Borstkanker

Linda’s zoontje is vijf jaar oud als ze de diagnose borstkanker krijgt. Twee jaar staat haar leven in het teken van chemokuren, bestralingen, operaties en hormoontherapie. “Zwaar, maar te behappen met het uitzicht op genezing”, vertelt Linda. Maar op het moment dat Linda lijkt te zijn genezen, is daar de volgende donderslag bij heldere hemel. Haar man krijgt een hartstilstand. “Ineens was hij gewoon dood.”

Moeder en zoon krijgen hulp bij de verwerking; een bitter proces, maar langzaam maar zeker is er weer licht aan het einde van de tunnel. “We probeerden het leven weer op te pakken. Ik kwam Joris tegen. Een jaar na het overlijden van mijn man gingen we samenwonen. Het leven lachte ons weer toe, ons drietjes.”

Uitzaaiingen

Na zoveel ellende verwacht Linda dat er geen ‘maar’ meer komt, maar ze heeft het mis. In 2019 krijgt ze last van benauwdheid. Opnieuw gaat ze allerlei medische trajecten in. Het kan van alles zijn, krijgt ze te horen. Een virus, kinkhoest, maar zelf heeft ze een sterk voorgevoel dat de kanker is uitgezaaid. “Dat is acht jaar geleden, dus niet zo waarschijnlijk”, vertelt de arts haar. Toch wordt ze gecheckt: er is niks te zien.

Na aanhoudende klachten en verschillende testen – onder meer op een fiets, waarvan Linda al na een minuut uitgeput is – krijgt ze de diagnose astma, die weer wordt ingetrokken wanneer ze haar stem kwijtraakt. Even denken de artsen dat ze is getroffen door het coronavirus, maar na een CT-scan komen de feiten boven tafel: de kanker is terug.

In haar longen, deze keer, stellen de artsen. “Longkanker? Zijn het geen uitzaaiingen van borstkanker?”, is Linda’s eerste reactie. Na onderzoeken blijkt dat ze dat niet meer met zekerheid kunnen vaststellen. “Het zat al overal. Hersenen, ruggengraat, longen, slokdarm, luchtpijp, bekken, heupen, lever. Ik kreeg het doodsvonnis.”

Lees ook
Fien Vermeulen en haar moeder Hanneke kregen kanker: ‘Ik ben niet mama’s held’

Zoon achterlaten

Twee maanden later blijkt uit uitgebreid DNA-onderzoek dat het toch de borstkanker is die acht jaar​ na dato terug is. En eigenlijk nooit is weggeweest. De artsen geven haar op dat moment nog zes maanden. “Daarvan zijn er nu vier om. Het nieuwe jaar haal ik waarschijnlijk niet meer”, vertelt Linda. “Ik heb mijn uitvaart al bijna helemaal geregeld. Mijn ouders krijgen de voogdij over mijn zoon Milo, maar Joris zal hem opvoeden. Dat is wat Milo het liefste wil. Hij ziet hem als een vader.”

Ook financieel heeft Linda al alles op een rijtje gezet. “Milo erft ons huis. Hij is dertien jaar, er verandert zoveel in zijn jonge leven en hij heeft al zoveel meegemaakt. Ik wil dat hij in ieder geval in een vertrouwde omgeving kan blijven.” Maar wanneer Linda haar wens voorlegt bij de notaris, krijgt ze het nieuws dat hij in dat geval 45.000 euro erfbelasting moet neertellen.

Wanneer je partner overlijdt, geldt er over erfenis een belastingvrijstelling van ruim zes ton. Maar wanneer je ouder overlijdt, geldt er een belastingvrijstelling van slechts 21.000 euro. “De wet gaat er vanuit dat alles naar de langstlevende toegaat”, vertelt Linda’s notaris Fardou Ruiter, van PvM notarissen. “De belastingdienst kijkt niet naar de leeftijd van het kind. Dat is een politieke beslissing.”

Terminaal

Met een crowdfunding, opgestart door een vriendin, hoopt Linda nog voor haar dood genoeg geld voor haar zoon in te zamelen. “Ik wil hem goed achterlaten, dat geeft mij rust. Ik wil niet dat er nog een soort financiële donderwolk boven zijn hoofd hangt.” Momenteel staat de teller op ruim 9.000 euro. Linda heeft goede hoop dat er genoeg geld voor haar zoon ingezameld wordt. Die positieve houding houdt haar op de been, en dringt door in alles wat ze nog doet. “Als ik niet meer geniet, kan ik net zo goed in bed gaan liggen. Dan voel je je ziek en beroerd. Dan takel je langzaam af. Maar dat is mijn schrikbeeld.”

Haar bucketlist is aardig geslonken door corona, maar genieten doet ze momenteel nog zeker, vooral van haar zoon en vriend. “Soms denk ik: waarom ben ik juist nu, in deze tijd, terminaal? Maar daar ben ik overheen gestapt. Mijn zoon en ik praten er niet te veel over. Ik vertel hem alles wat hij moet weten, maar verder maken we vooral veel plezier.”

Ook samen met haar vriend Joris. “Dan gaan we nog een weekendje naar Maastricht, kijk ik hem aan, en denk ik: met jou wil ik tachtig worden. Dan schieten de tranen weer in mijn ogen. Maar ik heb ook heel veel geluk gehad. Sommige mensen zoeken hun hele leven lang, maar ik vond de liefde twee keer, in 49 jaar.”

Lees ook
Tessa (24) verloor beide ouders aan kanker en is nu zelf ziek: ‘Ik kon het niet geloven’

Linda schreef het boek ‘Schaduwkracht’, over het overlijden van haar man, een reis van wanhoop naar hoop. Onlangs werkte ze aan een vervolg, ‘Loslaten’, dat volgende maand wordt gelanceerd. De crowdfundingpagina die voor haar zoon is opgezet, vind je hier.