Nienke ’s Gravemade is naast schrijver een fervent twitteraar. Ze schrijft voor LINDA., op geheel eigen wijze, over onderwerpen waar ze zich in het dagelijks leven over opwindt. Zoals: abortus.
Terwijl ik al maanden in een intens en moeilijk traject zat om een kind te mogen dragen, besloot een van mijn beste vriendinnen tot een abortus. Het zou haar derde kindje zijn, maar het ging niet. Het kon niet. Ze hield het maanden voor me achter, bang voor mijn reactie. Bang dat ik zou zeggen: ‘Waarom jij wel en ik niet?’
Toen ze het uiteindelijk toch vertelde, haar ogen leeg, haar handen in een kramp, bleek dat we allebei heel eenzaam waren geweest. Ik was verdrietig dat ze dit in haar eentje had moeten doen, omdat ik inmiddels wist hoe pijnlijk het is om iets zwaars in je eentje te moeten doen. Ik had nooit, maar dan ook nooit met haar willen ruilen.
Onlangs schreef Lize Korpershoek in de Flair een column over de abortus waar zij tien jaar geleden voor koos. Het was een mooie column, zachtaardig, voor haarzelf en de situatie. Het is geen unicum dat een vrouw in deze tijd schrijft of vertelt over haar abortus. Gelukkig maar, we zijn verder, het taboe is er niet meer. Althans, niet zo scherp. Tot mijn oog viel op twee reacties van bekende vrouwen met veel volgers op social media. Maxime Meiland en Yvonne Coldeweijer gebruikten de column voor online statements waar ik steil van achterover sloeg.
De conclusies die zij trokken stonden niet alleen ver af van de inhoud van de betreffende column, maar legden tevens iets bloot waarvan ik dacht dat onze generatie het hadden losgelaten. Meiland (1995) noemde het ’truttigheid ten top’ dat Korpershoek tien jaar geleden besloot niet klaar te zijn voor de vrucht die zich in haar had genesteld. ‘Het is geen pop.’ Coldeweijer (1986) vloog het onderwerp zo nodig uit een nog krankzinniger hoek aan door schrijven over een abortus te reduceren tot ‘modeverschijnsel’.
Dit zijn geen religieuze vrouwen uit de Biblebelt, dit zijn geen mannen die het patriarchaat in stand willen houden. Dit zijn vrouwen die – bij mijn weten – rondlopen in dezelfde eenentwintigste eeuw als ik, maar het absolute recht op zelfbeschikking in twijfel trekken of ridiculiseren.
Ik denk aan mijn oma. Zij raakte zwanger in een tijd ver van hier, zonder abortusklinieken en vrouwen die openlijk schreven over de verdrietige, maar verstandige keuze die zij maakten. De zwangerschap was zeer ongewenst, ondraaglijk. Zonder veilige, medische alternatieven was ze genoodzaakt zelf te handelen. Ik geef geen details, dat is ook niet nodig. Het gaat erom dat ik weiger toe te staan dat een vrouw in welke situatie dan ook ooit nog in de schoenen van mijn oma komt te staan. Die tijden zijn voorbij. Dat heet vooruitgang.
