Klein, maar fijn

“Zes weken voor onze trouwdatum belde mijn vriend Dik mij op: hoe kon het zijn dat hij de vader van mijn zoon was, maar dat hij hem niet zomaar in zijn paspoort kon zetten? Ik voelde de vraag al aankomen en ja hoor, het werd een huwelijksaanzoek. Binnen zes weken regelden we alles voor onze trouwdag. In eerste instantie wilden we het klein vieren, maar we komen allebei uit grote gezinnen en houden toch stiekem wel van een feestje. Al snel ontstond een nieuw plan: op dinsdag 18 februari trouwen en genieten van een diner met familie en getuigen, op vrijdag 21 februari een groot feest voor familie en vrienden.

Voor dit diner hadden mijn zussen flink uitgepakt. Ze kleedden het huis helemaal aan met witte bloemen en doeken, mijn broer verzorgde de catering. Het was een intieme setting waarbij een paar persoonlijke speeches werden gegeven. Vooral die van mijn schoonvader was bijzonder, want hij deelde nog een heel lieve anekdote. Zo vertelde hij dat Dik in zijn nieuwe huis al heel snel een foto van mij had staan. Hij zei: ‘Toen ik die zag, wist ik het. Dit is dé vrouw voor Dik.’ Dat vond ik heel mooi om te horen, dat hij ons meteen zo in de smiezen had.”

De dag

“Drie dagen later was het tijd voor het feest. Mijn vriendin Caroline kwam langs om mijn gezicht wat op te fraaien. Op het laatste moment bedachten we dat het slim zou zijn om waterproof mascara op te doen, omdat bij mij de tranen al in mijn ogen schieten bij de eerste de beste Disneyfilm. Een klein gelukstraantje zou zomaar kunnen vallen op zo’n avond, dus ik was blij met haar idee.

Vanaf 20.30 uur druppelden de gasten binnen. Mensen dansten, lachten, dronken en er werd zelfs een lied voorgedragen door wat vrienden. Krap twee uur later, midden in het feestgedruis, vertelde iemand me dat mijn schoonvader zich niet zo lekker voelde. In eerste instantie danste ik door, tot ik doorkreeg dat het mis was. Mijn schoonmoeder zag dat het écht niet goed ging en liet een ambulance bellen. Mijn schoonvader raakte buiten bewustzijn. Een paar van onze vrienden, die arts en IC-verpleegkundige zijn, deden er meteen alles aan om hem weer bij te krijgen. De muziek werd stilgelegd en ambulancebroeders ontfermden zich over hem. Het was heel onwerkelijk. De gasten werden naar huis gestuurd en wij maakten ons klaar om achter de ambulance aan te rijden.

Tijdens de rit hebben we amper een woord gewisseld. We begrepen niet zo goed wat er gebeurde, de sfeer was heel gelaten. Je wordt geleefd op zo’n moment. In het ziekenhuis wachtten we urenlang met de familie op nieuws. Uiteindelijk hoorden we dat mijn schoonvader niet meer geopereerd kon worden, hij was niet meer te redden. Het bleek een hartinfarct. Ze zijn langer doorgegaan met reanimeren dan ze normaal zouden doen, maar hij is nooit meer bij bewustzijn gekomen.”

Mireille’s schoonvader (links) tijdens het burgerlijk huwelijk: 

Tot de dood ons scheidt?

“Mensen vallen altijd stil als ik dit verhaal vertel, maar het is niet zo erg dat ons feest in de soep is gelopen. We hebben gerouwd om de dood van Diks vader, niet om dat feest. Dat we hem op 58-jarige leeftijd al moesten verliezen, was heftig.

Inmiddels zijn Dik en ik bijna vierentwintig jaar verder. We zijn nog steeds gelukkig getrouwd, met drie prachtige kinderen. Dat dit stuk wordt gepubliceerd op 19 november, is een mooi eerbetoon. Het is de dag waarop mijn schoonvader 81 zou zijn geworden.”

Oproep

Heb jij ook nog een goed verhaal liggen over een beroerd verlopen bruiloft? Deel het op LINDA.nl. Mail in het kort jouw verhaal samen met je naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s naar ellen.hensbergen@linda.nl.

Lees ook
Rosalie had driedubbel pech op haar trouwdag: ‘Toen was oma ook nog kwijt’