‘Zijn jouw columns letterlijk uit het leven gegrepen?’, appt de man aan wie ik drie dagen geleden ben voorgesteld door mijn beste vriendin en haar echtgenoot. Ze vonden ons perfect bij elkaar passen. De ontmoeting was best leuk, dus we hebben nummers uitgewisseld en zitten nu een beetje verkennend te appen.
‘Nou, letterlijk…’, antwoord ik. ‘In principe wel. Soms zijn ze wat gechargeerd.’ Het lijkt me pedant om uit te gaan leggen wat het concept van een column is en hoe het een doodzonde is om dingen te verzinnen. In die beginfase wil je niet de wijsneus gaan uithangen.
‘Manwise gaan mijn haren overeind staan van sommige van jouw columns’, verduidelijkt de man zijn vraag. ‘Ik ben altijd heel direct, dus daarom vraag ik me af of het echt is.’ Ik wil vragen of hij wellicht “vanuit mannelijk perspectief” bedoelt omdat manwise geen woord is, zelfs niet in het Engels, maar bedwing de behoefte.
‘Zal ik manwise een spontane reactie geven op een willekeurige column?’ vraagt hij. Ah. Willekeurig. Ze zijn dus allemaal kut, maakt niet uit welke hij eruit pikt. ‘Ja, geef jij eens een spontane reactie’, app ik terug. Ik weet vrij zeker dat het sarcasme in mijn antwoord hem ontgaat. In gedachten zie ik hem glunderen omdat ik zo snel heb begrepen dat mijn werk in de toekomst stukken minder slecht gaat worden door zijn feedback. Brave meid.
De rest van de dag blijft het stil. Pas ’s avonds als ik allang in bed lig, krijg ik een paar appjes over het verloop van zijn dag. Hij eindigt met de aankondiging dat zijn columncommentaar morgenochtend komt. Het is laat genoeg om te doen alsof ik al slaap.
'Ik zeg niet dat ik nooit iets aan die nek ga laten doen, de halslift van Linda is mijn droom'
De volgende ochtend moet ik nog even gauw plassen voor een meeting met mijn team en op de wc gebeurt het. Hij appt een Word-document. En nog een. De namen die hij de documenten heeft gegeven, komen me bekend voor: ‘Fatbike’ en ‘Geen tijd voor een man’ – onderwerpen waar ik de afgelopen tijd over schreef. Ik lees de documenten vluchtig – over anderhalve minuut begint m’n meeting – en zie een zee van rode woorden.
Hij heeft twee online columns geconverteerd naar Word en met bloedserieuze opmerkingen in de kantlijn één voor één al mijn grappen doodgeslagen. Om de twee zinnen beschrijft hij daarnaast in rode letters wat er mis is met mijn zienswijzen. Met mij dus. De tweede column, waarin ik stel dat ik geen idee heb waar ik de tijd om te daten vandaan moet halen, begint hij in het rood met: ‘manwise denk ik nu meteen: wegwezen, ik krijg anti-signalen’. Als ik de teamruimte in loop, stuurt hij nog een appje. ‘Het gaat mij er dus om of jij het echt bent die dit schrijft, of een pseudoniem.’
“Wat is er met jou aan de hand?”, vraagt een collega. “Je ziet eruit alsof je een spook hebt gezien.” Een interimmer noemde ons kleine team afgelopen winter meesmuilend een ‘klef clubje’ en daar kon ik weinig tegenin brengen. Mijn collega’s weten ook best veel van me, waardoor ik nu mijn telefoon op tafel gooi en zeg: “Kijk zelf maar.” Mijn handen trillen. Tot nu toe was het allemaal best vermakelijk, maar dit voelt alsof ik naakt met een kaalgeschoren kop op het dorpsplein sta en word uitgejoeld door de dorpelingen. We gieren van de lach, dat wel, maar zijn ook eensgezind in onze afschuw. En over het feit dat dit ronduit grensoverschrijdend is. Ik voel me bezoedeld.
Twee dagen eerder, de dag na het etentje, zei ik tegen mijn vriendin dat ik best een keer koffie met deze man wilde drinken, maar dat ik “het” niet voelde en twijfelde aan zijn gevoel voor humor. Vooral of hij het had. Het was een mooie les: mijn intuïtie klopt altijd. Daar ga ik op mijn net 51e echt nooit meer aan voorbij.
Ja, dit was onaangenaam, maar ik heb ook heel hard gelachen. En mijn collega’s en ik gebruiken inmiddels in bijna elke zin het woord manwise – het is verrassend veelzijdig. Bovendien heb ik een anekdote die ik nog tientallen jaren kan uitmelken op feesten en partijen. Ik kan niet beloven dat die in de loop der tijd niet wordt uitgebreid en hier en daar aangepast – dat-ie bijvoorbeeld van alles had verbeterd met ‘wijzigingen bijhouden’.
Maar daar is dit niet de plek voor. Mijn columns zijn letterlijk uit het leven gegrepen.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
''Daar mag je best even om huilen hoor, dat werkt ontladend', zei ChatGPT: 'Ik begon keihard te janken'
