Sandra

Het is 5.45. De wekker gaat. Ik mag weer gaan werken. Dekens terugslaan en toch het liefst weer willen omdraaien. Tja, een ochtendmens ben ik niet, maar ik zal er toch echt uit moeten. Het is weer gelukt, boterhammen mee en we kunnen weer de auto in. Wat zal de dag vandaag brengen?

Mijn auto parkeer ik op mijn favoriete parkeerplaats. Ja, met zo’n groot ziekenhuis kun je zelfs een favoriete parkeerplaats hebben. Traditiegetrouw begroet ik de beveiliger, die mij elke dienst vrolijk teruggroet met een glimlach. Snel check ik mijn telefoon om te zien op welke unit ik vandaag weer mag werken.

Intensive care

Het is de ‘normale’ ic geworden. Geen covid, maar wel patiënten die net zo ziek zijn. Patiënten die niet in het nieuws zijn, maar er altijd geweest zijn. Elke dag starten we met een briefing om even kort alle patiënten door te spreken. De briefing wordt standaard afgesloten met de vraag: ‘Is iedereen fit to fly?’

Al ruim een jaar vraag ik me af waar we uiteindelijk naartoe zullen vliegen, maar op dit moment wordt er maar weinig gevlogen. Er wordt gevraagd om bij collega’s te checken hoe het met ze gaat. Covid hakt er flink in, en dat merken we allemaal.

De drukte begint. De patiënten worden verzorgd, medicijnen gegeven, spuiten gewisseld, telefoontjes beantwoord, familie te woord gestaan. Er is zelfs nog ruimte om met de arts de visite te lopen. Dit allemaal afgewisseld met de alarmen van monitoren en infusen. Ook de fysiotherapeut, ergotherapeut, logopediste en consulten komen bij de patiënten langs.

Lees ook
Monique over de covid-afdeling: ‘Mijn tranen zijn niet meer te houden’

Pauze

Twee grote manden vol met fruit staan in de koffiekamer. Een hart onder de riem van de collega van de verpleegafdeling neurologie: ‘Jullie zijn toppers, ZORG goed voor jezelf.’ Al snel gaat het over de dagelijkse dingen; het weer, Max Verstappen, een nieuwe serie op Netflix.

Opnieuw check ik mijn telefoon. ‘Gezocht: twee avonddiensten en een nachtdienst.’ Een tafereel waaraan we gewend zijn geraakt het afgelopen jaar. Toch wordt het elke keer weer opgelost. Maar hoe lang houden we dit nog vol?

Een nieuwe opname arriveert, een tweede wordt aangekondigd en een ander snel overgeplaatst om een plekje vrij te maken. Samen met de fysiotherapeut helpen we een van mijn patiënten om te gaan zitten. Een bijzonder moment; het is de eerste keer na een lange tijd. De patiënt glimlacht en ook de familie kijkt tevreden toe.

Hou vol

De avonddienst arriveert. Steevast begroet de collega mij: “En? Is het al carnaval?” Na de overdracht is het tijd om naar huis te gaan. Ik ga terug naar mijn favoriete parkeerplaats, ik wens de beveiliger een fijne avond en hij zwaait mij weer uit met zijn vrolijke glimlach. Ik kruip mijn auto weer in en neem de dag nog even door. Wederom een drukke dienst, maar alle taken zijn weer volbracht.

Na een heerlijk avondmaal en een lekker glas bier, sla ik dan eindelijk de dekens weer over mij heen. Het is een zwaar jaar geweest. De finish is in zicht. Wij houden nog even vol, jullie ook?

Lees ook
Verpleegkundige Sandra werkt op de covid-afdeling: ‘Eerste ervaring blijft het meeste bij’