In de rubriek ‘Daar is-ie dan’ spreken we vrouwen over hun bevalling en laten zij de foto’s zien. Want veel meer oerkracht dan dat wordt het niet.
De moeders vertellen ons hoe het bij hen verliep. Deze keer spreken we met Anne de Klerk (34).
Namen van de baby’s: Jet en Pim
Wanneer? 8 mei 2019
Waar was de bevalling? St. Antonius Ziekenhuis, Utrecht
Hoe lang duurde ’t? 30 minuten
“Ik was zwanger van een tweeling, en m’n zwangerschap ging niet over rozen. Het was allesbehalve zorgeloos. De eerste maanden heb ik alleen maar overgegeven. Ik heb zelfs even aan een vochtinfuus gelegen in het ziekenhuis. Daarom waren we extra blij dat ik de mijlpaal van 32 weken haalde. Maar een paar dagen later sloeg die blijdschap meteen om.”
“Ik moest extra onderzocht worden. De gynaecoloog kwam daarna binnen met een ernstig gezicht. Ik wist meteen dat het niet goed was. Ze zei dat ik zwangerschapsvergiftiging had, en ik moest worden opgenomen tot mijn tweeling geboren zou worden. Het idee was dat ik tot 37 weken zou blijven, waarna ze gehaald konden worden. Lag ik daar, dagenlang alleen in het ziekenhuis en mijn man bij onze oudste dochter thuis. Ik heb stapels boeken gelezen, was ’s nachts bang voor wat zou komen en twijfelde of alles wel goed zou gaan.”
“Elke paar dagen werd ik onderzocht door de echoscopist. Wat bleek: de situatie was nog slechter dan gedacht. Daarom moesten mijn baby’s een dag later gehaald worden via een geplande keizersnede, met 34 weken. Dat vond ik spannend, maar de sfeer onder de verpleegkundigen en gynaecologen zat er goed in. De hele ruimte stond vol, ze waren er allemaal voor mij en waren erg optimistisch. Dat was heel bijzonder.”
Lees ook
Zwanger, maar bang om te baren? Dit moet je weten over bevalangst
“De ruggenprik die ik kreeg hielp overigens ook. En voordat ik er erg in had, werd onze Jet geboren. 1830 gram was ze. Nog geen minuut later was Pim daar, hij werd helemaal in zijn vliezen uit mijn buik gehaald. Hij woog maar 1312 gram. Ik heb me zo’n zorgen gemaakt of ze het wel zouden halen, maar het lukte. Ik mocht de tweeling even zien, waarna ze meteen werden meegenomen. Gelukkig kon fotografe Vera, terwijl ik gehecht werd, mee om vast te leggen dat de twee werden gemeten en gestabiliseerd.”
“Ik had nooit gedacht dat ik een geboortefotograaf wilde inhuren, maar het is de beste beslissing ooit geweest. Mijn man kon zo bezig zijn met de kinderen, zonder ook nog zelf lelijke foto’s te moeten maken met z’n telefoon. Ik ben ongelooflijk blij met de beelden. We hebben er een fotoboek van gemaakt en kijken daar regelmatig in. De tweeling is inmiddels gezond en wel. Ze lopen allebei en kletsen veel. Ik durf langzaamaan steeds meer te geloven dat ze niets hebben overgehouden aan hun vroeggeboorte. Godzijdank.”
Hieronder zie je de foto’s van tijdens én na Anne’s bevalling.
