Hanneke (54) dacht dat haar dochter de benodigde hulp zou krijgen in een psychiatrische inrichting nadat zij het huis verliet in een psychose, maar juist hier begon het horrorscenario pas écht.
In haar boek Julia doet ze verslag van hoe haar dochter steeds verder weggleed in verschillende GGZ-klinieken.
Lees ook
De dochter van Geertje heeft schizofrenie: ‘De GGZ onderschat de gevaren van social media’
”Mijn dochter was het ideale kind. Ze was sportief, zelfstandig en slim. Ze zat op het vwo en had daar veel vriendinnen. Ineens kreeg ik de indruk dat ze ging puberen. Ze haalde slechte cijfers en begon zich steeds meer af te zonderen van haar sociale contacten. Ze ging niet meer naar school en het enige wat ze nog wilde was dansen. Ze was ervan overtuigd dat ze een beroemde danseres zou worden. Het bleek geen pubergedrag; ze leefde in een waanwereld”, vertelt Hanneke ons.
Dit gedrag heeft een jaar geduurd. In maart 2011 liep Julia om vier uur ’s nachts plotseling de deur uit. Ze had een psychose. Julia werd opgenomen en kreeg de diagnose: psychose en schizofrenie. ”Ik drong aan op een gedwongen opname, want ik wilde dat mijn dochter weer beter werd. Ik wilde beslist een veilige thuishaven voor haar, maar wist niet dat het horrorscenario toen pas écht begon.”
In de instelling waar Julia verbleef, werden er activiteiten georganiseerd voor de patiënten. Op deze manier zou Julia weer structuur in haar leven krijgen. Het grote nadeel was, dat ze de patiënten hier niet toe kunnen verplichten. ”Veel patiënten, waaronder mijn dochter, wilden niet meedoen en brachten hun dagen geïsoleerd door in hun kamer.”
”Natuurlijk weet ik dat er medicatie voorgeschreven wordt en dat begrijp ik ook. Maar het leven van mijn dochter bestond zonder deze activiteiten in de zorginstelling alleen maar uit pillen slikken, die helaas niets goeds deden, integendeel. Gezonde voeding en buitenlucht kwamen niet aan de orde. Dat was bijzaak. De koelkasten waren gevuld met cola en chocoladevla. Er kwam geen verse maaltijd aan te pas. Patiënten leefden op pizza en magnetronmaaltijden. Mijn dochter werd hierdoor zieker en zieker.”
Omdat er geen passende woon- en zorgplek bestaat, besloot Hanneke na zes jaar om haar dochter thuis te verzorgen. ”Ik heb mijn dochter vier maanden thuis gehad. In het begin ging dit goed, maar het werd al snel benauwend voor ons allebei. We zaten te veel op elkaars lip. Ze werd agressief en ik voelde mij niet meer veilig in mijn eigen huis. Julia moest weer opgenomen worden.”
Hannekes dochter zit inmiddels zeven jaar in gesloten instellingen. Ze doet er alles aan om Julia op een huiselijke plek onder te brengen waar ze de zorg krijgt die ze nodig heeft. ”Er werken betrokken mensen in de zorginstelling die zelf ook graag betere zorg zouden bieden, maar zij kunnen niet meer doen dan ze nu doen. Er is niets mis met de zorgverleners, maar wel met het systeem.”
Hanneke wil met haar boek Julia haar verhaal op een integere manier naar buiten brengen, “gewoon als een bezorgde moeder die een goed leven wil voor haar kind”. Ze ziet graag dat er meer aandacht komt voor deze kwetsbare doelgroep en dat er betere woonplekken komen. ”De plekken waar ze nu noodgedwongen blijven wonen zijn behandellocaties, geen woonlocaties. Patiënten worden daar niet beter van.”
Benieuwd naar het hele verhaal? Julia is vanaf vandaag verkrijgbaar bij Uitgeverij Water of in de online boekhandels.
