Lieve Nederlandse man We houden van jou. Je bent stabiel, bestendig, draait met een brede glimlach een volgeladen bakfiets het schoolplein op, laat ons ook carrière maken en hebt voor jezelf een wekelijkse papadag geregeld (het woord mag door de plee, maar het idee is goed). We weten wat we aan je hebben, en dat is fijn. Geen onverwachte bewegingen, geen rare fratsen, gewoon lekker Hollands ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’. Uitermate overzichtelijk. Maar weet je, lieve mannen van Nederland? Té stabiel en overzichtelijk gaat tegenstaan. Het mag allemaal wel wat romantischer. Wat meer op z’n Frans. Wat meer oh là là, meer Pepé Le Pew. Weet je nog wel, dat Franse tekenfilm-stinkdier dat verliefd werd op alles en iedereen in zijn gezichtsveld? ‘You are the aroma of springflowers, chérie. I’m gonna kiss you all over.’ Dat beest deed tenminste een beetje zijn best.
De Loser
Ik heb ooit een relatie gehad met een man die vooralsnog aanvoerder is op de lijst met losers waarmee ik het in mijn leven heb gedaan, maar juist hij was de meest romantische uit die selectie. Van het type dat me vrijdag kwam ophalen van mijn werk en dan doorreed naar Parijs. Dat hij daar alles met cash geld betaalde, waarvan hij dikke stapels in zijn kontzak had, vond ik weinig verdacht en ook niet per se een aanwijzing dat hij een bijbaantje had als coke-versnijder (dat werk bestaat, ik zweer het je), maar ik was nog steeds jong, en geloofde in de liefde en de mensheid. Ik woonde destijds driehoog in Amsterdam, en op een warme avond hoorde ik aan de overkant van de gracht keihard Juan Luis Guerra met het liefdesliedje waarop ik een paar weken eerder voor het eerst met de Loser had gezoend. ‘Quiéreme como te quiero’: Hou van mij zoals ik van jou houd. Ik keek naar buiten en zag zijn auto staan, met alarmlichten aan en luidsprekers op het dak. De Loser deed weinig meer dan een beetje grijnzen achter het stuur, totdat de auto’s achter hem zo hard toeterden, dat hij niet anders kon dan wegrijden.
Piepklein
Kijk, lieve Nederlandse Man, zo zien wij dat graag. Dat je nadenkt over wat ons blij maakt, en waarvan we tijdelijk een piepklein hartritmestoornisje krijgen. Dat je ergens luidsprekers huurt en ons oorverdovend je liefde kenbaar maakt. We zijn natuurlijk allemaal weldenkende volwassen vrouwen, dus we weten heus wel dat het in het ware leven niet zo gaat als in films met Hugh Grant uit zijn glorietijd, of als in The Notebook. Ik heb precies nul keer in mijn leven getongd in de stromende regen, en mijn vriendinnen ook niet. Maar zouden we niet een piepklein beetje in het midden uit kunnen komen?
Lees haar hele verhaal in LINDA.162 ‘OH LÀ LÀ PARIS’ of via Blendle (€).
Andere vrouwen hebben ook een verzoekje aan mannen: gebruik geen gekke openingszinnen. Meer video’s? Meld je aan bij LINDA.tvvoor meer video’s en originele LINDA.tv-programma’s.