Er was een tijd dat ik de hele klassenlijst kon opnoemen, inclusief adressen en verjaardagen. Er was een tijd zonder mobieltjes; ik kende meer dan honderd telefoonnummers uit mijn hoofd. Er was een tijd dat ik nog wist waarom ik naar de koelkast liep. Welkom in de perimenopauze.
Dingen verdwijnen. Namen. Afspraken. Woorden midden in een zin. Drie keer per week denk ik dat mijn fiets gejat is. En elke keer blijkt-ie gewoon nog bij de supermarkt te staan — waar ik heen ben gefietst, boodschappen heb gedaan en daarna doodleuk naar huis ben gelopen.
''Word ik kaal?', vroeg ik paniekerig: mijn lichaam neemt me keihard in de maling'
Als ik een wijntje op heb, wordt het pas echt spannend. De volgende ochtend stel ik mezelf vragen als: met wie had ik ook alweer dat interessante gesprek? En wat maakte het zo interessant? Hoe laat ben ik thuisgekomen? En waarom staan er drie lege bakjes forelsalade naast mijn bed? Medicijnen slikken is Russische roulette. Ik weet niet meer wat ik al heb genomen. Bij de apotheek smeek ik om strippen waar de dagen op staan. Of ik kras ze er zelf op. Het nut van een pillendoos met vakjes voor elke dag snap ik ineens – zolang ik nog weet welke dag het is.
De menstruatie is een regelrechte ramp. Ik ben soms serieus bang dat ik per ongeluk een extra tampon inbreng omdat ik vergeten ben dat er al een zit. En als ik Google wat dat kan veroorzaken – het toxisch shocksyndroom, ook wel de tamponziekte genoemd – hoop ik dat die overgang opschiet, voor ik mezelf een keer vergeet uit te pluggen. Ik vermoed dat de natuur ooit heeft gedacht: laat vrouwen op een leeftijd waarop ze alles vergeten, maar gewoon stoppen met ongesteld worden. Het is te riskant.
Wat ik nu ook beter begrijp: waarom mensen minder vrienden overhouden naarmate ze ouder worden. Ik dacht altijd dat het kwam door tijd, prioriteiten of omdat iedereen naar Drenthe verhuist. Maar het ligt simpeler.
‘Wat was dit voor gedrag? Had ik dan niets geleerd van de keren dat ik hals over kop verliefd werd en mezelf compleet verloor’
Vroeger verloor je vrienden na een ruzie. Of omdat iemand iets had gezegd op een feestje wat ‘echt niet oké’ was. Tegenwoordig verdwijnen ze geruisloos. Omdat ik te laat reageer, niet terugbel of alleen in mijn hoofd antwoord geef. Een vriendin vroeg laatst: ‘Is er iets aan de hand tussen ons?’ Shit. Verjaardag vergeten. Een ander: ‘Heb ik iets verkeerds gezegd, ofzo?’ Oeps, haar als enige vergeten te taggen in een post – de anderen wel.
Nee hoor, het ligt niet aan jullie. Het ligt aan m’n hersenen, die langzaam in de spaarstand gaan. Groepsapps mijd ik sowieso. Niet omdat ik iemand niet aardig vind, maar omdat vijf vrouwen die tegelijk reageren tegenwoordig voelt als een aanval. Iedereen lult langs elkaar heen, en halverwege weet ik al niet meer waar het over ging. Tegen de tijd dat ik iets wil zeggen, is het onderwerp een maand oud. En mijn reactie vooral verwarrend.
Ik voel me een beginnende dementerende. En hoewel veel vriendinnen zich hierin herkennen, neemt dat niet weg dat sommigen het inmiddels hebben opgegeven om nog iets af te spreken. Ik geef ze geen ongelijk. Ook omdat ik dat mens ben geworden dat áltijd zegt: ‘Nee, ik doe lekker rustig aan dit weekend.’
De overgang maakt meer kapot dan je lief is. Niet alleen je geheugen. Je zelfbeheersing, je haar, je nagels. Je ondergoed als je niest. Maar dus ook vriendschappen. Wat een tijd om vrouw te zijn.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Maandenlang leefde ik op een knalroze wolk, tot ik me afvroeg of we nog wel dezelfde kant opgingen'
