Paul en zijn vrouw Juliëtte zijn verhuisd. Dit is al anderhalf jaar geleden gebeurd, maar het komt er nu pas van om samen met Anne en Kiki hun stolpboerderij in Westwoud te bezoeken.
Er kwam steeds iets tussen, dat liep gewoon zo. De vrijstaande woning met het schitterende uitzicht en vooral de immense tuin doet me veel. Het voelt als een plaats waar ultieme vrijheid en rust heersen.
Ik ken Paul al sinds 2004. Vanaf het eerste moment van de carrière van Nick & Simon heb ik Paul zowat dagelijks aan de lijn. Hij verzorgt de promotie, in de breedste zin van het woord. Heb je Nick & Simon eens gehoord of gezien op de radio of tv, online of in een krant of tijdschrift? Dat ging via Paul. Hij zit overal bovenop. Een man van de details.
Zo zag hij tijdens ons bezoek aan de nieuwe woning – dat midden juni plaatsvond – ook het detail dat ik nog winterbanden onder mijn auto had zitten. “Ach joh, het is bijna wéér winter”, verdedigde ik dat gegeven.
Het is ook niet het eerste jaar dat dit gebeurt. Ik ben laks, noem het gewoon lui, op dat gebied.
Het doet me denken aan vroeger, aan de bruine Toyota van mijn vader. Het type weet ik niet, want ik mis het auto-gen, maar de auto was klein genoeg om tijdens vakanties niet alle koffers en tassen te kunnen herbergen. Mijn vader plaatste daarom een soort ijzeren hekwerk op het dak. Daarop werden door middel van een ingenieuze wirwar van touw en elastiek, twee koffers en een sporttas vastgesnoerd. Na de vakantie bleef de ijzeren constructie zitten. Hij heeft jaren rondgereden met dat gevaarte op het dak.
Als ik mijn ogen sluit, zie ik die wagen nóg voor me. JL-12-PG was het nummerbord. Dat vergeet ik nooit meer. De opvolger van de Toyota was een Renault 19, met het nummerbord XX-64-LS. Grappig dat ik die nummerborden nog zo kan oplepelen, terwijl ik die van mijn eigen auto niet weet. Het begint met KD. Denk ik.
Eerlijk gezegd vind ik het soms een tikkie zorgwekkend dat ik tegenwoordig verschillende dingen minder snel of zelfs niet kan onthouden. Nummerborden, titels van series, namen van mensen; ik vergeet ze. Zaken die ik vroeger toch echt probleemloos in mijn geheugen opsloeg. Ook het instuderen van teksten duurt langer. En vooral: ze beklijven niet meer.
Zo zag ik een clipje van Nick en mij op YouTube voorbijkomen, waarin we My Silver Lining van de Zweedse band First Aid Kit zongen. Speciaal ingestudeerd voor tijdens de opnames van het tv-programma The Dream, in Zweden. Met verbazing aanschouwde ik de boel. Het was alsof ik niét naar mezelf aan het kijken was. De hele tekst is inmiddels volledig gedeletet, inclusief wie welke zanglijnen zong. Het frappante is dat ik zonder problemen alle covers zou kunnen spelen die we twintig jaar geleden op onze setlist hadden.
Dit alles baart me best weleens zorgen. Zijn dit de eerste tekenen aan de wand? Word ik oud? Fysiek is er geen ontkennen meer aan. Het haar wordt dunner, grijzer ook. Het buikje laat zich een beetje zien. Maar wanneer het ook mentaal achteruit gaat, wordt het allemaal een beetje eng. Dan kom ik uit op de veelgehoorde leus ‘Iedereen wil oud worden, niemand wil oud zijn’.
Feit is dat er geen ontkomen aan is. En als ik dan tóch oud mag worden, weet ik dankzij Paul heel duidelijk hoe ik dat wil: omgeven door vrijheid en rust.
Lees ook
Er zijn een paar taalgevallen waarbij mijn nekharen recht overeind gaan staan
Zanger Simon Keizer is getrouwd met Annemarie, vader van dochter Kiki (3) en schrijft op LINDA.nl maandelijks over werkelijk alles wat hij meemaakt in zijn leven. Simons volgende column verschijnt 22 september.
