Als Mounir het op zijn veertiende zijn ouders vertelt, nemen ze hem mee naar zijn kamer en ontstaat een grote ruzie. “Ik werd mentaal en fysiek helemaal afgetuigd. Ik wist dat mijn leven vanaf dat moment vreselijk zou zijn.” Alles wat Mounir had wordt hem vanaf die dag afgenomen. “Ik mocht niets meer. Mijn telefoon werd drie maanden lang afgepakt, mijn social media werd verwijderd en ik mocht niet meer alleen op mijn kamer zitten.”

Mounir mag alleen nog maar naar school en naar werk. De rest van de tijd brengt hij thuis door onder streng toezicht van zijn ouders. “Ze waren waarschijnlijk bang dat ik zou afspreken met bepaalde mensen en iets zou doen wat ‘te gay’ was. Ze pakten mijn instrumenten af, omdat ze vonden dat ik me te veel uitte. Ik mocht geen tv meer kijken op mijn kamer, want dan waren ze bang dat ik gay films zou gaan kijken. Ik moest alleen maar beneden zitten en niks doen.”

Ware hel

Zijn leven is vier jaar lang een ware hel geweest. “Ik zat toen in een heel donkere periode en dreigde mezelf voor de trein te gooien. Mijn ouders zeiden toen: ‘Dat moet je lekker doen. Dan zijn wij eindelijk van je af’. Ze moedigden me gewoon aan om mezelf van kant te maken.”

Therapie

Om het nog een klein beetje dragelijk te houden, probeert Mounir zijn ouders af en toe het gevoel te geven dat hij ‘beter’ kan worden. “Ze hebben me één keer aangeboden om conversietherapie te doen. Ik heb dat toen afgewezen, maar gaf hen wel soms het gevoel dat ik weer hetero zou worden. Ik wist dat ik anders nog meer problemen en klappen zou krijgen en dat wilde ik niet. Ik had al genoeg gezeik.”

Uit huis gezet

Na een gebeurtenis waar Mounir liever niet over praat, wordt hij het huis uitgezet door zijn ouders. “Ze zeiden: ‘Hier is je paspoort, boven staat een koffer. Je mag weggaan en we hoeven niet te weten waar je heengaat. We zijn jouw ouders niet meer.”

Twee weken daarna ontvangt hij een hartverscheurend appje van zijn vader. “Ik was kwaad. Boos om het feit dat ze mij op straat hebben gezet en twee weken later niet eens vragen of ik überhaupt wel een plek heb gevonden om te slapen. Dat vond ik zo heftig. Maar ik kan er al niet meer om huilen. Al die tranen hebben ze de afgelopen jaren al uit me geperst.”

View this post on Instagram

Dit is een persoonlijk bericht en zou het heel fijn vinden als je het zou lezen… Deze foto is een bericht wat ik heb gekregen van mijn ouders die mij 2 weken geleden ( 5 dagen na mijn 18e verjaardag ) op straat hebben gezet omdat ik op mannen val. Ik ben gay, ben ik altijd al geweest en valt niet te veranderen. Ik ben 4 jaar geleden uit de kast gekomen bij mijn ouders en op dat moment stond heel mijn leven ondersteboven… Ik werd op elk moment gecontroleerd, werd bedreigd, heb trauma’s opgelopen, en dat alles om het feit dat ik homo ben… Je eigen vlees en bloed zet je op straat omdat het geloof belangrijker is dan je kind… ik heb dingen meegemaakt die je als (toen) 14 jarige nooit meegemaakt had hoeven hebben. Ik heb jarenlang in een depressie gezeten omdat ik in de grond gestampt werd. De schuld krijgen van alles waar jij niks aan kan doen, en horen dat je jezelf van kant moet maken omdat ze dan van je af zijn. Dit hoor je niet horen als kind zijnde… Ik beteken niks meer voor ze. Ergens ben ik blij dat ze mij uit huis hebben gezet, want ik weet niet wat ik mezelf aan had gedaan als ik daar nog 4 jaar had moeten zitten. We leven in 2020 en het zou niks uit moeten maken wie of wat je bent. Deel dit alsjeblieft en zorg dat homohaat de wereld uit word geholpen… Dankjewel voor het lezen💗

A post shared by 𝖒𝖎𝖊𝖗𝖔𝖘 (@mieros___) on Aug 10, 2020 at 3:02pm PDT

Veilig

Inmiddels is Mounir veilig en heeft hij een plek om te slapen. “Mijn ouders komen er waarschijnlijk over een tijd wel achter waar ik nu verblijf, maar ik wil liever niet dat ze het nu al weten.”

Op dit moment is hij vooral in shock door de overweldigende hoeveelheid reacties die hij op zijn post heeft ontvangen. “Ik wil mensen die hetzelfde overkomt zeggen dat je moet zijn wie je bent. Dat je je niet door iemand moet laten tegenhouden. Als zij jou niet kunnen accepteren, moet je maar zonder hen leven. Het gaat pijn doen, maar ik ga niet iemand anders z’n geluk over mijn eigen geluk verkiezen.”

LINDA.meiden heeft contact gezocht met de ouders van Mounir. Het is op tot heden niet gelukt.