Sifan Hassan pakte het goud op de olympische marathon, maar ook Anne Luijten (30) liet van zich horen. Ze eindigde als tweede Nederlander en kwam als vijftigste over de finish. Opvallend, want pas twee jaar geleden ontdekte Luijten haar talent voor de marathon.
De Olympische Spelen halen was magisch, maar vlak nadat ze in 2023 de limiet had gehaald (onder 2 uur en 27 minuten lopen), overleed haar vader Jos. Hij was haar grootste fan.
Rond de kerst in 2022 kreeg Luijtens vader te horen dat hij alvleesklierkanker had. “Het voelde zo oneerlijk. Mijn vader was veel te jong. En hij was de gezondste, fitste man die je je kunt voorstellen”, vertelt Anne (30) aan RTL Nieuws.
“Als kind al wilde ik de jongens eruit lopen.” Vader Jos Luijten haalde als roeier bijna de Olympische Spelen, deed daar alles voor. Hij baalde dat hij het net nooit heeft gehaald.” Gezond leven, fit zijn, maar ook het fanatieke, dat leerde de sporter van haar vader. “Als je ziet dat je ouders lekker aan het sporten zijn en dat dat een soort van normaal is, dan ga je dat zelf ook doen.”
Luijten kon goed hardlopen, werd uitgenodigd voor regiowedstrijden en wilde meer. Ze was jarenlang op de baan actief, de lange afstanden, maar de wereldtop zat er niet in. “Ik was fanatiek maar ook reëel. Die andere meiden waren veel beter.”
Ze zegde in 2020 het hardlopen op de baan vaarwel omdat ze haar tijden niet meer verbeterde, deels door blessures. “Waarom zou ik er dan zoveel tijd in steken, dacht ik toen. Ik ben blijven lopen, als recreant. Ik ben toen ook fulltime gaan werken voor de gemeente Arnhem.” Pas in 2022 liep Luijten haar eerste marathon. “Ik dacht: laten we eens wat nieuws proberen. Iets waar ik energie van krijg, maar het belangrijkste was dat het leuk zou blijven. Als ik 190 kilometer per week moet trainen zonder anderen, zou ik er morgen mee stoppen.”
Roeister Marloes Oldenburg brak haar nek en won twee jaar later olympisch goud: 'Accepteer je situatie'
Luijten liep meer marathons en wist dat ze hier goed in was, maar op de Olympische Spelen zag ze zichzelf nooit staan. Hoewel het hardlopen steeds serieuzer werd, ging ze pas in april 2023 aan de Olympische Spelen denken. Ze liep toen een marathon die dicht tegen de limiet van 2 uur 26 minuten en 50 seconden zat. En op 15 oktober 2023 ging ze ervoor bij de marathon van Amsterdam: ze liep 14 seconden onder de limiet. “Dat was het moment dat ineens mijn droom werkelijkheid leek te gaan worden.”
Hoewel op het finishlint ’ticket to Paris 2024′ stond – dat hangt nu in haar huis – was deelname nog niet zeker. Twee concurrenten konden bij een marathon in Sevilla haar tijd verbeteren. “Ik ging thuis met een man of twintig kijken, wilde niet alleen zijn.” Ze zag de twee Nederlandse vrouwen geblesseerd uitvallen. “Ik was niet per se blij, meer opgelucht.”
De officiële kwalificatie voor Parijs deed haar meer dan ze dacht. “Toen ik het bevestigd kreeg op papier, heb ik mijn moeder gebeld. Normaal zou ik mijn vader bellen. ‘Ik ga, papa, het is ons gelukt’, wilde ik zeggen. Dat deed me toch wel meer dan ik had gedacht. Al wist haar vader toen hij stierf wel dat ze naar Parijs zou gaan, zegt Luijten. “Wat zou hij het graag hebben meegemaakt.”
Haar vader was er altijd, bij alle wedstrijden. Hij nam nooit de rol van coach maar zei altijd ‘doe maar lekker je ding’ en als je advies nodig hebt of je hebt een luisteraar nodig, dan ben ik er voor je. Ook toen Luijten twijfelde of ze alles op alles zou lopen in Amsterdam om de limiet te lopen. “Tijdens een autoritje zei hij: als ik jou was, zou ik ervoor gaan. Dat gaf me het zetje.” Toen ze de olympische limiet haalde, stond hij aan de finish. “Zie je wel dat je het kunt”, zei hij toen.
In de maanden erna ging Luijten van links naar rechts tussen geluk en intens verdriet. “Mijn vriend Nick en ik wilden trouwen, maar eigenlijk pas later. We hebben toen als een speer een bruiloft geregeld.” Het moest snel, want Jos takelde snel af, had veel pijn. Vlak na de marathon van Amsterdam, op 4 november 2023, was de bruiloft. “Hij was erbij, dat was voor mij heel belangrijk, maar hij had het wel zwaar.”
De maandag na de bruiloft kwam het hele gezin bij elkaar, Anne, haar broertje, zusje en ouders. “M’n vader kon met een experimentele behandeling nog wel wat langer leven, maar hij kon niet meer. Hij kon niet meer eten, daar hield hij enorm van. We hebben samen besloten dat het genoeg was.”
Op zijn sterfbed heeft haar vader gevraagd of ze alsjeblieft wilde genieten van de Olympische Spelen. “Ik ga het beste eruit halen. Maar genieten zal ik zeker. Ik sta met een lach aan de start. Dat heb ik mijn vader beloofd. Ik ben zo blij dat hij toch heeft meegemaakt dat ik het allerhoogste heb bereikt. Ik had er niet aan moeten denken dat hij eerder was gestorven.”
Sifan Hassan wint Olympisch goud bij de marathon
