Uit recent onderzoek van de Universiteit Utrecht blijkt dat er in elke klas (ook op de basisschool) twee à drie kinderen zich eenzaam voelen. Dit kan zijn door pesten, buitengesloten worden of gewoon geen aansluiting kunnen vinden.
Herkenbaar, vindt Marieke (38)*. Ze maakt zich grote zorgen om dochter Channa (10), die geen vriendinnetjes heeft en elke dag alleen thuiszit.
“We hebben een maltezer-hondje voor haar gekocht, zodat ze minder eenzaam is. Haar op natuurkamp gestuurd, in de hoop dat ze daar wat gelijkgestemde kinderen zou treffen. En we nodigen regelmatig haar nichtjes uit om hier te komen logeren. Meer kunnen mijn man en ik eigenlijk niet doen, maar het is jammer genoeg niet genoeg.
Als moeder, als ouders, ben je net zo gelukkig als je meest ongelukkige kind. In ons geval is dat niet best. We hebben twee jongens van 18 en 16 die redelijk makkelijk door het leven fietsen, maar ook een dochter van 10 die zich dagelijks ellendig voelt. Dat is voor haar het zwaarst, maar wij ouders lijden er ook onder.”
“Channa is altijd een gevoelig en apart meisje geweest. Ze was heel jong, toen ze besloot dat ze geen dieren meer wilde eten, en werd als enige vegetariër in een vleesminnend gezin. Later zelfs helemaal veganistisch. Ze hield van lezen en zat als kleuter al graag alleen op haar kamer. Ze is nooit een kind geweest dat graag naar een pretpark of speeltuin ging.
Ik maakte me er geen zorgen om, elk kind is anders. Ik dacht dat ze op school vanzelf vriendinnetjes zou krijgen. Maar hoe we haar ook stimuleerden, het lukte haar niet aansluiting bij de groep te vinden. Niet in de kleuterklassen, maar ook later niet. En waarom? Ik weet het niet. Ze is zo’n lief meisje.
Misschien vonden andere kinderen haar vreemd, omdat ze zo uitgesproken is over dierenleed of omdat ze zich graag opvallend kleedt, in bontgekleurde jurken met printen. Of omdat ze liever leest dan touwtje springt? Ik heb echt geen idee.”
Robyn (30) voelt zich vaak eenzaam: 'Ergens in mij zit dat stemmetje: je hoort er niet écht bij'
“Channa wordt niet geplaagd, tenminste niet in de letterlijke zin van het woord. Godzijdank wordt ze niet uitgescholden, uitgelachen of geslagen. School hanteert ook een streng anti-pestbeleid, daar zijn ze fel op. Alle leerlingen volgen speciale ‘Rots en Water’-weerbaarheidstraining (waarbij kinderen leren omgaan met verschillende sociale situaties, red.) en groepjes in de klas wisselen per kwartaal.
Als er teams moeten worden gevormd bij gym, dan kiezen de juffen de kinderen uit om drama’s te voorkomen. Channa wordt zelfs nog uitgenodigd op kinderpartijtjes, omdat daar vaak moeders achter zitten die vinden dat hun kinderen toch dat zielige meisje ook moeten vragen.”
“Maar je kunt ook zonder woorden of acties buitengesloten worden. Door Channa niet te vragen mee te doen met een spel buiten, of als er ergens een geheimpje wordt gedeeld. Door haar zogenaamd te vergeten bij de traktaties, door iets uit te delen waarin gelatine zit of melk. Of toen ze tien werd, door wel op haar bowlingfeestje te komen, maar al na twee uur allemaal weg te gaan.
Elke dag als ik haar ophaal van het schoolplein, breekt mijn hart. Die schouders naar beneden, dat trieste gezichtje. Niet huppelend, kwebbelend met andere meiden, maar in haar eentje met haar tijgerrugzak op haar rug. Zonder playdate, zoals de anderen allemaal wel hebben. Ze vraagt zelf al niemand meer, weet het antwoord wel.
Dan wil ik alle kinderen toeroepen dat mijn dochter ook zo leuk is. Ze overhalen met snoep en patat om bij ons te komen spelen. Ik doe het uiteraard niet, want Channa zou zich vreselijk generen om mij. Ze wil absoluut geen aandacht op haar hebben. Maar de gekste dingen gaan door mijn hoofd.”
“Eenmaal thuis wil ze nauwelijks praten over hoe haar dag was of hoe ze zich voelt, maar vertrekt na het kopje thee en de koekjes naar boven om daar op bed te gaan lezen. Of om te spelen met maltezer Bobby, haar enige echte vriend, zoals ze dat zelf zegt.
Wij als ouders vinden het lastig hiermee om te gaan. Haar broers hebben dit soort dingen nooit gehad, zitten op clubjes, hebben allebei veel vrienden én elkaar. Channa houdt niet van sport of om iets in clubverband te doen, niet van scouting of muziek. Ze gaat het liefst naar de bibliotheek om stapels boeken te halen of met mij en mijn man de bossen in.”
Linda de Mol heeft een hekel aan alleen zijn: 'Toch heb ik me wel eens eenzaam gevoeld'
“’s Nachts lig ik er wakker van. Het maalt maar door mijn hoofd: moet ik haar lid maken van een ponyclub, ook al wil ze dat niet? Met haar naar een psycholoog, terwijl ik geen aanwijzingen heb dat er psychisch iets mis is met haar? Mijn man vindt dat ik er te veel bovenop zit, hij denkt dat het vanzelf goed komt. Hij zegt altijd dat ons vogeltje net iets anders gebekt is dan de anderen, maar ook haar plek wel krijgt in de maatschappij.”
“Ik knuffel haar veel en vertel continu hoe mooi, bijzonder en lief ze is. Helaas kan ik haar leven niet verlichten en haar eenzaamheid niet verbeteren. Ik kan geen hondjes blíjven kopen. Mijn hoop is nu gevestigd op de middelbare school straks. Channa gaat richting kader, ze wijkt ook hier af van haar slimme broers. Ik vind het helemaal prima. Ik denk dat ze in de toekomst geweldig zou zijn als leidster op een kinderdagverblijf. Ze is stapel op haar twee jongere nichtjes, kan fantastisch omgaan met kleine kinderen en baby’s.
Mijn man en ik zijn nu al om ons heen aan het kijken naar een goede school. Liefst buiten de stad en een klein, geen massaal gebouw. Waar ze gelijkgestemden, misschien meiden aantreft zoals zij. Met één zou ik al dolblij zijn.”
*Op verzoek van de geïnterviewde zijn de namen geanonimiseerd.
LINDA. spreekt Koningin Máxima: 'We hebben elkaar gewoon nodig, zo simpel is het'
