Columnist Suzette Hermsen verwondert zich over wat ze ziet in het nieuws. Deze week: de openhartige post op Instagram van Chef’Special-zanger Joshua Nolet waarin hij vertelt aan ernstige depressies te lijden.
Gisteren stuitte ik op een heftige Instagrampost van zanger Joshua. Ik las zijn lap tekst en dacht: Man, wat mag ik toch van geluk spreken met mezelf.
Lees ook
Suzette (30) over altijd maar reizen: ‘Het klinkt vaak mooier dan het is’
Dat klinkt misschien een beetje ijdel, en ik bedoel ook niet dat ik op alle fronten tevreden ben met mezelf. Zeer zeker niet zelfs. Een ruzie is bijvoorbeeld nooit mijn schuld, en ik kan dagenlang van streek zijn als er plotselinge veranderingen optreden. Zo heb ik nog altijd nachtmerries van het feit dat Lieke van Lexmond van de ene op de andere dag voor Charlie Fischer moest doorgaan, en poets ik m’n tanden al dertig jaar met dezelfde tandpasta. Elmex for president.
Genoeg mankementen dus. Maar waar ik mezelf wel gelukkig mee prijs, is mijn opgewekte aard. Samen met een vriendin werk ik momenteel aan een boek. Een boekie, moet ik eigenlijk zeggen. Mijn schrijfpartner is wat je noemt een echte piekeraar, dus uiteraard werd ook over dit boek gepiekerd. Deze week ontving ik op een avond een mail waarin ze schreef: ‘Laten we de balans bewaken tussen wél optimistisch, maar niét alleen het-ergste-wat-me-overkomt-is-dat-de-chocola-op-is-niveau. Eerst dacht ik: waarom heb jij dit soort gedachtes überhaupt om half twaalf ’s avonds, en daarna dacht ik: ho, ho, ho. Laten we dat soort chocolade-situaties alsjeblieft niet bagatelliseren.
En ik meen dat. Het ergste wat mij op dagelijkse basis overkomt, ís dat de chocola op is. Dat je denkt dat je ergens nog een brownie hebt liggen, maar dat je vriend die – toen je even een andere kant opkeek – vliegensvlug opvrat. Dat ik mijn auto niet kwijt kan nadat ik vijfentwintig minuten naar een plekje heb gezocht, en dat ik in het weekend ineens voor tien uur moet opstaan omdat de schoonmaakster komt.
Lees ook
Suzette (30) over photoshopfail Kim Kardashian: ‘Ik en m’n buikspek hadden hetzelfde gedaan’
Kritische mensen zullen nu zeggen dat me dan nog niets ergs is overkomen, maar dat is onzin. Zo loop ik al jaren de deur plat bij de gynaecoloog omdat mijn baarmoederhals-uitslag steeds enorm afwijkt, en heb ik ook tijden gekend waarin woning, werk, en liefde helemaal ruk waren. Dingen waar andere mensen door van slag raken, maar waar ik – en dat is echt niet om stoer te doen – relatief snel weer bovenop ben.
En dan lees ik zo’n bericht van Joshua. Waarin hij schrijft eigenlijk alles te hebben in het leven, maar toch bang en angstig is voor wat er nog gaat komen. Dat hij zich in de winter – ondanks alle liefde die hij krijgt – dagelijks dingen afvraagt als: ‘waarom besta ik eigenlijk’ en ‘ik kan net zo goed verdwijnen’. Op die momenten knijp ik zó hard in mijn handjes, dat mijn dieptepunt van vorige winter was dat ik mijn schaatsen kwijt was TOEN ER VERDOMME ÉÉN DAG IJS LAG.
Ik realiseer me op die momenten ook dat het zo ontzettend willekeurig is dat de ene persoon met een zware kant wordt geboren, terwijl de ander praktisch fladderend door het leven gaat. En dat ik – ja, ik ga dit echt opschrijven – gezegend ben met laatstgenoemde eigenschap. Me afvragen waar dit leven goed voor is, of denken dat ik morgen net zo goed kan verdwijnen, het komt niet eens in me op. En daar hoef ik niet eens mijn best voor te doen. Ik ben thank god gewoon zo geboren.
Suzette Hermsen (30) is freelance journalist en schreef met twee collega’s het boek Zeik Niet Zo. Je kunt haar volgen op Instagram of via LINDA.meiden, waarin ze een column schrijft over het wel en wee van haar generatiegenoten.
