Drie weken geleden verloor Sophie (27) haar ongeboren dochter. In het kader van Baby Loss Awareness Week schrijft ze over een moeizame zwangerschap, hoop en haar afscheid van Lot.
“Je bent nog jong” en “Gelukkig heb je al een gezond kind.” Goedbedoelde troostende woorden. Ik durf niet te zeggen dat deze woorden best tactloos zijn. De pijn en het verdriet van het verliezen van je kind zijn niet te relativeren.
Zeven weken en een aantal dagen zwanger ben ik wanneer we onze eerste echo in handen krijgen. Een piepklein vruchtje is zichtbaar en we zien een kloppend hartje. Een week later merk ik oud bloedverlies op. Omdat ik er niet helemaal gerust op ben, bel ik mijn verloskundige op. Ik kan terecht voor een echo, maar er lijkt niets bijzonders aan de hand.
Maar nog geen vier weken later begint het bloedverlies opnieuw. De verloskundige zoekt bezorgd naar de hartslag van het kindje en kan deze niet vinden. Plotseling is er paniek. Er moet direct een echo gemaakt worden in een andere ruimte. Daar zie ik een kloppend hartje. Wát een opluchting.
Wel word ik doorgestuurd voor onderzoek door de gynaecoloog. Zij vertelt dat ze een contactbloeding vermoedt. Dit is een wondje aan de buitenkant van de baarmoedermond. Alles in mij zegt dat dit niet klopt en ik vraag een second opinion aan. Met zestien weken wordt een bloedstolsel in mijn baarmoeder gevonden, maar het lijkt onschuldig en ongevaarlijk voor het kindje.
Ook ziet ze op de echo het geslacht: een meisje. Ik ben enthousiast dat onze dochter een kleine zus krijgt. Beelden over de toekomst flitsen die dagen daarna door mijn hoofd. Ik koop een leuk roze pakje en maak de kamer voor de baby klaar. We bedenken een naam, ik ontwerp een geboortekaartje en regel mijn verlof.
Ongewenst zwanger, tóch rouw na miskraam: ‘Verdriet en opluchting bestaan naast elkaar‘
In die weken daarna beland ik nog twee keer in het ziekenhuis voor opname na krampen en bloedstolselverlies. Steeds krijg ik te horen dat het goed gaat met de baby. Na zoveel controles verwacht ik dat het bloedverlies gewoon pech is.
Met achttien weken fiets ik dan ook vol hoop naar de controle in het ziekenhuis. Al heel snel ziet de echoscopist dat er veel te weinig vruchtwater aanwezig is, dat de baby veel te klein is en dat haar maag leeg is. Mis, het is helemaal mis. Huilend bel ik mijn man op: “Haal me alsjeblieft op, het is foute boel.”
Twee dagen later moeten we naar het academische ziekenhuis en tot die tijd is het afwachten. Maar voordat het zover is, merk ik al hevige krampen op. Aan het einde van de middag haal ik onze dochter op van de opvang en in de auto krijg ik weer krampen in mijn buik. Nu stoppen ze niet. Aan alles voel ik dat ik ga bevallen.
In paniek bel ik het ziekenhuis op. Daar maakt de verloskundige een echo en ziet daarop dat het hartje goed klopt. “Klopte het maar niet meer, dan was het nog enigszins logisch om te bevallen”, zeg ik huilend. De weeën doen verschrikkelijk pijn, omdat mijn baarmoedermond hier nog helemaal niet klaar voor is en ik in totale stress de weeën niet ontspannen kan wegpuffen. Ik wil niet bevallen. Maar daar zie ik een vruchtzak tussen mijn benen verschijnen.
We blijven een nacht in het ziekenhuis met Lot bij ons. Er worden foto’s en voetafdrukjes gemaakt. De volgende ochtend mogen we naar huis. Daar kiezen we het mooiste plekje uit en graven een graf.
Je kindje begraven, wat is dat moeilijk. Ik vertel haar dat ik van haar houd. Dat ik voor altijd bij haar zal zijn en dat ze voor altijd in mijn hart zal zijn. De boom die wij op haar graf plaatsen zal gaan groeien en Lot groeit voor altijd met ons mee.
Irma is miskraambegeleider: 'Vol verwachting ben je uit verwachting'
