Waarom doe ik deze cleanse dan? Op Instagram zit ik (te) véél. Al post ik zelf niet aan de lopende band selfies of pamfletten, ik heb meerdere vriendschappen waarin we elkaar met een lading memes, artikelen en stories de (werk)dagen door slepen. En, ik geef toe, een leuke foto van vrienden, een kat of een weiland kan ik mijn drie volgers niet onthouden.

Op de eerste ochtend van mijn cleanse lees ik, zoals elke ochtend, de krant. Als een soort reflex grijp ik ondertussen steeds naar mijn telefoon. Het is bijna iets lichamelijks – mijn bewustzijn registreert het niet eens. Even iets of iemand opzoeken op Instagram, maar o ja – dat kan helemaal niet. Hoewel ik dankzij een straffe bak toch al behoorlijk wakker ben, blijk ik elke keer weer bijna verbaasd te zijn dat ik het bekende icoontje niet kan vinden. Hm.

#doenietmafdoeslief: 'MAFS'-expert Eveline Stallaart roept kijkers op 'niet zo lelijk te doen op social media'Lees ook

Cleanse

Eenmaal op kantoor, vier wakkere uren in de cleanse, concludeer ik dat ik mijn werk niet kan doen. Wellicht had ik dat als redacteur voor een online medium eerder kunnen bedenken. Voor een verhaal blijk ik op Twitter te moeten, én voor een interview moet ik via Instagram een video bekijken. Deze krijg ik uiteindelijk als bestandje toegestuurd – disaster averted. Maar Twitter kan ik niet ontwijken. Is het experiment nu al mislukt? Wat mij betreft niet. Ik zit alleen voor mijn werk weleens op Twitter, en dit is een persoonlijk experiment. De rest van de week komt het niet meer voor.

Met de dag wordt de Insta-reflex steeds wat minder, en ik mis het ook niet echt. Soms mijmer ik erover hoe het zou zijn om mijn online werkzaamheden op te geven en een Nokia 3310 te kopen. Al baal ik er ook wel weer van als ik bij bepaalde gebeurtenissen – lees: de mogelijke release van een nieuw album van Taylor Swift – de consternatie op social media niet kan volgen.

Maar zonder die constante grijp-actie naar mijn telefoon, schiet mijn schermtijd met twee uur naar beneden. Ik lees in alle rust een boek, kijk een serie zonder dat ik moet terugspoelen omdat ik weer zat te scrollen. Ik kom niet in een klik-tunnel terecht, waarbij ik na een scroll door het profiel van Reese Witherspoon ineens al een halfuur NYT Cooking-video’s zit te kijken.

Rustiger

Hoe cliché ook, ik leefde meer in het moment. Wat betekent dat in godsnaam, zul je denken. Nou, ik maakte die week best wat Instagram-waardige dingen mee. Zo ging ik naar een strandhuisje in Katwijk – hallo zonsondergang – en adopteerde ik een kat uit het asiel. Maar omdat ik niet kon ‘grammen’ liet ik mijn telefoon links liggen, en stuurde ik alleen foto’s naar mijn favoriete mensen. Ik las elke avond voor het slapengaan, voelde me rustiger in mijn hoofd en het leek alsof er meer tijd en minder ruis was.

Was ik ook gelukkiger? Niet per se. Wel voelde ik me rustiger. Hoewel ik dénk dat ik mezelf niet vergelijk met de Italiaanse droomreizen en breedlachende vriendengroepen die voorbijkomen, zie ik mezelf dan soms toch als een nerd omdat ik op de bank zit. Ook voelde ik me nu niet schuldig, omdat ik mijn tijd verspilde met het bekijken van nutteloze foto’s en filmpjes.

Inmiddels ben ik terug op social media. Meteen merk ik dat mijn Insta-reflex weer optreedt en hoe dit mijn focus weghaalt in het ‘echte’ leven. Ook voel ik me na een vrij lange scroll-sessie vaak een beetje rottig. Het effect is wat mij betreft dus beter achteraf te voelen, dan tijdens de cleanse. Inmiddels probeer ik mijn telefoon vaker op een plek te leggen die niet binnen handbereik is, zodat ik hem niet constant pak. Kleine ingreep, prima impact.

Kees Tol experimenteert in 'Over Gewicht': 'Ik sportte terwijl ik onder stroom stond'Lees ook