‘Het scheelde niet veel of ik was er niet meer geweest.’ In onze rubriek ‘Overleefd’ delen LINDA.meiden-lezers hun bijna-doodervaringen. Wat er is gebeurd, hoe hebben ze het verwerkt en wat hebben ze ervan geleerd.
Sasha Minguel (27) wordt na een heftige operatie aan de beademing gelegd.
Het leven van de 27-jarige moeder Sasha is getekend door chronische ziekte. Ze heeft de darmaandoening ziekte van Crohn, auto-immuun hepatitis (AIH), reuma en levercirrose. “Ja, dat is niet wat je verwacht op deze leeftijd”, deelt ze met LINDA.meiden. “Vanaf mijn geboorte had ik al darmproblemen. Je verwacht dat een baby zijn luiertje vol poept, maar dat deed ik niet. Toen gingen er al alarmbellen af. Naarmate ik ouder werd, kreeg ik steeds meer problemen met mijn buik. Bezoeken aan de huisarts leverden niks op.”
Pas als bij Sasha’s vader de maat vol is, krijgt ze als tiener een doorverwijzing naar het ziekenhuis. Verschillende artsen kijken haar na, maar ze kunnen er geen duidelijk verhaal van maken. “Wat wel duidelijk was, was dat het foute boel was en dat ik op dat moment al iets aan mijn lever had. Voor verder onderzoek werd ik naar een groter ziekenhuis gestuurd. Daar kwam de auto-immuunziekte AIH*, die de lever aantast, naar boven. Als je lever niet goed werkt, heeft dat effect op de rest van je lichaam. Ik ontwikkelde levercirrose en portale hypertensie (te hoge bloeddruk in de leverpoortader, red.) en spataderen in mijn slokdarm. Dat zijn allemaal gevaarlijke aandoeningen. Hierdoor voel ik me wel een beetje een tikkende tijdbom.”
Doordat Sasha chronisch ziek is, kampt ze met vermoeidheids- en pijnklachten. Haar leverproblemen zorgen voor minder bloedtoevoer naar haar organen en stollingsproblemen. “Ik heb een hoge bloedingsneiging en dat was met menstruaties eigenlijk altijd het geval. Ik had last van immobiliserende menstruaties, zoals ze dat noemen. Als het die tijd van de maand was, zat ik aan huis gekluisterd door de pijn en de hoeveelheid bloed die ik verloor. Door mijn gezondheid mocht ik mijn menstruaties niet reguleren met hormonale anticonceptie. Na jarenlang op deze manier geleefd te hebben, heb ik met mijn arts besproken wat de mogelijkheden waren. Een hysterectomie, operatieve verwijdering van de baarmoeder, was eigenlijk de enige optie. Ik wilde niets liever.”
In februari 2025 wordt Sasha de operatiekamer ingerold om haar baarmoeder te verwijderen. “De operatie ging op zich goed, al verloor ik wel meer bloed dan verwacht. Toen ik wakker werd op de verkoeverkamer, zakte mijn bloeddruk ineens volledig weg. Er was grote paniek om me heen, maar zelf kreeg ik er maar de helft van mee. Nadat een echo bleek dat er een grote hoeveelheid vocht in mijn buikholte zat. Dus ik mocht zo, hup, terug naar de OK. Het vocht bleek bijna twee liter bloed te zijn, ongeveer de helft van mijn volledige bloedvolume. Waar het bloed vandaan kwam, konden ze niet vinden. In de tussentijd vonden ze wel allerlei andere dingen, zoals een bloedprop in mijn leverpoortader en twee pseudoaneurysma’s (beschadigde bloedvatwanden, red.) in mijn milt.”
Om te voorkomen dat het helemaal misgaat, krijgt Sasha vocht en vijf bloedtransfusies toegediend. “Alles om mijn bloeddruk te stabiliseren. Toen de artsen eindelijk grip hadden op de situatie, rondden ze de operatie af. Ik werd opnieuw naar de verkoeverkamer gereden, maar ben daar een aantal uur onder narcose gehouden en aan de beademing gelegd. Dit deden ze omdat ik zo onstabiel was. Als het weer mis zou gaan, hoefden ze me niet opnieuw te intuberen. Gelukkig was het niet nodig en konden ze me wakker maken zonder buis in mijn keel.”
Tekst loopt door onder de post.
Dit bericht op Instagram bekijken
Onder narcose of niet, de situatie is vooral Sasha’s omgeving niet in de koude kleren gaan zitten. “Ik werd wakker met zuurstof, allerlei stickers op mijn lijf en drie infusen in mijn hand. Wat een vrij standaard operatie had moeten zijn, ging door complicaties uiteindelijk niet als gepland. Voor mijn man was het heftig om dit van dichtbij mee te maken. Na mijn eerste operatie zat hij in de auto naar mij toe toen hij gebeld werd dat er wat mis was. Hij heeft de hele avond in het ziekenhuis gezeten, terwijl de artsen opereerden. Later vertelde hij me: ‘Ik dacht echt even dat ik je kwijt was.'”
Na de operatie ligt ze nog negen dagen in het ziekenhuis. Als Sasha net vier dagen thuis is, moet ze weer terug. “Ik kreeg enorme buikpijn. Er bleek een asces (met pus gevulde holte, red.) in mijn kleine bekken te zitten. Dat was enorm gevaarlijk, want zo’n ophoping van pus zit vol bacteriën. Als die knapt, dan kom je weer voor andere, grote problemen te staan. Gelukkig kon dit met een drain worden verholpen. Na nog een week in het ziekenhuis mocht ik opnieuw naar huis.”
Tekst loopt door onder de foto.
Sasha is moeder van twee kinderen en heeft geen baarmoeder meer. Hoe dat voor haar is? “Even omschakelen. Als ik nu buikpijn heb, denk ik soms dat het mijn baarmoeder is. Maar die heb ik natuurlijk niet meer. Na al die jaren ongesteld zijn en er zoveel last van hebben, ben ik blij dat ik eindelijk gehoord ben door de artsen. Dit is de beste keuze die ik kon maken, zelfs met alles wat er mis is gegaan.”
Desondanks voelt ze wel een schuldgevoel naar haar familie – man, kinderen en ouders – toe. “Ik heb een groot risico genomen. Het ging niet zoals gepland. En ja, dit had heel anders kunnen aflopen. Ik ben enorm dankbaar dat ik er nog ben. Ik zou het heel erg vinden om mijn kinderen zonder moeder achter te laten. Banger voor de dood ben ik niet geworden. Dit is nu eenmaal hoe het is gelopen en het heeft geen zin om hierin te blijven hangen. Het was gewoon allemaal dikke, vette pech.”
* Over AIH: ‘Auto-immuun hepatitis (AIH) is een zeldzame ziekte waarbij de lever ontstoken is doordat het afweersysteem zich – om onbekende redenen – tegen de lever keert. Zonder behandeling bedraagt de vijfjaars overleving van patiënten met AIH 20 procent’, schrijft de Lever Patiënten Vereniging online.
Silver krijgt op 15-jarige leeftijd onverwachts een hartstilstand: 'Ik lag zonder hartslag in bed'
