She’s making a list and checking it twice. Nou ja, twice… met een zweetsnor en samengeknepen billen checkt ze de lijst zo’n 30 keer per dag. En dat wekenlang.
Elk jaar, zo ongeveer op het moment dat ik mijn kerstboom in huis haal, maak ik De Lijst. Heel retro schrijf ik met pen op papier welke werktaken ik af moet hebben voor de kerstvakantie. En elk jaar denk ik dat het onmogelijk is, en elk jaar lukt het op het nippertje. Op kerstavond koppel ik mezelf aan een wijninfuus en denk ik: dit nóóit meer, om het jaar erna precies hetzelfde riedeltje weer op te tuigen.
Ik hou innig van december en ga heel goed op al die glitters en gezelligheid. Maar een tikje vermoeiend is het allemaal wel, zeker in combinatie met mijn werk.
Het scheelt een heleboel dat mijn zoon – die vlak voor kerst jarig is – bijna volwassen is en ik geen kinderfeestjes meer hoef te organiseren, hoe ongelooflijk leuk ik (zelf een groot kind) die ook vond. De traktaties mis ik ook niet. Ik was zo’n uitslover die 28 levensechte 3D miniatuurversies van haar kind knutselde van popcorn (met maanzaad als oogjes), die inlegde met eetbaar bladgoud en presenteerde op troontjes van zelfgebakken speculaas.
Een kind dat jarig is in december, heel handig is het niet gepland. Jozef en Maria zullen hetzelfde probleem hebben gehad.
Gek genoeg sloeg ik met het jaarlijkse kerstdiner op school trouwens altijd door naar de andere kant. Dat kerstdiner werd zonder uitzondering georganiseerd in de week dat junior jarig was en als ik nog drie uurtjes slaap wilde pakken in die periode en niet totaal overspannen wilde raken, kon ik niet anders dan me een beetje makkelijk van dat schooldiner afmaken.
Voor iedereen die nog in de basisschoolkinderen zit, ik weet dat je nu denkt: ‘Hoe ontkom je dan aan de clichématige kerstboomcake en zelfgemaakte fruitsalade en kerststalletjes van inktvis-farfalle? Iedereen moet toch iets doen?’
Íets, ja. En daar zit je winst. Met een beetje slim nadenken en behendigheid kun je je steentje bijdragen zonder je al te moe te maken. Ik leer het je.
Om te beginnen moet je vanaf het moment dat Sinterklaas het land uit is, je oren en ogen openhouden in afwachting van het moment dat De Lijst (een andere dan mijn werklijst van nu) op de deur van het lokaal wordt gehangen.
Iedere ouder kent – en vreest – De Lijst: een papier met een opsomming van alles wat ze dienen te maken/mee te brengen.
Op het moment dat het moment daar is – op de een of andere manier zoemt dat ogenblikkelijk over het schoolplein – trek je een sprint naar het lokaal (makkelijke schoenen aan!) en zet je je naam achter de appelmoes en het perensap. Graag gedaan.
Tegenwoordig verlopen de weken voor kerst anders. Op school kom ik alleen nog als junior weer iets heeft uitgevreten en ik op het matje wordt geroepen.
Op zijn verjaardag nodigt hij thuis wat vrienden uit, moeders gaat met teckel naar een hotel. Ondertussen krijg ik op Facebook vrijwel dagelijks herinneringen te zien: foto’s van de mooiste taarten, de meest geweldige kinderfeestjes, een intens blij jarig jongetje en datzelfde jongetje aan het schoolkerstdiner in een smoking maat 116. En realiseer ik me dat ik het dus wél mis.
''Als je broer maar niet weer een Viennetta koopt', zei mijn moeder. 'Hij maakt zich er veel te makkelijk vanaf''
