De Week van de Pleegzorg is donderdag gestart met de première van de documentaire Mama, mag ik naar huis toe?. Documentairemakers Eline van der Kaa en Jesse van Venrooij delen de indrukwekkende verhalen van zes moeders waarvan één of meerdere kinderen uit huis zijn geplaatst.
LINDA. sprak met documentairemaker Van der Kaa over het doel van de film en moeder Yvonne over verlies, pijn, vooroordelen en vergeving.
Van der Kaa: “Vier jaar geleden stond een oud-pedagoog bij mij en Jesse op de stoep. Hij was al met pensioen, maar had nog een laatste wens: het belang van samenwerking tussen ouders en pleegouders belichten. Al snel begonnen we aan onze zoektocht naar moeders.”
“Het is ons doel om te laten zien dat communicatie tussen ouders en pleegouders ontzettend belangrijk is. Ook willen we de beeldvorming veranderen, want het is natuurlijk geen excuus, maar soms lukt het gewoon niet om een kind op te voeden. Dat zij ons vertrouwen om hun echte verhaal te delen, is het mooiste dat je als filmmaker kunt meemaken.”
Één van de moeders die zich zo kwetsbaar op durfde te stellen is Yvonne (69). Ze heeft drie dochters, die destijds bij hetzelfde pleeggezin zijn geplaatst. “Het is een heel droevig en heftig verhaal. Op jonge leeftijd raakte ik verslaafd aan heroïne. In de verslavingskliniek werd ik verliefd en raakte ik zwanger. We hadden de hoop om het ideale gezin te worden”, vertelt Yvonne.
De verslaving en de plotse zorg voor de kinderen zorgden ervoor dat ze ieder hun eigen weg gingen. “Hij kickte eerder af dan ik en schakelde pleegzorg in, omdat hij zag dat het niet goed ging. Toen ik op het schoolplein stond en me besefte dat ze waren weggehaald, belandde ik bijna in een psychose. Maar als ik nu terugkijk, ben ik heel blij dat ze in een pleeggezin terecht konden.”
Eva Jinek schiet vol in talkshow na horen van pleegzorgverhalen: 'Omdat ik zelf een baby heb'
Voor Yvonne was het de eerste maanden lastig om contact met de kinderen – die destijds vier en vijf jaar oud waren – te hebben door onduidelijkheden vanuit jeugdzorg en de samenwerking met het pleeggezin. “Ik kan me ergens voorstellen dat ze het spannend vonden om de locatie van de kinderen met mij te delen, want door de verslaving had ik onvoorspelbaar kunnen reageren.”
“Hoewel ik op dat moment niet in staat was om realistisch naar de situatie te kijken, voelde ik me erg eenzaam en verlaten. Jeugdzorg heeft mij geen opvang geboden in welke vorm dan ook”, vertelt ze geëmotioneerd.
“Gelukkig besloot het pleeggezin contact te onderhouden met mijn ouders. Door die vertrouwensband mocht ik onder toezicht van jeugdzorg soms met ze zwemmen of een dagje weg. Later mocht ik ze – zonder toezicht – bij mij thuis uitnodigen. Het heeft wel even geduurd hoor, voordat de pleegouders me bij hen naar binnen lieten of samen met de kinderen op pad stuurden.”
De kinderen van Yvonne zijn nu in de dertig, maar het schuldgevoel blijft haar achtervolgen. “Die meiden zeggen: ‘Mam, het is gebeurd en we zijn allemaal goed terecht gekomen, dus laat het los’. Maar ik neem het mezelf nog steeds kwalijk dat ik niet goed genoeg was om voor mijn kinderen te zorgen.”
Twaalf jaar geleden besloot Yvonne het roer helemaal om te gooien. “Het leek me verschrikkelijk als ze me als ‘verslaafde’ oud zagen worden. Ik zette de knop om en sindsdien gaat het goed. De band met mijn kinderen is goed en ik geniet volop van mijn twee schatten van kleinkinderen”, deelt Yvonne.
De documentaire Mama, mag ik naar huis toe? wordt gelanceerd tijdens de Week van de Pleegzorg en is vanaf 7 november tot april 2025 te zien met vertoningen en nagesprekken door heel Nederland.
Kinderbescherming noemde pleegouders mishandeld meisje (10) 'liefdevol en zorgzaam'
