Ongeneeslijke hersenkanker. Hiermee werd vorig jaar een stempel gedrukt op het leven van de 21-jarige Myrthe Raaphorst. Voor LINDA.meiden schrijft ze over hoe haar nieuwe leven er nu uitziet.
Zo voelt ze zich nog best vaak eenzaam sinds ze kanker heeft.
Kanker is een eenzaam woord. Echt een woord dat als een bom valt. Wanneer je de diagnose krijgt, krijg je mega veel steun, liefde, bloemen, chocolade en kaartjes. Iedereen leeft met je mee. Maar niemand weet nu echt hoe je je voelt. Ik moet eerlijk zeggen: ik ook niet. De chocola was in ieder geval erg lekker 😉
Na een paar weken wordt de stortvloed aan liefde steeds minder. Mensen gaan weer door, logisch ook, maar ik bleef achter. Nachten en dagenlang in het ziekenhuis, wachtend op de bezoekuren zodat je eindelijk iemand zag. Op mijn afdeling lagen ook alleen maar 60+’ers. Potjes patience spelen met Annie en Ad waren de hoogtepunten van een dag.
Tijdens mijn herstel lag ik vooral veel alleen. Slapen, liggen, proberen zo goed mogelijk op te laden. Ik kon geen prikkels aan, ik mocht niet eens op mijn telefoon – laat staan iets doen. Ik heb mijn ouders echt verveeld door urenlang te zeuren of ik echt niet heel even, vijf minuutjes, op mijn telefoon mocht. Maar helaas. Het ging langzaam beter, maar jammer genoeg had en heb ik nog steeds geen ‘volle batterij’. Waar iedereen nu elke dag op het terras zit als het zonnetje schijnt, heb ik vaak maar één dag waarop ik echt volledig mee kan.
Mensen vragen mij ook steeds minder vaak mee om dingen te doen. En ik snap het. Ergens best lief dat ze rekening met mij willen houden. Soms voelt het alleen dat ik word vergeten.
Myrthe: 'Daten met kanker op je 21e lijkt soms onmogelijk: wanneer drop je de bom?'
Terwijl ik dit schrijf, besef ik hoe vaak ik alleen ben. Ik woon in een studio, iedereen is druk – ik ook trouwens. Misschien houd ik mezelf wel expres zo bezig om die leegte te vullen. Het leven na kanker is zwaarder dan ik dacht, ook al zien mensen bij mij altijd een lach. Je structuur van ziekenhuisbezoeken valt weg en dan sta je er toch echt alleen voor. Doodeng, weet ik veel wat ik aan het doen ben? Ach ja, we maken het er het beste van, denk ik dan.
Ik heb FOMO, big time. Iedereen om mij heen studeert af, krijgt relaties, heeft ieder weekend een feest, reist de wereld over. En ik? Ik lig voornamelijk in bed. Heerlijk dat het zonnetje meer begint te schijnen, maar ik voel mij dan ‘verplicht’ om dingen ondernemen, want dat doet toch iedereen? Nou, na twee colleges of vier uurtjes werken duik ik weer mijn bed in.
Toch… hoe eenzaam het soms ook was, heb ik iets bijzonders geleerd: alleen zijn is niet per se hetzelfde als eenzaam zijn. Voor het eerst in mijn leven heb ik geleerd hoe heerlijk het is om alleen te zijn en daar is menig mens jaloers op. Ik vind het heerlijk om soms alleen in een koffietentje te zitten, wandelen met muziek in mijn oortjes, gewoon doen waar ik zin in heb zonder mij schuldig te voelen als mijn batterij leeg raakt.
De kleinste dingen vallen nu ook op. Een kaarsje aan, een boek op schoot, een warme chocomelk en die ene duif die altijd op mijn balkon landt. En het beste? Wanneer ik weer omringd ben door de mensen die ik liefheb, voelt die liefde intenser en puurder. Samen zijn is bijzonder en daar houd ik mij aan vast.
En anders hebben we nog altijd heel veel chocola, romcoms en knuffeldieren 😉
Myrthe: 'Absurd dat dit kleine pilletje de reden is dat ik hier nog ben'
