Columnist Suzette Hermsen verwondert zich over wat ze ziet in het nieuws. Deze week: de verijdelde terroristische aanslag in Nederland.
Een goede zaak. Zoú je denken.
Donderdagavond. Ik heb mezelf net door driehonderdvijfenzestig pagina’s verplichte kost van onze hypotheekadviseur geworsteld, en gun mezelf nog een uurtje op de bank voordat ik naar bed ga. M’n hoofd duizelt van alle cijfers, dus ik verheug me op tv waar ik om en nabij de drie hersencellen voor hoef te gebruiken. Ik zeg het je: een huis kopen is net een blokuur economie. Je zegt steeds braaf dat je het begrijpt, maar haakte eigenlijk al af bij het woord renteaftrek.
De tv springt aan op het journaal, waarin Annechien loopt te vertellen – niet bedoeld als straattaal – dat de politie zeven verdachten verspreid over heel Nederland heeft opgepakt vanwege het plannen van een aanslag op een evenement. Volgens het OM waren de mannen al ver met hun plannen en hadden ze een duidelijk doel: zoveel mogelijk slachtoffers maken.
In eerste instantie denk ik: ‘YEAH BITCHEZ, GO GET THEM’, en ben ik trots op onze politie. Maar als snel maakt dat euforische gevoel plaats voor een unheimisch gevoel, en denk ik vooral: lopen er nou nog steeds dit soort doodenge types rond? De IS is toch verslagen. Ksssssst, ga weg. Ga je moeder pesten.
Hoe hard iedereen ook roept dat je je niet bang moet laten maken door terroristen, het lukt mij niet. Ik ben zo iemand die de dag na een aanslag in Europa meteen naar hutjemekut wil verhuizen en ineens best friends forever met Thuisbezorgd.nl is. ’s Ochtends, ’s middags én ’s avonds. Zo iemand die haar vluchtroute op Amsterdam Centraal al in kaart heeft gebracht, en zo iemand waardoor jij te laat op je werk komt omdat de metro tijdelijk werd afgesloten nadat ik een melding van een verdacht koffertje deed. Wat uiteindelijk gewoon een vergeten Woezel & Pip broodtrommel bleek, maar hé: een broodje explosief, het hád gekund, mensen.
Maar, hoe langer er geen terroristische aanslagen worden gepleegd, hoe vaker ik weer naar de Appie durf zonder kogelwerend vest. Dat is dan ook wel weer how ik roll. Op Schiphol kijk ik nog wel schichtig om me heen, maar hoef ik niet per se meer sprintend naar de safe-zone die ‘het gedeelte achter de douane’ heet. De Dodenherdenking op de Dam laat ik voor wat het is, maar naar het LINDA.festival, dat moet toch wel lukken. En precies op dat moment popt er dan tóch weer zo’n bericht op.
Natuurlijk gun ik het de politie dat ze in het zonnetje worden gezet, en ik snap ook dat censuur niet echt een optie is, maar kunnen we niet doen dat de media dit soort berichten pas tien jaar later bekendmaken? Als ik al lang en breed in hutjemekut woon, de IS uit pure verveling is overgegaan tot het pesten van hun moeders, en achtergelaten Woezel & Pip broodtrommels gewoon weer achtergelaten Woezel & Pip broodtrommels zijn.
Naïef? Misschien. M’n kop in het zand? Waarschijnlijk. Maar als ik daar dan ook nog een kogelwerend vest bij aantrek, sta ik vrij verdekt opgesteld voor al die doodenge types.
Lees ook
Suzette (30) over altijd maar reizen: ‘Het klinkt vaak mooier dan het is’
Suzette Hermsen (29) is freelance journalist en schreef met twee collega’s het boek Zeik Niet Zo. Je kunt haar volgen op Instagram of via LINDA.meiden, waarin ze een column schrijft over het wel en wee van haar generatiegenoten.
