Zangeres Aysha Meis de Groot (30) was achttien toen ze gendrager bleek van een erfelijke vorm van maagkanker. De enige oplossing: een maagverwijdering. “Ik voelde me kapot, in oorlog met dit lijf. Een lijf waaraan al vanaf mijn geboorte iets stuk is.”
“Ik zat in m’n laatste jaar toen het foute boel was”, vertelt Aysha aan journalist Nicole Gabriëls in de nieuwe LINDA. ‘SPIEGEL SPIEGEL AAN DE WAND’.
Haar moeder overlijdt als Aysha amper acht is. Aan maagkanker; op het moment dat het wordt ontdekt is het al te laat voor een behandelplan. Moeder Joyce had zich met onnoemelijke buikpijn door een vriendinnenvakantie heen geslagen, waarop haar reisgenoten eisten dat ze zich bij thuiskomst zou laten checken. Tegen de tijd dat de uitslag van de scans er was, zat Joyce’ buik al vol tumoren. En alsof die kanker al niet erg genoeg was, bleek het te gaan om een erfelijk gen.
Aysha: “Ik herinner me het gesprek met de arts, kort na mijn achttiende verjaardag. Ik had zo gehoopt dat het anders zou zijn, dat ik die zorgen weg zou kunnen houden bij mijn vader. Maar ik had het dus, dat kankergen, ingebouwd in mijn DNA. Klaar om te kunnen resulteren. Het is een rigoureuze vorm van kanker, als het er zit, ben je al te laat. Als drager was mijn kans op maagkanker zeventig tot tachtig procent. We hadden bij mijn moeder gezien hoe dat kon aflopen. En bij mijn oma: zij overleed aan deze vorm van kanker toen ze 29 was.”
Drie zussen, één zeldzame erfelijke longziekte: 'Kinderen krijgen wordt je afgeraden'
In wezen blijft er maar één optie over: een maagresectie, het verwijderen van de maag. “De vraag was alleen wanneer. Besloten werd om vanaf dat moment jaarlijks ter controle een maagbiopt te nemen om te zien of er onrustige cellen waren. Een paar jaar ging ik duimendraaiend naar die check, maar zo kon ik in ieder geval wel mijn studie afmaken. Ik zat in mijn laatste jaar toen het foute boel was. Beginnende kankercellen in mijn buikwand. Zegelringcellen. ‘Dan gaan we dit maar doen’, riep ik, ‘die maag eruit.’ De afspraak voor de operatie plande ik meteen in, om een dag later net zo hard te roepen: ‘Rot op met je maagresectie. Waarom moet dat in godsnaam?'”
“Mijn maag is in z’n geheel verwijderd en dat zorgt ervoor dat het risico helemaal geweken is, want er is natuurlijk geen maag meer waar de kanker zich in kan nestelen. Ik kan nog steeds kanker op een andere plek krijgen, zoals ieder ander, en dit gen zorgt ook voor een verhoogde kans op borstkanker. Maar mentaal ben ik er niet aan toe om daarover te kunnen nadenken.”
Paulien (53) heeft geen borsten én geen maag meer door bijzonder kankergen
“Met de operatie is mijn slokdarm aan mijn dunne darm vastgemaakt. Ik moet alles vloeibaar kauwen, kan niet meer pittig en gefrituurd eten en moet elke twee uur iets eten, anders word ik zwak en duizelig. Ook leerde ik dat ik na het eten of drinken niet kon gaan liggen. Ik heb geen maagklep meer, alles komt naar boven. Ik sliep in een hoek van 45 graden om zo min mogelijk pijn te voelen en viel tien kilo af. Netflix had ik binnen de kortste keren uitgespeeld, dus toen ben ik alles van me af gaan schrijven. Tegen de tijd dat ik uit het ziekenhuis werd ontslagen om bij mijn vader thuis te revalideren, had ik een album bij elkaar geschreven. Dat werd Zwart/Wit. Fysiek ging het na drie maanden steeds beter, maar mentaal knakte ik.”
Het hele interview met Aysha lees je in de nieuwe LINDA., die vanaf woensdag 18 oktober in de winkels ligt. Of bestel het magazine in de LINDA.shop – dan ploft-ie vanzelf op je mat.
Spiegel spiegel aan de wand: Linda en Roxeanne staan samen op de leukste cover van 't land
