‘Ik dacht: griep’

Het ging allemaal heel snel, op die zondag in oktober. ’s Ochtends voelde Lotte zich ineens niet lekker. “Ik dacht: griep”, vertelt ze. “Maar in de loop van de dag werd het steeds erger. Gelukkig waren mijn moeder en zus die dag in Amsterdam, waar ik woonde. Mijn moeder voelde ’s avonds aan dat het gruwelijk mis was.” Daarom besloten ze gedrieën naar het ziekenhuis te rijden.

A2 afgezet

Onderweg escaleerde de situatie. “Ik begon het bewustzijn te verliezen. We belden het ziekenhuis op en aan de telefoon werd gezegd dat we meteen op de vluchtstrook moesten stoppen. De A2 werd afgezet, er kwam politie en een ambulance. Met gierende banden werd ik naar het ziekenhuis vervoerd.”

Coma

In het ziekenhuis werd Lotte in coma gebracht. Een dag na haar opname kreeg haar familie te horen dat ze waarschijnlijk afscheid van haar moesten nemen. “Wonder boven wonder pakte ik een paar uur later het gevecht op”, zegt ze. “Artsen werden voorzichtig positiever, maar ze waarschuwden er wel voor dat er, als ik wakker zou worden, een grote kans was op hersenschade, amputatie of doofheid.”

Lees ook
Tina Turner kreeg een nier van haar man: ‘Het voelt alsof ik zwanger van hem ben’

Aangrijpend

“Als mijn moeder me niet had opgehaald, was ik hier nu niet geweest. Dat emotioneert me heel erg. Mijn dankbaarheid is niet in woorden uit te drukken, maar ik probeer er niet te vaak over na te denken omdat het me erg aangrijpt.” Nu het een jaar geleden is, praten ze met het gezin regelmatig over deze periode. “Het was voor ons allemaal heel traumatiserend. Het is goed om erover te praten, ook omdat iedereen het anders beleefd heeft. Ik was er immers niet bij toen ik bijna dood ging.”

‘Dit is geen leven’

Toen Lotte na acht dagen ontwaakte uit haar coma had ze een verlamd linkeroog, was ze rechts doof, kreeg ze een longontsteking en een post-traumatische stressstoornis. “Maar het ergst is dat mijn nieren de bloedvergiftiging niet hebben overleefd. Ik dialyseer nu, handmatig; daarmee kan ik twintig procent van mijn nierfunctie imiteren. Dat is een tijdelijke oplossing, maar als ik eerlijk ben: dit is geen leven. Ik kan niet werken. Als ik wakker word, voel ik vaak al dat ik maar ietsiepietsie energie in me heb. Als ik ontbijt maak en een wasje draai heb ik die energie al verschoten.”

Donornier

Sinds een paar weken woont Lotte weer zelfstandig – nu in Den Bosch, zodat haar familie haar beurtelings kan komen helpen door bijvoorbeeld voor haar te koken. “Ik woon sinds mijn zeventiende op mezelf, maar een leven zoals hiervoor in Amsterdam, dat zit er niet meer in.” Om weer te kunnen leven, heeft Lotte een nieuwe nier nodig. “Ik vind het moeilijk en onbescheiden om te vragen. Het is heel kwetsbaar ook. Maar ik voel dat mijn lichaam iedere dag slijt. Ik moet voor mijn leven vechten, ook al betekent dat zoeken naar een speld in een hooiberg.”

Bloedgroep O

Een speld in een hooiberg, want: Lotte heeft bloedgroep O. “De meest voorkomende bloedgroep, maar een heel onhandige, want alleen mensen die allebei bloedgroep O hebben zijn een match. Mijn hele familie heeft A, dus dat is geen optie.” Op Lottes site vind je meer informatie en contactgegevens. Hieronder kun je haar video-oproep delen.



Lees ook
Van elke dag boksen tot doodmoe thuis: Patricia kreeg kanker toen ze ‘fitter dan ooit’ was