In onze serie ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Anniek haar moeder Mina, die overleed door zelfdoding.
Geschreven door Anniek Westers, ter nagedachtenis aan haar moeder Mina Hemmen (10-11-1958 – 16-06-2015).
Een rollercoaster, laat ik met dat woord starten. Toen mijn moeder overleed kwamen mijn familie en ik hierin terecht. Waarom? Mijn moeder maakte een einde aan haar leven en nee, hier schaam ik me niet voor. Net als elke andere ziekte is een depressie een sluipmoordenaar die iemand stukje voor stukje afbreekt tot het klein en fragiel is.
Ze was voor een korte periode opgenomen en daarvoor woonde ze bij mijn broer. Dit was zwaar, maar hij deed dit met alle liefde die hij in zich had, samen met zijn vrouw. Toen ze was opgenomen, kwam ik elke dag langs. Wat wij niet zagen, was de wereld in haar hoofd en haar strijd. Daardoor voelde het nieuws van haar overlijden als een enorme shock. De opname was eenzaam voor mijn moeder en was voor haar een eindstation. “Haal me hier weg”, dat is iets wat ze weleens tegen me zei. Ik heb mezelf vaak verweten dat ik daar niet naar heb geluisterd. Nu denk ik: het was ook gebeurd als ik haar mee terug naar huis had genomen.
In mijn familie zijn hierna veel verhoudingen verschoven. Het allermooiste vind ik hoe wij – mijn broer, zijn vrouw, kinderen en ik – naar elkaar zijn toegegroeid. We delen verdriet en gemis. Het heeft ons ook veel kracht gebracht waardoor we nu, na jaren, onze eigen familiegevoel hebben teruggevonden.
Ik weet nog dat ik haar vertelde dat ik mijn propedeuse logopedie had behaald. Ik zag een klein vonkje in haar ogen en oprechte emotie. Dat had ik in tijden niet gezien en was het mooiste dat ik kon ontvangen. Geen woorden, maar alleen die ene blik. De dag erop wist iedereen in de kliniek het en dit gaf mij kippenvel tot op het bot. Ondanks dat mijn moeder ziek was, bleef ze een trotse vrouw. Als er iemand langskwam, zei ze altijd “Nog even een beetje opfrissen.”
Tot op de dag van vandaag mis ik haar verschrikkelijk. Het missen is in de loop der jaren wel veranderd. Waarin ik de eerste keren veranderde in een wrak rondom haar verjaardag, sterfdag en feestdagen, komen we nu vaak als familie samen. Dat doen we om haar te herinneren en te laten zien dat we alles wat we hebben koesteren. Dit proces is niet vanzelf gegaan, therapie en tijd met familie was hierin essentieel. Zonder mijn broer, vrouw en kinderen had ik dit niet gekund. Eigenlijk is dit ook stiekem een ode aan hen.
Mijn moeder verdient net zo veel respect als ieder ander die overlijdt. Het was een vrouw die mij heeft geleerd om nu de vrouw te zijn die ik ben, daar ben ik ontzettend trots op. Ik herinner haar voor hoe ze was en niet door hoe ze aan haar einde kwam.
Worstel je met suïcidale gedachten? Praat er dan over. Bel 0900-0113 of ga naar www.113.nl.
Lees ook
Sylvana herdenkt haar man: ‘Hij was een vader van wie ze veel had kunnen leren’
