar ze heeft zelf echt enorm leuke vriendinnen, ik ben niet haar vriendin. Ik ben haar moeder, dat is ook het mooie en dat moet ook zo blijven.”
Anne kwam op haar zestiende in de overgang: 'Hoe opgewonden ik ook ben, mijn lichaam werkt niet mee'
Ook schokkend vond ik om te lezen dat de overgang vijf tot tien jaar kan duren, heb jij dan nu af en toe nog een terugval?
“Ja, dat had ik weer heel even laatst. Maar ik slik en smeer al heel lang niets meer hè? Ik ben al heel snel weer gaan afbouwen, want ik denk: ‘alles wat je niet neemt, is beter.’ Dat kun je gewoon proberen.
Als ik sindsdien weer een terugval had, rende ik niet meteen naar de arts hoor. Want omdat je nu weet wat het is, kun je het ook even aankijken. Maar soms heb ik het weer, dan reageer ik heel heftig op dingen. En dan zegt mijn man Ernst ook: ‘wacht even, je bent nu niet helemaal jezelf’ en dan denk ik daar weer aan. Dat is het grote verschil, als je het weet en je omgeving is ook op de hoogte, scheelt dat al de helft.”
Is er dan ook een Caroline van voor en na die vervelende periode?
“Nee, ik ben wel echt de Caroline die ik daarvoor was, maar wel met een enorme ervaring rijker. En mijn lijf is ook beter dan ooit, dat haatte ik op een gegeven moment. Maar ik ben enorm fit en heb ook weer betere nachten. Het gaat écht heel goed met me.”
Je stond er ook stralend bij tijdens Eén Tegen 100 afgelopen zondag moet ik zeggen…
“En ik hoefde voor het eerst niet te shaden. Want ik had nog best veel last van het vasthouden van vocht. Dus dat gaat nu veel beter. En ik maak me tijdens zo’n opnameperiode altijd druk over mijn nachtrust. Want we hebben maar drie opnamedagen voor acht shows, dat is echt topsport. Dat moet dan echt goed.
Maar Leco hoefde niet eens meer vormen aan te brengen in mijn gezicht, dus alle kleine beetjes helpen blijkbaar. Ik stond voor mijn gevoel ook echt te shinen.”
En hoe is het om weer ouderwets met 100 te zijn?
“Superleuk natuurlijk. Ik had maar één vraagteken, want toen we er 50 kregen konden alle kandidaten voor ‘t eerst in al die jaren allemaal een zender krijgen. Dat kon eerst niet, want dat was te duur en te veel gedoe. Terwijl dat voor mij juist heel leuk is, want dan ik praten met iedereen.
Dat haalt de uitzending niet allemaal, maar is altijd wel heel gezellig. En nu hebben ze dus eindelijk alle 100 een microfoon, ik was zo blij toen ik dat hoorde. De studio bruiste helemaal, er was echt veel meer energie.”
Volgend jaar word je 60. Er blijft veel gedoe over de onzichtbaarheid van oudere vrouwen op televisie, had jij toen je begon ooit kunnen denken dat je er nu nog zou zijn?
“Nee zeker niet, want het was vroeger helemaal zo dat je voor je vijftigste al van het scherm werd gehaald omdat je dan oud was, dus ik had daar ook rekening mee gehouden. Maar je gaat ook met de tijd mee gelukkig en je ziet om je heen dat het wel beter gaat. Ik heb jaren gedacht dat het zou stoppen voor mij, dat heb ik nu niet. Hoewel het wel steeds minder wordt helaas.
Ik heb een nieuw programma dat in augustus op de buis komt, daar mag ik echt níets over zeggen, maar dat is bijna klaar. En goddank heb ik Eén Tegen 100. Daarnaast ben ik nu druk met het boek en heb ik een eigen kledinglijn. Het is leuk dat ik er andere dingen bij kan doen, anders had ik het echt veel te rustig gehad.
Ik ben gewend om drie programma’s tegelijk op te nemen. Die tijd is voorbij en dat vind ik heel erg jammer. Daar verlang ik best wel weer naar. Misschien komt het wel weer hoor, je weet het nooit. Het kan zomaar volgende week weer veranderd zijn, maar ik houd er rekening mee dat het doorgaat zoals het nu is, dat hoop ik dan maar.
Ik ben heel goed bevriend met Astrid Joosten, Anita Witzier, Irene Moors, Angela Groothuizen en Karin Bloemen, we hebben het daar echt altíjd over. Van wanneer is het nou echt ’t laatste programma? Ja, je weet het gewoon niet.”
Caroline Tensen deelt eerlijke foto met bad hair day en zonder make-up
De tv-wereld is niet meer hetzelfde ook toch? Je moet eigenlijk meteen scoren met een programma anders is het afgelopen met een format.
“Het is wel een heel hard gelag soms. Dat Alles Is Muziek niet is gelukt bij RTL 4, dat heb ik zelf ook meegemaakt met de comeback van Het Spijt Me. Dat kwam na vijf afleveringen ook echt niet meer terug. Ik ben voor mezelf ook aan het kijken naar andersoortige programma’s, want je moet wel blijven bewegen.
In die tijd dat ik me zo slecht voelde, bleef ik maar afwachten en zag in alles een bevestiging dat het over was. Maar gelukkig heb ik een partner die op zijn werk ook maar door blijft gaan en dat inspireert me enorm. Dat je kijkt: als iets niet lukt, wat kan ik dan nog wel doen? Dat moet iets brengen denk ik, want als je niets doet, weet je zeker dat er niks komt. Ik geniet ook nog zo enorm van televisie maken. Dat geeft me ook echt de drive om in gesprek te blijven.”
Bob Sikkes over nieuw programma: ‘Er waren momenten dat ik vol wanhoop bij verbouwing kwam’
