Ontslagen om urinegeur

De urinegeur was overigens niet de enige reden voor ontslag. Ook het gedrag en het functioneren van de vrouw zouden onder de maat zijn geweest. In 2015 en 2016 begonnen daarover de klachten. De vrouw zou na enkele gesprekken een officiële waarschuwing hebben gekregen. In 2018 kwamen daar klachten van collega’s over de onaangename geur bij. De vrouw sprak hierover met haar chef en bezocht later een bedrijfsarts, maar een oplossing bleef uit.

En dus startte de werkgever van de vrouw in 2019 een functioneringstraject, dat niet heel soepel verliep. Naar aanleiding daarvan kwam de werkgever met een vaststellingsovereenkomst; een overeenkomst waar vaak voor wordt gekozen als een werkgever een werknemer wil ontslaan, waar de werknemer onder voorwaarden mee akkoord gaat. Maar onder welke voorwaarden dan ook: de vrouw wilde geen afscheid nemen van haar baan.

Oordeel rechter

De situatie escaleerde, tot de vrouw in januari 2020 een brief ontving dat ze niet langer op haar werk hoefde te komen. De situatie escaleerde nog meer, tot beide partijen voor de rechter moesten verschijnen. Die oordeelde in juli 2020 dat de werkgever de vrouw mocht ontslaan, maar dat ze wel een ontslagvergoeding van 20.000 euro mee moest krijgen.

Maar daar liet de vrouw het niet bij zitten. In hoger beroep stelde ze onder meer dat de urinegeur een gevolg is van een medisch probleem. Ook beweerde ze dat haar werkgever de situatie zou overdrijven, die daar op zijn beurt weer tegenin ging door mails van klagende collega’s te tonen.

En dat leidde tot de conclusie van het gerechtshof dat de vrouw te weinig aan de geur zou hebben gedaan. Ook oordeelde de rechter dat het voorstel van de vrouw om in een aparte kamer te werken, geen reden was om haar niet te ontslaan. Ze krijgt alsnog de ontslagvergoeding mee, maar moet wel de 3000 euro aan proceskosten aan haar (inmiddels ex-)werkgever betalen.

Lees ook
Medewerkster gevangenis ontslagen na relatie met gevangene