Juul wordt aan haar luchtwegen geopereerd, via haar neus. We verwachten dan enige zwelling en Gerben, de geheime minnaar, mag haar alleen zien als ze mooi is. Vindt ze zelf.

De volgende avond maak ik me ruimschoots voor zijn aankomst uit de voeten. En natuurlijk was alles weer prachtig en geweldig en geil en lekker, zo word ik geïnformeerd als ik weer terug ben. Juul kan met een gerust hart het ziekenhuis in.

Ik breng haar. Omdat ik haar huisgenoot ben mag ik als enige op bezoek. Coronaregels. Het heeft een gezellige tweepersoonskamer. Ik maak mise en place en dan knuffel ik haar ten afscheid: “Succes hè!”

Wanneer ik ’s avonds even op bezoek kom ziet haar gezicht er behoorlijk gezwollen uit. Schijnt normaal te zijn.

De volgende ochtend om negen uur mag ik haar komen halen. Wanneer ik haar kamer binnenkom, staat de chirurg echter met een bezorgd gezicht naast haar. Haar gezicht is abnormaal gezwollen. “We gaan haar nog een nachtje houden”,  zegt de arts. “Zal morgen wel een stuk minder zijn.”

Ik mag de hele dag bij haar blijven. Hij is zo ongerust dat ik zijn privénummer krijg en hem om het uur een foto van Juul moet appen. Aan het eind van de dag komt hij terug. De situatie is alleen maar verslechterd. Haar ogen zitten bijna dicht en haar mond is zo gezwollen dat ze amper kan praten. Ze krijgt een drain in haar nek in een poging het vocht af te voeren. “Misschien is het fijn voor je vriendin als je vannacht bij haar blijft”, zegt hij. Ik krijg het extra bed dat naast haar leegstaat. De nacht is regelrechte horror. Om het uur zit ze rechtop. In paniek. Opgesloten in haar gezwollen hoofd. En ik realiseer me dat er toch wel iets heel erg mis moet zijn als ze mij naast haar laten overnachten.

De volgende ochtend staat de chirurg alweer vroeg naast het bed. Hij schrikt, want Juul ziet er nu zo’n beetje uit als de Elephant Man. “We gaan haar naar een ander ziekenhuis overbrengen”, zegt hij. Hij wil niet wachten op een ambulance en brengt haar met zijn eigen auto, waar ik als een razende achteraan rijd. Met een doek over haar hoofd rijden we haar in een rolstoel naar de afdeling. Alles gaat razendsnel. Voor ik het weet ligt ze op een eigen kamer aan een monitor en met een infuus van prednison en histamine. Ze krijgt nu ook om de paar uur morfine. Ik app intussen alle vriendinnen wat er aan de hand is; een allergische reactie. Niemand weet echter waardoor.

Ik mag de hele dag bij haar blijven, alleen overnachten kan niet in dit grote ziekenhuis. Haar gezicht is nu bont en blauw, haar lippen gebarsten door de zwelling, haar ogen dicht alsof ze in elkaar is geslagen. Ze kan niet eten of drinken, alles is te opgezet.

Ook de vriendinnen mogen nu om de beurt even bij haar komen. Stuk voor stuk vallen ze huilend in mijn armen wanneer ze haar gezien hebben. “Moeten we die lover van haar niet berichten dat het zo slecht gaat?”

Tja, wat een dilemma. Ze wilde zelf niet dat hij kwam…

Ik pak haar telefoon uit het nachtkastje en zie dat Gerben geappt heeft: “Hé lief, hoe gaat het?”

“Moet ik die verkering van jou niet wat sturen?” Vraag ik haar zachtjes. Zo ziek als ze is, schudt ze gedecideerd haar hoofd.

Ik begrijp het niet. Een paar dagen geleden ligt hij nog met zijn neus tussen de krullen en nu ze tussen leven en dood zweeft, wil ze hem niet zien! Is dat de consequentie van een getrouwde man? Ik stel me daar toch wat anders bij voor. Ik had vroeger een collega die al twintig jaar een clandestiene affaire had. Elke ochtend voor hij naar zijn werk ging, kwam hij bij haar koffie drinken. Elke ochtend. Twintig jaar lang. Donderdagavond was hun vaste uitgaansavond. Twee keer per jaar gingen ze een weekje naar Spanje. De man was diamantair dus ze had een enorme Drentse kei aan haar vinger en glimmers in haar oren. Kijk, dat is allemaal te doen. Maar ik vind het hele Gerben-verhaal nu zo armoedig worden.

Maar dan word ik uit mijn overpeinzing getrokken. Juul pakt mijn hand: “Benauwd”, fluistert ze. Ik druk dan ook onmiddellijk op het alarm. Voor ik het weet staan er twee verpleegkundigen, een arts en een co-assistent. Ze wordt razendsnel weggereden en ik blijf ontredderd in een lege kamer achter… 

Sophie* (58) is journalist, moeder en columnist bij LINDA.nl. Ze is volop aan het daten en neemt je mee in haar ervaringen met dating-app Tinder. De volgende aflevering verschijnt vrijdag 16 juli om 20.00 uur op LINDA.nl.

Lees ook
‘Ik ken hem prachtige eigenschappen toe en een daarvan is dat hij dol op me is’