‘Al het slechte komt in drieën’, zegt men weleens. In de familie van Marloes (36) komt het helaas in vijven: ze krijgt niet alleen zelf meermaals kanker, maar ook haar zoon en vader krijgen deze diagnose.
“Wij zijn onderweg van domme pech naar puur geluk, zeg ik altijd maar.”
In februari 2016 knuffelt Marloes haar man als ze merkt dat dit pijn doet aan een van haar borsten. Als ze wat beter voelt, ontdekt ze een bobbeltje. Een bezoek aan de huisarts mondt uit in een echo – “Voor de zekerheid” – en die echo leidt tot een spontane punctie. “Toen wist ik, dit is niet goed”, vertelt ze. “Dat gevoel klopte. Een paar dagen later kreeg ik de diagnose borstkanker, na extra onderzoek bleek dat ik drie tumoren had. De eerste dagen daarna zat ik totaal in de put en wilde ik helemaal niets, maar daarna zette ik de knop om: ik heb twee kinderen, het was tijd om te vechten.”
Ze krijgt zestien chemokuren om haar tumoren te verkleinen en daarna een borstamputatie. “Het idee dat ze een lichaamsdeel zouden weghalen deed gekke dingen met me. De dag voor de operatie vond ik zó eng dat mijn man bij me sliep in het ziekenhuis. Gelukkig viel de ingreep zelf mee. De nasleep was wel heftig: ik kreeg meteen een tissue expander geplaatst, zodat ze daarna een reconstructie konden maken. Maar door een bacterie kreeg ik enorme koorts en hoge ontstekingswaarden, en belandde ik weer in het ziekenhuis. Dan maar plat blijven, dacht ik.”
Hierna volgt nog een traject van vijf jaar vol medicatie en hormooninjecties, maar in oktober 2021 wordt Marloes schoon verklaard. Dat is natuurlijk ontzettend goed nieuws, maar in de tussentijd krijgen zowel haar vader als zoontje óók te maken met kanker.
Reconstructie na kanker standaard vergoed, behalve bij borstkanker: 'Leidt tot verlies van kwaliteit van leven'
Eind 2020 krijgt de vader van Marloes de diagnose darmkanker. “Dit was midden in de pandemie, dus ik heb het van een afstandje mee moeten maken”, vertelt Marloes. “Mijn moeder was de enige die bij hem mocht zijn in het ziekenhuis, wij kregen telefonische updates. Gelukkig bleek voor hem een operatie voldoende om het weg te halen, chemotherapie was niet nodig.”
Dit is wel het geval bij haar zoon Tygo (13), die op zijn elfde te maken krijgt met lymfeklierkanker. “Hij maakte schrapende geluiden met zijn keel tijdens het eten, alsof er iets vastzat. We besloten het toch te laten controleren, dus gingen we naar het ziekenhuis voor foto’s. Ook hier kwam van het een, het ander: extra foto’s, en toch maar een scan. Toen de artsen vertelden dat Tygo ook kanker had, kon ik alleen maar ‘nee’ schreeuwen. Ik stortte op de grond, mijn man kon alleen maar voor zich uit staren.”
“Even later, toen we het Tygo vertelden, was het eerste wat hij vroeg: ‘Ga ik dood?’. De arts antwoordde ‘Ik denk het niet’, en toen zei hij: ‘Mama, jij hebt gevochten, dan ga ik dat ook doen’. Dat was vanaf dat moment zijn mindset – hij deed alles en ging overal mee naartoe. 48 chemo’s lang.”
Jeffry en Jo-an verloren hun zoontje (7) aan hersentumor: 'Ik zeg nog elke avond welterusten'
In februari 2022 wordt ook Tygo schoon verklaard, maar dan heeft het volgende slechte nieuws zich alweer aangediend. Nog geen drie maanden na haar eigen goede nieuws, blijkt Marloes’ kanker toch terug te zijn. Ze heeft uitgezaaide borstkanker in de longen. In haar milt en botten zijn ook plekjes gevonden.
“Mensen zeggen altijd: het allerergste wat je kunt horen is dat je kind ziek is. Dat klopt. Maar bij Tygo wisten we vrijwel meteen dat hij een goede kans op herstel had, bij mijn uitzaaiingen kreeg ik te horen dat de kanker chronisch is. Dat is toch ook wel heel pittig, moet ik zeggen, weten dat ik niet meer beter word. Zeker omdat ik nog geen drie maanden schoon was geweest.”
De kanker gaat dus nooit meer weg, maar dankzij medicatie is de situatie van Marloes op dit moment stabiel. “Ik heb mijn dagelijkse leven weer een beetje terug”, vertelt ze. “Vorig jaar vergezelde ik mijn dochter bij de avondvierdaagse op mijn scootmobiel, met frisse tegenzin: ik was 35 en wilde helemaal niet op dat ding zitten in het openbaar. Maar dit jaar kon ik ‘m weer gewoon meelopen, en naar buiten met de hond. Hoe lang de pillen me dit kunnen geven, weet ik niet. Maar voor nu ben ik heel blij dat dit kan.”
Marloes vindt het fijn als gesprekken met anderen over ‘normale’ dagelijkse dingen gaan, juist zelfs. Maar soms merkt ze dat mensen oprecht niet aan haar durven te vragen hoe het gaat. “Dat kan gewoon, hoor. En het gaat niet alleen over mij: vraag bijvoorbeeld ook eens aan een partner hoe het met hén gaat. Ik snap dat het een moeilijk onderwerp is als je er zelf niet middenin zit. Maar het kan juist fijn zijn om het erover te hebben, omdat de nasleep vaak groter is dan mensen denken.”
“Net als de bijbehorende onzekerheid: hoe zal het verder gaan? Komt het ooit goed?”, vervolgt ze. “Zeker nu we te horen hebben gekregen dat mijn vader ook voor de tweede keer kanker heeft, nu in de lever. Het lijkt wel alsof we geboren zijn voor domme pech, maar we zijn op weg naar puur geluk. We proberen ook te genieten, het moet niet élke dag over die ziekte gaan. Dat genieten zou ik iedereen sowieso aanraden: niemand heeft een contract waar op staat dat ze honderd jaar worden. Vier het leven.”
Liefde op latere leeftijd: Piet (92) en Bep (85) ontmoetten elkaar online en zijn dolgelukkig
