Een mini-vakantie met een man die ik pas drie weken kende. Het leek wel een sociaal experiment. Vooraf had ik alle ‘wat als’-jes bedacht. Wat als hij snurkt als een kettingzaag, of erger: ik, en hij meteen afknapt?
Wat als hij de hele dag lui in bed blijft liggen, of hij mijn hyperactieve ochtendgedrag niet kan uitstaan? Wat als hij uren voor de spiegel staat, of ik mezelf verraad met mijn ongeduldigheid? Wat als hij een moeilijke eter blijkt te zijn die niets lust, en mij een wandelende vuilnisbak noemt omdat ik enthousiast zijn restjes opeet? En wat als hij overal zijn spullen laat slingeren, en hij gek wordt van mijn obsessieve drang om alles te ordenen?
Je weet van tevoren niet wat je te wachten staat, maar één ding is zeker: tijdens een vakantie leer je elkaar razendsnel kennen.
Het begon al op de luchthaven. De onderkant van onze gehuurde auto bleek helemaal los te zitten. Terwijl we gezamenlijk aan de balie duidelijk maakten dat we zo snel mogelijk een vervangende auto wilden, voelde ik een soort trots opborrelen. We waren nu al een team. Niks ongemakkelijk gedoe. Dit was lekker synchroon geïrriteerd zijn en doelgericht handelen.
En dat was nog maar het begin van onze vakantiedynamiek. Het werd een aaneenschakeling van momenten waarin we elkaar steeds meer ontdekten.
’s Ochtends in de keuken dansten we een geïmproviseerde polka om elkaar heen, en oefenden we het pocheren van het perfecte ei. Tijdens een rondrit in een touringcar door een vulkaangebied, waarbij een bandje werd afgespeeld met toeristische informatie, klapte ik aan het einde van de tour als grap. Tot mijn verbazing begon de hele bus mee te klappen. Hij keek me aan met een mix van ongeloof en amusement.
“Serieus?” vroeg hij, en we schoten samen in de slappe lach.
Na die vakantie was ik er zeker van: deze man wilde ik. Verkering, ouderwets en alles.
“Je straalt”, zeiden mijn vrienden. “Ben je verliefd?”
Verliefd? Het woord voelt bijna te klein voor wat ik voelde. Het was meer een constante stroom van geluk, met een vleugje angst dat het té mooi leek om waar te zijn. Toch probeerde ik me eraan over te geven.
Verliefdheid doet rare dingen met je. Ik werd ineens het type dat cappuccino’s met een hartvormig schuim erop schattig vond. Mijn Spotify werd overgenomen door zoete nummers die ik normaal alleen in karaoke-nachten met een fles wijn zou draaien. En als klap op de vuurpijl heb ik een keer hardop ‘schatje’ gezegd in de supermarkt, tegen een mandarijn, omdat ik aan hem dacht.
Verliefdheid is niet alleen maar vlinders en euforie, realiseer ik me nu. Het is het besef dat je iemand hebt gevonden met wie de kleine dingen bijzonder worden. Het is lachen om elkaars rare trekjes, elkaar uitdagen, en jezelf durven zijn.
En zo rol ik kerst in, met hem aan mijn zijde. Het lijkt snel, kerst vieren met iemand die je nog geen twee maanden kent. Een vriendin zei laatst dat haar vader altijd zegt: “Alles wat goed is, gaat snel.” En zo is het. Sinds die eerste date is alles in een stroomversnelling geraakt. Niet op een gehaaste manier, maar alsof je de juiste richting hebt gevonden. En met hem voelt het alsof we samen al lang onderweg zijn – in een auto die vlekkeloos rijdt.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
‘Wat was dit voor gedrag? Had ik dan niets geleerd van de keren dat ik hals over kop verliefd werd en mezelf compleet verloor’
