Een levensdagboek voor na je dood: 'Later kan ook té laat zijn'

09-06-2020 | Jorieke van Noorloos

Jeannette Wullink (54) is alleenstaand, waardoor ze ging nadenken over ‘later’. Want wat gebeurt er eigenlijk, als ze komt te overlijden? Wie weet dan wat haar uitvaartwensen en bijvoorbeeld bankgegevens zijn?

Die gedachten resulteerden in Jeannettes boek Lief Levensdagboek, waarin je al deze voorkeuren kunt noteren.

Dagboek

“Als ik vroeger op vakantie ging, dacht ik: stel dat er nu wat gebeurt, dan kan niemand bij mijn bankrekening en hebben mijn vrienden geen idee hoe ik mijn uitvaart zou willen”, vertelt Jeannette. Dit probleem komt ze ook vaak tegen op haar werk bij een gemeente. “Zo kwamen laatst mensen langs van wie de zoon was overleden. Ze vroegen me hoe ze alles moesten regelen, omdat ze geen idee hadden wie zijn huurbaas was en hoe ze nu zijn sportschoolabonnement moesten opzeggen. Want waar sportte hij eigenlijk?”

De 54-jarige besloot een dagboek uit te geven, waarin je onder meer noteert wat je polisnummers en DigiD-gegevens zijn, maar ook wat je aan wilt tijdens je uitvaart en aan wie je je sieraden wilt nalaten. Het Lief Levensdagboek is nu zo’n 350 keer over de toonbank gegaan.

Lees ook
Annemiek verzorgt uitvaarten: ‘Rouwen kan niemand alleen, zeker nu niet’

Veilig

Wullinks eigen exemplaar is inmiddels zo goed als ingevuld. “Omdat ik alleenstaand ben, hebben twee vriendinnen toegang tot mijn boek. Zij weten waar het ligt in mijn huis, mocht het zover komen.”

Maar een boek volschrijven met wachtwoorden, is dat wel zo handig? Wullink: “Eerst wilde ik een online versie maken van dit boek, maar dat lijkt me helemaal niet veilig. Daarom is het nu gedrukt. Mocht een inbreker langskomen, dan zal hij echt niet naar de boekenkast gaan. Je kunt je dagboek wel in een mooi papier wikkelen en verstoppen, of bij de bank afleveren voor in een kluis. Dat is misschien nog veiliger.”

Natuurlijk kun je deze dingen ook laten vastleggen bij een notaris in je wilsbeschikking, zegt Wullink. “Maar als je iets wilt aanpassen, kost dat geld. Dit is misschien wat laagdrempeliger; minder zakelijk zoals bij een uitvaartonderneming.”

Taboe

Tijdens het schrijven merkte Wullink dat er nog een taboe rust op de dood. “Als ik mensen vertelde over mijn project, zeiden ze vaak: ‘Ach, dat is voor later’. Maar later kan ook té laat zijn. De wensen duidelijk hebben kan voor zoveel rust zorgen, ook voor je nabestaanden.” Dat merkte ze zelf toen haar schoonzus zes jaar geleden overleed. “Ik had haar acht maanden verzorgd en we hebben het veel over de dood en haar uitvaart gehad. Daardoor wist mijn broer welke bloemen ze wilde. Samen hadden ze het er nooit over gehad, dus hij moest alles via mij horen. Maar hier open over praten is zó belangrijk. Ik ben zelf ook niet bang voor de dood. Ik wil niet dood, maar het hoort wel bij het leven.”

De schrijfster heeft tot slot nog een tip, mocht je het boek nog niet in huis hebben: “Begin nu alvast met het vertellen van je wensen aan anderen. Vertel de dingen die je nog moet of wilt vertellen, straks is het te laat. Iedereen wil uiteindelijk op een waardige manier worden weggedragen.”

Lees ook
Van zit-lig-kist tot witte cake: zo denken deze designers over de dood