Midden op de dag schrik ik wakker. Ik weet niet waar ik ben. Het bed en de kamer waarin ik me bevind, herken ik niet. Het enige wat ik weet, is dat ik nog geen minuut geleden zwaar in paniek was omdat ik gezakt was voor mijn tentamen Statistiek.
Het was mijn laatste kans om de benodigde punten bijeen te sprokkelen en nu moest ik de Universiteit van Amsterdam verlaten. Het is een terugkerende nachtmerrie. Zo is het in het echt – zo’n vijftien jaar geleden – ook gegaan.
Ik kijk naast me. Mijn vrouw Anne en mijn drie jaar oude dochter Kiki slapen. Langzaam spoelt de tijd in mijn hoofd vooruit naar het heden. We zijn in Italië, in een boutique hotel in de buurt van Puglia. We hadden een vroege vlucht vanochtend, wat inhield dat de wekker om half vijf stond, dus deze powernap was min of meer onvermijdelijk.
Op het ritme van Kiki’s gesnurk open ik mijn nieuwe oude laptop. Oud, omdat ik er al ruim drie jaar mee doe. Nieuw, omdat ik de scheur in het beeldscherm – als gevolg van een klem zittend speelgoedpoppetje – heb laten repareren, waardoor het apparaat nu weer als nieuw oogt. Ik vind het een mooi moment om de laptop op te schonen. Al snel verlies ik me in allerlei foto’s, video’s, vlogs, columns en mails. Ik reis als het ware door de afgelopen drie digitale jaren. Tijdens die reis kom ik op een gegeven moment mijn eerst geschreven filmscript tegen. Mijn enige ook. Ik blader er wat doorheen en word overmand door een gevoel van trots. Niet omdat het nou per se zo goed is, maar vooral omdat het af is; dat is het bijzondere.
Het moeilijkste aan een filmscript, zo las ik toen ik me erin verdiepte, is het voltooien, het rond te maken. Kop, staart. En dat kan ik inmiddels beamen. Ik ben er lang mee bezig geweest. Begonnen in 2014 als ik het me goed herinner, ermee gestopt in 2015, 2016 en 2017 en tussendoor net zo vaak ook weer begonnen. Een vlog van Casey Neistat, waarin hij vertelt dat zijn tatoeage ‘A B C’ staat voor ‘Always Be Closing’ overtuigde me in 2017 het script af te maken. Ik durfde er zelfs mee naar regisseur Antoinette Beumer en – wat later – Job Gosschalk te stappen. Hun input liet me de boel weer herschrijven. Uiteindelijk zag Job Gosschalk er wel heil in, en hij zegde toe ‘er iets mee te willen doen’. Maar ergens in 2018 haalde Job de headlines met andere zaken, waarna mijn filmscript geen prioriteit meer was.
Erg jammer vond ik het niet. De actualiteit had mijn filmidee al lang en breed ingehaald. Doordat mijn film zich afspeelde in de hoogtijdagen van Facebook, en in de tijd waarin mensen nog veelvuldig fysieke cd’s kochten, voelde het script in 2018 al behoorlijk gedateerd. Bovendien was mijn initiële doel al bereikt: mijn werk was voltooid. Wat een heerlijk gevoel! Casey Neistat bleek in zijn vlog volkomen gelijk te hebben. Iets niet afmaken zal altijd als een etterend wondje voelen, dat pas zal helen wanneer het ‘iets’ is voltooid.
Misschien toch maar weer eens mijn studieboek Statistiek erbij pakken.
Lees ook
‘Word ik oud? Fysiek is er geen ontkennen aan’
Zanger Simon Keizer is getrouwd met Annemarie, vader van dochter Kiki (3) en schrijft op LINDA.nl maandelijks over werkelijk alles wat hij meemaakt in zijn leven.
