In de jaren negentig hadden jullie grote hits in Nederland, daarna werd het rustiger. Hopen jullie nu op een comeback in ons land?

Koen: “Het zou wel leuk en nuttig zijn om een hit te scoren in Nederland, het is lang geleden dat dat gebeurde. Maar we zijn minder bezig met het hele land willen veroveren, zoals dertig jaar geleden.”
Kris: “Er is na het waanzinnige succes dat we hadden in de jaren negentig zo’n workload in België ontstaan, dat het een beetje verwaterde in Nederland. Eigenlijk verwonder ik me dat er nog steeds zoveel Nederlandse mensen enthousiast zijn.”
Koen: “We hebben een pak minder succes dan voorheen, maar dat neemt niet weg dat er nog altijd veel enthousiast volk is. Die proberen we extra te verwennen en te winnen of houden.”

Vroeger bestond jullie publiek grotendeels uit gillende en flauwvallende tienermeisjes. Verlangen jullie nog weleens terug naar die tijd?

Kris: “Met onze eerste twee albums hebben we heel veel zot succes gehad. Het was een hype, inderdaad met veel gegil en flauwvallende meisjes. Het viel ons op een gegeven moment op dat we in interviews nooit vragen over muziek kregen. Het ging alleen over cijfers en records. Dat begon ons op te breken. Ik herinner me dat we het album Oker maakten (in 1995, red.) en dat met een liveconcert op de radio promootten. Na afloop kregen we een soort applaus dat we niet eerder hadden meegemaakt. Geen absurd gegil, maar appreciatie. We voelden dat het écht over de songs ging. Ik herinner me dat gevoel nog precies. We dachten: we hebben de hype overleefd.”

De hype van Clouseau in 1990:

Dus er zat een keerzijde aan de hype?

Koen: “Voor ons tweede album, getiteld Of Zo (1990, red.), hadden we drie weken om songs te schrijven en zes dagen voor de opnames. Dat had te maken met een platenbaas met heel grote dollartekens in zijn ogen. Achteraf bekeken is dat het minste album dat we maakten. In drie weken schrijven, is vragen om misère. Gelukkig stond Domino op het album (dat een nummer 10-notering in de Nederlandse Top40 haalde, red.), maar voor de rest stond er veel andere rommel op. Klonk niet goed, niet goed gezongen. We hadden verkoopcijfers waar je tegenwoordig alleen nog van kunt dromen, maar als je daar ons nieuwe album Tweesprong naast zet, is het verschil gigantisch.”

Is het vervelend dat er dan toch steeds aan de hits uit die tijd wordt gerefereerd?

Kris: “Nee, integendeel. Ik kan alleen maar dankbaar zijn. We spelen die songs nog altijd heel graag. Daar gaat ze is – ik kan dit zeggen, omdat we het niet zelf schreven – een topsong. We zijn grote gelukzakken. Ook dat we in België dertig jaar lang veel hits hebben gescoord, is een zegen. Ik snap wel dat bands die twintig jaar geleden één grote hit hebben gehad het vervelend vinden om die te blijven herhalen, maar wij spelen onze songs nog altijd heel graag.”

Zijn jullie met het nieuwe album weer uit op een hit?

Koen: “We hebben daar nul rekening mee gehouden. De songs klinken niet zoals tegenwoordig de meeste hits klinken.”

Waar zijn jullie dan wél op uit?

Koen: “Het is een album dat heel dicht bij ons staat. We hebben ervoor gekozen om muziek te schrijven waar meer vlees aan hangt, we hebben dieper gegraven. We zijn natuurlijk geen twintigers meer. Ook geen dertigers. En als ik heel eerlijk ben… ook geen veertigers meer. Dan schrijf je andere dingen dan toen je twintiger was.”

Lees ook
Clouseau is terug van weggeweest en bezorgt ons weer ouderwets kippenvel

Is het daarmee jullie meest persoonlijke album ooit?

Koen: “Ongetwijfeld. Het is een emotioneel album dat veel over de liefde gaat, in brede zin. Ik heb bijvoorbeeld een nummer voor mijn kinderen geschreven. Alles is met veel liefde en vakmanschap gearrangeerd – ik mag dat zeggen, want dat is het werk van Kris. Of het anderen ook raakt, is natuurlijk afwachten.”

Tweesprong verschijnt 8 november, twee nummers zijn nu al beschikbaar op Spotify. Volgend jaar geeft de popgroep een vijftal concerten in Nederland.