Liesbeth werd hypochonder na haar diagnose: ‘Of mensen vragen of ik meega naar het strand? Liever niet’

Liesbeth Alofs (41) wordt in 2018 voor het eerst gediagnosticeerd met een basocellulair carcinoom, beter bekend als een oppervlakkig kwaadaardig plekje op de huid en de meest voorkomende vorm van huidkanker. “Ik had een klein bultje in mijn hals waar ik last van had tijdens het dragen van mijn ketting.”

De plek is gevoelig, Liesbeth heeft er last van tijdens de behandeling bij haar fysiotherapeut. Ze bezoekt daarom de huisarts en laat het plekje voor de zekerheid verwijderen. “De huisarts stelde mij gerust, het zou niks ernstigs zijn.”

Achteraf blijkt de plek kwaadaardig te zijn. Dit komt naar voren uit het weefsel dat na een standaard afname wordt onderzocht. Niet veel later moet Liesbeth naar het ziekenhuis, waar ze een groter gedeelte wegsnijden om ervoor te zorgen dat alle kwaadaardige cellen verwijderd zouden zijn.

Een nieuw plekje

Drie jaar later krijgt Liesbeth opnieuw last van een plekje, dit keer op haar onderbeen. “Dit ging tijdens het scheren steeds open. Het was heel vervelend want het stopte maar niet met bloeden.” Het plekje goed bekijken kan Liesbeth dan niet. “Ik scheerde het plekje onbewust steeds weg.”

Omdat Liesbeth zich aan de plek ergert, bezoekt ze de huisarts. Die stuurt haar door naar de dermatoloog. “Die gaf aan zich geen zorgen te maken en verwijderde het plekje omdat ik er last van had.”

Het weefsel blijkt na onderzoek te duiden op een melanoom, een vorm van huidkanker. “Opnieuw moest ik onder het mes, voor de zekerheid, om extra weefsel te verwijderen.”

‘Een plek op mijn voorhoofd, echt in your face’

Liesbeth wordt, nu ongeveer een jaar geleden, voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Een plek op mijn voorhoofd, echt in your face.” Het blijkt weer een basocellulair carcinoom, opnieuw wordt het weggehaald. “Het is mooi geheeld, hoor. Inmiddels zie je er niks meer van.”

Liesbeth is na al die jaren “het vertrouwen in haar lichaam kwijt”, zo vertelt ze. “Het bleek steeds om een bijzondere variant te gaan, maar het heeft mij angstig gemaakt dat de artsen het in eerste instantie niet herkenden. Want ik ben geen arts, dus ik weet het ook allemaal niet.”

‘Het woord kanker vind ik sowieso ingewikkeld’

Dat Liesbeth huidkanker heeft gehad, vindt ze confronterend. “Het woord ‘kanker’ vind ik sowieso ingewikkeld. Ik gebruik dat woord eigenlijk nooit, maar het is wel wat het is.”

Door wat Liesbeth meemaakt, ontwikkelt ze hypochondrie. “Ik vind het heel vervelend”, vertelt ze. “Ik ben inmiddels als de dood voor de zon. Zodra het lente wordt, word ik onrustig. En als iemand vraagt of ik meega naar het strand in de zomer? Nee, liever niet.”

‘Wil de angst niet uitstralen naar mijn kinderen’

Liesbeth worstelt soms met haar angst. “Ik wil het niet uitstralen naar mijn kinderen.” Toch geven simpele dingen haar stress. “Laatst ging mijn oudste op schoolkamp. Het thema? Beach life. Ze gingen naar het strand. Dat hij geen uv-shirtje meer wil dragen, begrijp ik. Maar ik weet dat hij anderen ook niet gaat vragen om hem in te smeren. Ik hoopte stiekem op minder zonnig weer, dat zou mij minder stress geven. Dat vind ik ingewikkelde situaties.”

Dit is waarom je tegenwoordig zoveel betaalt voor zonnebrand (en zo ben je tóch voordelig uit)Lees ook

Romy (31) voelde schaamte na haar diagnose: ‘Het voelde als eigen schuld, dikke bult’

Romy van Loenhout (31) heeft, zoals ze het zelf omschrijft, “mazzel” gehad. Ze doelt hiermee op de plek waar het melanoom groeide. “Het was zomer en dan draag ik korte jurkjes. Het viel mij op dat ik boven mijn knie ineens een moedervlek zag.”

Om zeker te weten dat de moedervlek er niet eerder zat, bekijkt ze zomerfoto’s van jaren ervoor. Romy weet het dan zeker: die donkere moedervlek boven haar knie zat er de jaren ervoor nog niet.

“Ik ging naar de huisarts om de plek te laten verwijderen. Het zag er niet spannend uit en had geen symptomen van een melanoom. De moedervlek was vlak en niet oneffen.” Uiteindelijk laat Romy de moedervlek verwijderen in het ziekenhuis. Het weefsel wordt standaard opgestuurd voor een controle. “We gingen van niks spannends uit, alles leek goed.”

‘Ik wist gelijk waar het over ging’

Romy wordt zoals verwacht gebeld, niet met een uitslag maar met de vraag of ze naar het ziekenhuis kan komen. “Ik wist gelijk waar dat over ging. Een en een is twee.” De moedervlek bleek toch een melanoom, tegen haar verwachting in.

“Ze moesten hierdoor nog een keer snijden en een groter oppervlak verwijderen, om er zeker van te zijn dat alles weg was. Het was een flinke geul.” Daarnaast wordt het lichaam van Romy goed onderzocht. “Ze hebben mijn hele lijf gecontroleerd en overal gecheckt op plekjes.” Zelf maakt Romy nu regelmatig foto’s van haar lichaam. “Zo kan ik terugkijken of ik een moedervlek al had of dat het een nieuwe moedervlek is.”

‘Je moet mazzel hebben en er snel bij zijn’

Achteraf is Romy erg geschrokken. “Ik wist helemaal niet dat een melanoom huidkanker was en dat deze vorm snel kan groeien en kan uitzaaien. Je moet mazzel hebben en er snel bij zijn.”

Romy ervaart na de diagnose en het verwijderen gevoelens van schaamte, vertelt ze. “Ik ben vroeger heel onvoorzichtig geweest met de zon. Ik wilde graag op vakantie verkleuren door de zon en ging daarvoor vaak onder de zonnebank. Ik zat altijd graag in de zon. Het voelde als eigen schuld, dikke bult.”

Toch stelt de dermatoloog haar ook gerust. “Het kan iedereen overkomen en ik heb niet per se schuld aan wat mij is overkomen.”

Een stuk voorzichtiger

Romy is nu een stuk voorzichtiger met zonnebaden, vertelt ze. “Ik ga niet meer onder de zonnebank en ik ben als een gek zonnebrand gaan gebruiken. Zelfs zo veel dat ik het er onder de douche moeilijk afkreeg.”

Romy vindt het lastig om hierin een middenweg te vinden. “Ik vind de zon fantastisch, maar wil dit absoluut niet nog een keer.” Romy zet nu bijvoorbeeld een wekker als ze de zon ingaat. “Vijftien minuten, dan ga ik er weer uit. Daarnaast smeer ik elke dag zonnebrand en houd ik de uv-index in de gaten. Temperatuur zegt niks over hoe fel de zon schijnt.”

‘Ik wil mijn aangeleerde angsten niet overgeven aan mijn kinderen’

Ook Romy beschermt haar kinderen het liefst zo goed als mogelijk tegen de zon. “Maar ik wil mijn aangeleerde angsten niet overgeven aan mijn kinderen. Ik wil ze beschermen, maar niet te veel. Het is een balans vinden, als zij willen voetballen tussen twaalf en drie uur, wanneer de zon het felste schijnt, dan ga ik ze niet binnenhouden.”

Toch vindt Romy dat af en toe lastig. “Zeker in de jonge jaren is bescherming ontzettend belangrijk.”

Voor Romy was het voornamelijk het schoonheidsideaal waarom ze veel in de zon zat. “Dat wil ik absoluut niet overbrengen aan mijn kinderen. Ik ga nooit tegen ze zeggen dat ze lekker verkleurd zijn door de zon.”

Déze zonnebrand komt als beste uit de test (en nee, duur is niet altijd beter)Lees ook

Ilse heeft een litteken in haar gezicht: ‘Ik liep met 24 hechtingen rond, in mijn mondhoek en bovenlip’

Ilse van de Westeringh (42) krijgt twee jaar geleden een wondje boven haar lip. In eerste instantie denkt ze er niks van tot het plekje groter wordt en maar niet weggaat. “Pas toen mijn man en schoonouders aandrongen op een controle ben ik naar de huisarts gegaan. Uiteindelijk heb ik er denk ik bijna een jaar mee rondgelopen.”

‘Het bleek niet goed te zijn, zoals ze al dachten’

Dat bezoek aan de huisarts blijkt een goede keuze te zijn. “Ze zei eigenlijk gelijk dat ik naar de dermatoloog moest gaan. Hier kon ik dezelfde week nog terecht, want ook zij vertrouwde het niet.” Al bij de eerste afspraak wordt er weefsel afgenomen van de plek boven Ilses lip. “Zoals de arts al vermoedde, bleek het niet goed te zijn.”

Het plekje op Ilses gezicht blijkt een basaalcelcarcinoom. “De dermatoloog zei al tijdens het biopt dat het er niet goed uitzag.”

Het plekje boven haar lip zal verwijderd moeten worden. “Dat heb ik bewust wat uitgesteld, de zomervakantie kwam eraan en we hadden een trouwerij op de planning staan”, vertelt ze. “Het is een litteken in je gezicht, en je wilt er op zo’n moment wel een beetje leuk uitzien.”

‘Dacht dat het wel mee zou vallen’

De operatie ondergaat Ilse onder plaatselijke verdoving. “Ik dacht dat het wel mee zou vallen, maar het plekje had een sprieterige vorm, waardoor het allerlei vertakkingen had richting mijn neus en lip. Hierdoor was het stuk huid dat weggehaald moest worden veel groter.”

Omdat de operatie aan haar gezicht is, wordt ze geopereerd door een plastisch chirurg. “Het duurde wel dik een uur. Omdat ze bezig zijn met je gezicht zie je van alles gebeuren, dat vond ik heel eng. Er was een hele tekening van hoe het eruit zou komen te zien. Uiteindelijk hebben ze langs mijn lip naar beneden gesneden, in die plooi.”

‘Een glas tegen mijn lip kon ik niet verdragen’

Door de grote uitsnede loopt Ilse een tijd rond met maar liefst 24 hechtingen, in haar mondhoek en aan de binnenkant van haar lip. “De eerste week at ik alleen smoothies en soep. Daarna ging alles door een rietje.” Door de operatie is de plek rond haar mond lange tijd gevoelig. “Een glas tegen mijn lip kon ik niet verdragen.”

Tot grote blijdschap van Ilse is de wond nu, een paar jaar later, goed geheeld. “Alleen in de volle zon zie je nog dat er een litteken zit.” Ondanks het goede herstel, kijkt ze terug op een intense periode. “Ik heb gehuild van de enorme pijn, maar ook had ik veel moeite met de wond en het litteken dat ik ging krijgen.”

‘Nu smeer ik elke dag factor 50’

Ilse is sinds haar operatie voorzichtig met de zon. “Vroeger smeerde ik wat minder, maar nu smeer ik elke dag sowieso factor 50.’ Ook mijdt ze meer de zon, vooral met haar gezicht. “Onlangs was ik op vakantie, dat zijn momenten dat ik met mijn hoofd liever niet de zon inga.”

Tegen haar kinderen vertelt ze daarnaast dat insmeren belangrijk is. “Er zou wel wat meer bekendheid mogen komen over de risico’s van zonneschade, zeker onder de jeugd. Je hoort vaak: ‘Vandaag een tomaatje, morgen een chocolaatje’. Maar wat mij betreft is er geen tomaatje.”

Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.

Madelief kreeg huidkanker op haar achttiende: 'Prognoses waren slecht'Lees ook