Nóg erger vind ik het wanneer mensen binnen hun eigen vakgebied woorden verkeerd schrijven. Hierbij kom ik even terug op ‘interview’. We kregen een aanvraag van een interviewer voor een – volgens hem – ‘intervieuw’. Het spijt me, maar ik kan zo’n man dan niet meer serieus nemen. Hij schríjft nota bene! Je weet wel, woorden!

Wat ik bij collega-artiesten vaak en veel lees op Instagram, is de aankondiging van hun nieuwe ‘singel’. Ook dan knettert het in mijn hoofd. Er is wel zoiets als een Singel, maar da’s die gracht in Amsterdam. Het uit te brengen liedje heet een single. Als in: ‘eenling’. Geen album, maar één lied. Als ik ‘singel’ zie staan, jeuken mijn handen om zo iemand in een openbare reactie terecht te wijzen.

Ander voorbeeld: als ik een offerte opvraag bij een schilder en hij rekent een prijs voor ‘blouwe verf op de kozeinen’, dan ga ik op zoek naar een andere schilder. Hij verliest met zo’n schrijffout al zijn geloofwaardigheid.

Mensen met dyslexie mag je op dit vlak over het algemeen natuurlijk niets kwalijk nemen. Nu ben ik niet zo thuis in de wereld van dyslexie, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat veel mensen zich nogal gemakkelijk achter die aandoening verschuilen. Kijk, als je twijfelt over de spelling van een woord, bijvoorbeeld bij het schrijven van een officiële mail, of bij het schrijven van een openbare – dus voor de hele wereld (!) leesbare – reactie, bestaat er altijd nog iets als Google. Hoe erg je ook lijdt aan dyslexie, Google is er voor je.

Als ik dan nu, tijdens het schrijven van deze column, al het bovenstaande teruglees, vraag ik me af: waar maak ik me nou eigenlijk druk om? Wat zou het een rust geven als ik dit allemaal kon negeren. Maar dat is het juist, ik kán het niet negeren. Zoals de oren van een muzikant automatisch registreren wanneer iemand de verkeerde toon aanslaat, zo worden mijn ogen als magneten naar zo’n schrijffout toe getrokken, en laten ze die niet meer los.

Voor het schrijven van deze columns heb ik de hulp ingeschakeld van mijn vroegere leraar Nederlands, Klaas Bond. Hij verbetert daar waar nodig mijn columns. Het officiële woord hiervoor is ‘redigeren’. Bij een gemiddelde column maakt hij zestig (!) aanpassingen. Ik maak dus ook fouten, en veel ook. Dus eigenlijk verwijt de pot de ketel. De eerste keer dat ik die enorme hoeveelheid verbeteringen aan mijn tekst zag, schrok ik me kapot, maar al snel zag ik dat het niet alleen om taal- en stijlfouten ging, maar ook om aanpassingen en suggesties. De fouten corrigeer ik natuurlijk meteen, en het is vervolgens aan mij of ik gehoor geef aan zijn suggesties.

Zo schreef ik in één van mijn columns het woord ‘ommenabij’, in de context: ‘het was ommenabij zeven jaar geleden dat…’. Toen ik de column geredigeerd teruglas, was Klaas’ commentaar bij dit woord: ‘bewust zo geschreven, neem ik aan?’ Ik snapte deze reactie niet, dus tikte ik het woord in op Google. Tot mijn stomme verbazing kwam ik erachter dat je het schrijft als ‘om en nabij’. Mijn leven lang heb ik gedacht dat het één woord was, geen spoortje twijfel. Het kan niet anders dan dat ik het vaker zo heb neergeschreven. Met terugwerkende kracht schaam ik me een beetje, maar er is nooit in mijn leven iemand geweest die mij op die fout wees.

En als ik er nú niet achter gekomen was, waarneer dan wel?

Lees ook
‘Communiceren onder posts van bekenden? Jammerlijke tendens’

Zanger Simon Keizer is getrouwd met Annemarie, vader van dochter Kiki (3) en schrijft op LINDA.nl maandelijks over werkelijk alles wat hij meemaakt in zijn leven. Simons volgende column verschijnt 25 augustus.