‘Ik heb mijn leven goed op de rit, jij ook?’, heb ik best een aantal keren gelezen op datingapp-profielen. Met andere woorden: als de man die dit leest – ik – dat niet heeft, omdat hij regelmatig wakker ligt over hoe dingen anders kunnen, heeft hij bij een dergelijke uitgebalanceerde yogamaster met eigen SUP-board niets te zoeken. Dat is wat jullie zeggen, toch? Maar ik twijfel.
Lieve dames, zijn wij manwezens net zo onnozel als jullie om dit in ons profiel te zetten? Ik zie dat natuurlijk nooit, dus help me uit die onwetendheid. Ik zou het in elk geval niet in mijn grijze kop halen om te schrijven dat ik mijn leven ‘goed op de rit’ heb, want als dat zo was had ik niets te zoeken op die akelige platforms, snap je? Ik zoek liefde, geen yoga.
Bij vrouwen die schrijven dat ze hun shit voor elkaar hebben, vermoed ik vaak mentale wrakken met sterk gepoederd slaaptekort. Dames die ooit in de steek gelaten zijn door hun hufter en hebben gedacht: ‘Zak erin, al jullie vanuit-de-piemel-denkers. Ik ga zorgen dat ik de hele bonenbende zelf dop, m’n eigen hypotheek betaal en m’n dochters opvoed als gezonde mannentwijfelaars. Slay, girl!’
En als het moeizaam opstaan na zo’n mislukt huwelijk voor elkaar is, hebben deze powervrouwen met zwaarbevochten zelfstandigheid, opgedirkt, afgetraind en beladen met zelfhulpboeken zich aangemeld voor de woest roterende tombola die Tinder, Bumble of Inner Circle heet. ‘Maar eerst die bio… Wat zet ik erin? Denk maar niet dat ik na al die jaren keihard opkrabbelen en er voor de kinderen zijn in mijn profiel ga zetten dat ik nog steeds wakker lig. Nee, ik schrijf: ik heb mijn shit op de rit en ik hoop jij ook! Moet er namelijk niet aan denken om met eenzelfde probleemvat als ik te matchen.’ Don’t we all?
'Daten is verschrikkelijk en je moet zelf de slingers ophangen, ook wij mannen'
Een van de lezeressen van deze columns stuurde van de week een interessante vraag: ‘Kasper, sterft monogamie uit?’ Nu wist ik niet dat mijn ster als Dokter Date al zó rijzende was dat ik geacht word om hier een wetenschappelijk antwoord op te hebben, maar ik ga het proberen. Mijn eerste reactie is: monogamie kán niet uitsterven, want dat zou betekenen dat alle kinderen die nog geboren gaan worden van iedereen kunnen zijn. Dat wordt een ongelofelijke teringzooi, vooral voor die kinderen. Moeten we niet willen. En de sixties hebben we allang gehad. Niet tot ieders plezier.
Twee: ik zie, hoor en lees dat 40+’ers van vandaag massaal aan de legale schuinmarcheerderij moeten als ze hun shit nog vóór 2025 op de rit willen hebben. Een frisse bijrelatie of vers neukmaatje naast je standaard zeurkous of saaie missionaris is het devies (tóch weer zo’n sixties reviva!?). De wereld staat in de fik, maar wij Hollanders besprenkelen onszelf rustig door met het heilige WIJ-water. Na ons de zondvloed, toch? WIJ hebben tenminste onze shit op de rit hier.
Laatst zag ik een leuke vrouw. We matchen op een app en ik dacht (zoals wel vaker): hee wat leuk, zou dit wat kunnen zijn? Ze leek ontspannen, was zonder poeder, had op elke foto een geloofwaardige glimlach én was fan van mijn podcast Kasper Spreekt Af. Nou, die heeft haar shit voor elkaar, dacht ik. Maar na een etmaal chatten en de neiging naar een eerste ontmoeting typte ze ineens: ‘Oh ja, ik ben al 32 jaar samen met mijn man en jij zou de eerste uitstap ooit zijn…’
Om gelijk op die lezersvraag terug te komen: monogamie sterft niet uit, ik heb namelijk vriendelijk bedankt. Ik ben verdomme geen bijzettafeltje. Daarvoor heb ik net teveel mijn shit op de rit.
'Is zoeken naar verkering op latere leeftijd wezenlijk anders dan toen we zestien waren?'
