Seropositief

“Ik ben geïnfecteerd geraakt tijdens een relatie die ik had toen ik 25 was”, vertelt Foppen. Ze woonde destijds in Spanje. “Het was een heel fijn leven met fijne vrienden en zon. We leefden wel zodat de vonken er vanaf sprongen.” Op een gegeven moment ziet Foppen dat er veel mensen om haar heen overlijden. “Op een akelige manier.”

“Mensen waren heel jong”, legt ze uit. “Ze werden dement, werden heel mager. Er was geen omkering.” Haar eigen weerstand ging achteruit en ze had allerlei klachten. “Ik had wel door dat het serieus slecht nieuws was dat ik seropositief was. Er was gewoon geen perspectief. Ik was op dat moment gezond, maar zou de dertig niet halen. Dat was gewoon zo. Je overleefde niet langer dan vijf jaar. Iedereen ging dood.”

Els Borst

Foppen verloor ook haar partner aan aids. “Toen had ik geen verblijfsstatus meer in Spanje en wel een dodelijke ziekte, dus ik moest maken dat ik terugkwam in Nederland.” Hier kreeg ze weer een zorgverzekering en kon ze naar het ziekenhuis. “1996 is een heel erg belangrijk jaar, dat was het begin van de ommekeer.” Er was voor het eerst een combinatie van medicatie waarmee hiv-patiënten echt geholpen konden worden.

“Daar heeft ze ook heel hard voor gevochten”, zegt Foppen over Els Borst, die destijds werkte als minister van Volksgezondheid. “Ze heeft echt haar nek uitgestoken.” Het was een moeilijk dossier en de fractie vond het maar duur. “En toch heeft ze besloten het wel te doen.” Borst stelde de medicatie beschikbaar voor patiënten en zorgde ervoor dat het effect nauwkeurig werd gemeten.

“En daarom zit ik hier, laten we wel wezen.” Inmiddels is Reina Foppen de zestig gepasseerd en de voorzitter van de Hiv Vereniging.

Kijk de 2Doc: De erfenis van Els Borst hier terug.

Erfenis Els Borst gebruikt om kankermedicijn terug te halenLees ook