Knuffeldier

Zo ontwierp ze een constructie met dieren waarvan bewoners de vacht kunnen aaien. Gehinnik van paarden en gemekker van lammetjes laten de beleving nog echter lijken. “Sommige elementen zoals (knuffel)dieren staan los. Zo kunnen bewoners ze ook meenemen naar de huiskamer of hun slaapkamer. Een van de bewoners had thuis bijvoorbeeld een kat die ze nu in het verpleeghuis heel erg mist. Door zo’n knuffeldier heeft ze het gevoel dat ze haar kat weer bij zich heeft”, aldus Van Driel.

Een andere bewoner had ooit een eigen boerderij. Hij miste zijn kippen elke dag. “We hebben een frame met kippen op de gang geplaatst, pal voor zijn slaapkamerdeur. De eerste keer dat hij de kippengeluiden hoorde, barstte hij in tranen uit. Hij was zo ongelofelijk dankbaar.”

In de decors kunnen bewoners ook theedoeken van de waslijn halen, zoals ze vroeger deden. Van Driel: “Hoewel ze vaak wel weten dat het niet echt is, komen hierdoor mooie herinneringen naar boven. Door zulke kleine dingen voelen ze zich thuis.”

Tekst gaat verder onder beeld 

Dementie

In een ander verpleeghuis maakte ze in plaats van een boerderij een bloemenwinkel met echte bloemen, die bewoners mochten meenemen. “Een vrouw kreeg daar een roos van een medewerker, en werd daar zó gelukkig van. Die blijdschap raakt me, daar doe ik het voor. Ik vind het fijn om deze kwetsbare groep iets moois te geven.”

Volgens Van Driel hebben veel verpleeghuizen kunst aan de muur waarmee de bewoners weinig of niets hebben. “Mensen met dementie leggen soms minder snel verbanden, dus met onze boerderijen hopen we hun zintuigen meer te stimuleren”, vertelt ze. “Zo was er een bewoner die nooit veel sprak. Hij voelde zich alleen. Toen hij de boerderij ‘bezocht’, begon hij opeens te praten.”

Met haar werk hoopt Van Driel vooral liefde te brengen. “En, mooi meegenomen: wanneer kinderen van bewoners weten dat hun ouders zich vermaken en zich niet eenzaam voelen, geeft dat rust.”

 

Lees ook
Als je moeder dementie heeft: ‘Het ego vervaagt, maar haar ziel komt tevoorschijn’