Verleid door Instagramposts van perfecte buikwandcorrecties die door een Turkse arts waren uitgevoerd, besloot Monique Frans (47) zich door hem in Istanbul te laten opereren. Dat ging volledig mis.
“Als ik online een verhaal zoals het mijne was tegengekomen, had ik het waarschijnlijk niet gedaan.” Ze vertelt LINDA.nl over haar mislukte buikwandcorrectie.
Let op: de foto in dit artikel kan als schokkend worden ervaren.
Aan de geboorte van haar twee kinderen, houdt nagelstyliste en ouderenverzorger Monique Frans uit Sprundel een diastase over: haar buikspieren, die tijdens de zwangerschap plaats hebben gemaakt voor de baby, komen na de bevalling niet meer terug bij elkaar. “Dan houd je een bol buikje, omdat je organen direct tegen de buikwand aanduwen”, vertelt Frans. “Ik bleef maar de vraag krijgen of ik nog zwanger was en ik had lichamelijke klachten, zoals erg veel naar de wc moeten.”
Een familielid liet zich in Turkije opereren, met een prachtig resultaat. De arts die het familielid opereerde heeft Instagram en plaatst dagelijks foto’s en filmpjes van strakgetrokken buiken. Frans kijkt geregeld naar zijn posts en stories. Ze denkt eraan om naast het verhelpen van de diastase ook meteen een zogenoemde ‘tummy tuck’, een buikwandcorrectie, te laten doen. Niet alleen doet men in Turkije meer ingrepen tegelijk, ook is het goedkoper dan in Nederland. “Ik googelde of hij slechte reviews had, maar kwam nergens op uit. Via een Nederlands bemiddelingsbureau boekte ik uiteindelijk een liposuctie, een tummy tuck en een Brazilian butt lift.”
De ingrepen kosten samen 5750 euro, inclusief verblijf van een week. Frans heeft er het volste vertrouwen in: “In Curacao, waar ik vandaan kom, sturen artsen je ook voor operaties naar Venezuela of Nederland.”
Op 13 februari arriveert Frans in Istanbul en een dag later zit de zeven uur durende operatie erop. Daarbij is 6,5 liter vet weggezogen (in Nederland vinden artsenverenigingen meer dan 5 liter vet wegzuigen gevaarlijk, red.). “Het leek alsof er een vrachtwagen over me heen was gereden”, vertelt ze. “Ik had een drukpak aan, maar het voelde alsof mijn lichaam er à la de Hulk uit wilde breken. Ik zwol helemaal op.”
Op dag twee ziet Frans een vlek op haar buik. Een dag later is haar hele buik paarsblauw en heeft ze moeite met ademen. “Ik huilde als een baby, omdat ik geen lucht kreeg. Ik dacht dat ik doodging.” Ze werd aan het zuurstof gelegd. “Mijn longen hadden eerst de ruimte in mijn grote buik. Nu was alles helemaal strakgetrokken en zaten ook mijn organen ineens op een andere plek, waardoor er minder ruimte was. Dit hadden ze niet van tevoren gezegd.”
Haar arts komt elke dag kijken en zegt dat het er goed uitziet. De 47-jarige heeft een drain om het wondvocht af te voeren en een katheter omdat ze niet zelfstandig naar de wc kan. Dit wordt echter niet op tijd verschoond. “Er lagen plassen bloed en urine op de vloer. Een schoonmaakster kwam met een zwarte dweil moppen. Die kon ik ruiken, zo vies.”
Zes dagen blijft ze in het ziekenhuis. Een dag voor vertrek wordt ze van het zuurstof afgehaald en kan ze zelfstandig ademen. “‘Good to go’, zeiden ze. Ik kreeg een fit to fly-verklaring mee.” Maar eenmaal in het vliegtuig heeft ze last van het drukverschil. “Mijn longen klapten zowat dicht. Ik kreeg geen lucht en had een paniekaanval. Opnieuw huilde ik veel.”
Eenmaal thuis lijkt ze een opleving te hebben. “Die zes tot acht herstelweken kom ik gemakkelijk door, dacht ik.” Elke dag stuurt ze een foto van haar buik via het bemiddelingsbureau naar de arts. Deze blijft volhouden dat het er goed uitziet en dat ze moet blijven smeren met de antibiotica-zalf. Ze blijft braaf smeren, maar na een paar weken raakt ze vermoeider en vermoeider. De zwarte plekken op haar buik verdwijnen niet. “Ik had geen eetlust meer en leek wel een zombie. Mijn omgeving maakte zich grote zorgen.”
Uiteindelijk belandt ze bij de eerste hulp. “Even daarvoor was mijn buik opengesprongen. Die had ik ingepakt met twee XXL-maandverbanden. Het stonk vreselijk.” Bij aankomst vraagt een arts wat er gebeurd is en waarom ze niet eerder aan de bel heeft getrokken. “Toen ik zei dat ik in Turkije was geopereerd, trokken de artsen ineens witte pakken aan, vanwege de MRSA-bacterie.” Deze bacterie wordt ook wel de ‘ziekenhuisbacterie’ genoemd, omdat het vooral in ziekenhuizen uitbraken veroorzaakt. De MRSA-bacterie is ongevoelig (resistent) voor een behandeling met antibiotica.
Frans wordt opgenomen en voor het eerst hoort ze wat er met haar buik aan de hand is. Ze heeft huidnecrose. “Mijn huid stierf beetje bij beetje af, terwijl de Turkse arts dagelijks zei dat de wond er goed uitzag. ‘Waarom ga je voor zoiets naar Turkije?’, vroeg een arts. ‘Omdat het goedkoper is?’ De manier waarop die vraag gesteld werd, voelde als een tik op de vingers. Ik barstte in tranen uit.”
Uiteindelijk ligt de 47-jarige moeder twee weken in het ziekenhuis en valt ze 13 kilo af. “Ik heb helaas geen navel meer. Tijdens een operatie is de aangedane huid verwijderd en met nietjes is daar kunsthuid aangebracht. Onder de kunsthuid is mijn eigen huid aan het herstellen en moet de wond nu mooi dichtgaan.”
Deze week viert zij de verjaardag van haar dertienjarige zoon. “Hij is blij dat ik weer thuis ben”, vertelt ze. Het had ook anders kunnen aflopen. In dezelfde week van haar operatie, lagen er nog twee Nederlandse vrouwen op de operatietafel van dezelfde arts, vertelt ze. Ook zij kregen huidnecrose. Een van hen lag zelfs een week in coma. “Een andere moeder kwam niet meer thuis.” Zij liet zich elf dagen na Frans opereren in hetzelfde ziekenhuis en is daar aan complicaties overleden.
“Als ik online een verhaal zoals het mijne was tegengekomen, dan had ik het waarschijnlijk niet gedaan.” Daarom drukt ze iedereen op het hart: “Informeer jezelf goed. Ik heb niet de illusie dat mijn verhaal alle plastische chirurgie in het buitenland stopt, maar weet welke complicaties je kunt krijgen en wat je moet doen. Ik heb nog geluk gehad.”
