Wanneer Mandy Woelkens (36) er onverwacht alleen voor komt te staan met haar zoon (3) vindt ze troost en wijsheid bij andere solo-moeders. ‘Juist van mensen bij wie je denkt dat alles altijd makkelijk is gegaan, is het fijn om te horen dat ook zij jankend op de bank hebben gezeten.’
Eerder konden we al met die fijne gesprekken meeluisteren via haar podcast De Club en nu is er ook nog een boek: Welkom bij de club.
Wanneer Mandy’s ex-partner in maart 2024 verliefd blijkt te zijn geworden op een ander, huilt ze nauwelijks. “Ik was vooral verward, van oké, je kent deze persoon pas drie weken. Ga je nu écht gewoon vertrekken? Tegelijkertijd ben ik een pragmatisch persoon: ik ga niet aan je been hangen. Als je wil gaan, dan moet je dat doen. Ook schakelde ik al vrij snel naar de fix-modus. We hebben samen een kind, dus hoe gaan we dit oplossen?
Bij de moeders die ik sprak voor de podcast en het boek zag ik vergelijkbare reacties. Voordat je kinderen had, kon je misschien zwelgen in je misère – wat heerlijk kan zijn – maar nu kan dat minder. Zeker als je nog kleine kinderen hebt die verzorging nodig hebben, is het geen optie dat je je bed niet uitkomt, geen eten klaarmaakt of ’s nachts niet opstaat om te voeden. Dat betekent niet dat het verdriet er niet mag zijn, maar je moet ook dóór.”
Na de eerste schrik belandt Mandy met grote vellen papier, stiften en post-its op de vloer om een plan te maken. Ze schrijft op wat ze wil en wat ze daarvoor moet doen. “Zo kreeg ik weer inzicht in waar ik stond en wat me te doen stond. Ik had bijvoorbeeld een dak boven mijn hoofd nodig. Kon ik mijn partner uitkopen, en als dat niet kon, wat waren dan mijn opties? Kon ik in deze stad blijven wonen, moest ik huren? Uiteindelijk kon ik mijn droomhuis houden, en dat is alleen gelukt. Daar ben ik heel blij mee én heel trots op.”
Arianne (36) over het moederschap: ‘Ik dacht: geef me geld voor een oppas, ik wil pleite’
Die praktische instelling vertaalt zich ook naar haar werk. Mandy is een allround mediamaker: ze schrijft, presenteert een show op NPO Radio 1 en was voorheen hoofdredacteur van LINDA.meiden. Acht weken na de breuk begint ze al met haar nieuwe podcast De Club. Hierin interviewt ze bekende en onbekende solo-moeders over hun ervaringen. Voor het boek Welkom bij de club sprak ze nog eens ruim veertig moeders van alle leeftijden en achtergronden. Denk bijvoorbeeld aan Claudia de Breij, Romana Vrede en Estelle Cruijf. Ook deelt ze tips, handvatten en wijsheden die ze zelf graag paraat had gehad toen ze er vorig jaar alleen voor kwam te staan.
“Ik was op zoek naar verhalen waarin de conclusie niet alleen maar was: het komt wel goed. Dat kon ik zelf ook nog wel bedenken. Ik wilde juist horen waar andere moeders tegenaan liepen. Vooral ook van vrouwen die in hetzelfde werkveld zitten als ik. Hoe hebben zij het gedaan? En als je het leed van een ander hoort wanneer je zelf miserabel of verdrietig bent, voel je je toch ook minder alleen. Juist van mensen bij wie je denkt dat alles altijd makkelijk is gegaan, is het fijn om te horen dat ook zij jankend op de bank hebben gezeten. En dat ook zij het moeilijk vonden om met een glimlach bij hun programma te verschijnen terwijl het helemaal niet goed met ze ging.”
Die gesprekken zijn ‘altijd fijn’, maar soms best confronterend, geeft Mandy toe. Vooral het verhaal van Claudia de Breij hield haar een spiegel voor. “Ze zei dat degene die verlaten wordt vaak allang uit de relatie is vertrokken. Toen realiseerde ik: wow, dat was bij mij ook zo. Ik was al lang niet meer blij, maar dacht altijd: als je een kind hebt, ga je niet weg. Je moet gewoon door de tropenjaren heen, ook als je dan nog drie jaar ongelukkig bent. Daarom vond ik het achteraf ook niet zo erg voor mezelf, maar wél voor mijn kind.
Inmiddels weet ik, ook dankzij de gesprekken die ik rondom de podcast voerde, dat het voor iedereen beter is. Als kind heb je helemaal niets aan twee ongelukkige mensen die alleen voor jou bij elkaar blijven. Maar in het begin voelde het toch als falen. Ik was niet teleurgesteld in mijn ex-partner, wel in mezelf. Om de een of andere reden vond ik dat ík de boel bij elkaar had moeten houden. Idioot eigenlijk, maar dat is wel wat ik dacht.”
Inmiddels hebben Mandy en haar ex-partner alles goed geregeld en gaan ze ook prima met elkaar om. “Je moet even flink zijn en misschien soms op je tong bijten”, zegt ze nu. “Maar het gaat nu eenmaal niet alleen over jou, dus je moet wel. De ander blijft toch een soort familie. En ook familie vind je niet altijd leuk, maar daar moet je je voor je kind dan maar overheen zetten. Je kunt wel eeuwig boos blijven, maar dat zuigt eigenlijk alleen maar energie.
Natuurlijk denk ik af en toe nog: wat ben jij een zak hooi. Maar dat denk je in een relatie soms ook. Omdat mijn kind nog zo jong zo is, spreek ik mijn ex bijna elke dag. Dat is meer dan ik mijn beste vrienden spreek. Dan kun je er maar beter voor zorgen dat je met elkaar door één deur kunt. Dat geldt ook voor de nieuwe partner van een ex. Je hoeft er geen besties mee te worden, maar je moet wel normaal tegen elkaar doen en in één ruimte kunnen zijn.”
'Moederen' verandert het brein, en dat geldt ook voor zorgende mannen
Mandy vond het vooral leerzaam om in gesprek te gaan met moeders die al wat verder zijn dan zij. Zo sprak ze Jildou van der Bijl – hoofdredacteur van Het Parool en voormalig creatief directeur van LINDA. – over de tijd waarin zij solo-moeder werd. “We zaten aan de keukentafel, en ze had echt mascara tot over haar wangen omdat we samen zo lekker hadden gehuild. En dat terwijl het hartstikke goed met haar gaat en ze heel gelukkig is in haar nieuwe relatie. Ik realiseerde me daardoor wel dat zo’n breuk altijd een soort litteken kan blijven, waar je ook jaren later nog verdrietig van kan worden.
Tegelijkertijd zag ik bij de moeders die al wat ouder waren de rust die ik in de toekomst nog hoop te vinden. Zo leerde Mug Elias, die tachtig jaar oud is en acht kleinkinderen heeft, me dat een liefdevol gezin er voor iedereen weer heel verschillend uit kan zien en dat het maar net is hoe je er zelf in staat.”
Ze hoopt vooral dat lezers zich dankzij deze verhalen gezien voelen. “Alle moeders die erin staan, zijn heel kwetsbaar geweest en hebben eerlijk hun verhaal durven delen. Sommige van hen zitten er nog middenin, waardoor het nog niet per se goed gaat. Oók dat is fijn om te horen. Het is niet alleen maar kumbaya en oh wat zijn we sterk met z’n allen. Het is een proces, wat bij iedereen anders verloopt. Ik hoop dus dat lezers denken: het is niet gek dat ik dit heb. Of: zie je wel, een ander heeft het óók zo gedaan.”
Lees hier alvast het hoofdstuk van Estelle Cruijf: ‘Er was geen sprake van co-ouderschap, niet omdat ik dat niet wilde, maar omdat het gewoon niet van twee kanten kwam.’
‘Welkom bij de club’ van Mandy Woelkens is nu verkrijgbaar.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Het moederschap wordt nog altijd gepresenteerd als een soft 'bij-onderwerpje', iets tuttigs en onbeduidends'
LINDA. ontvangt een commissie wanneer je iets aanschaft via een affiliatelink op onze site.
