Als erelid van de patatgeneratie verbaas ik me steeds vaker over het huidige straatbeeld (misschien heeft het weinig met mijn generatie, maar eerder met ouder worden te maken). Hoe dan ook, ik begrijp de landelijke haat voor fatbikes, al deel ik die afkeer niet.
Ja, het is zeer link. Vooral als drie tienjarige Cheyennes op één exemplaar plaatsnemen of Delano een mattie appt terwijl hij z’n fatbike over de rotonde slingert. Ze zijn levensgevaarlijk in het verkeer. Maar ja, elke generatie kent z’n jonge asocialen op de weg, toch? Zo hadden wij de klootzakjes op Gilera’s – ik meen dat het in de jaren negentig om het model Citta ging. Als je écht tuig was, knoopte je een bandanasjaaltje om het stuur. Ik weet het niet zeker, want ik was een boekenwurmtiener die archeoloog wilde worden, dus allesbehalve stoer of asociaal.
'Noodknop-ellende: mijn vader lag twaalf uur vast onder zijn bed, in de urine'
Wat ik tegenwoordig wél zorgelijk vind, is de hoeveelheid koppels die de bakfiets als vracht voor volwassenen gebruikt. Ik vind de bakfiets sowieso een lelijk ding. Of je nu de Oud-Zuid-variant voor je huis hebt staan (dat is van oudsher een teken van armoe, maar dat weet de havermelkelite niet) of een Mammaloe-circusversie waar je je vrije schoolbagage in vervoert: je neemt hoe dan ook veel te veel ruimte in. Het zijn logge dingen, ik zie niemand er een soepele bocht mee maken. Ik had de kleuters altijd op m’n fiets of ernaast, en bagage kan ook gewoon op je rug of bagagedrager. Dat het praktisch is en dat je er gemakkelijk je buur-of oppaskleuters mee transporteert, snap ik heus.
Vorige week zag ik een voor mij bekende buurtbewoner, ik weet zijn naam niet dus heb ik hem Blije Papa genoemd. Hoe dan ook, ik wilde wegrijden en zag Blije Papa midden op de smalle straat op het gevaarte staan. De immense bakfiets versperde het tegemoetkomende fietsverkeer en ik ging er blind vanuit dat hij misschien z’n kind nog vast moest maken. Maar nee: het was zijn vrouw, die tergend langzaam plaatsnaam in een bak, die slechts voor kids bedoeld is. Pas toen haar jas en kapsel goed zaten, reden ze weg. Zonder achterom te kijken, zwaaide Blije Papa – als een dankjewel voor mijn geduld bij hun gezinsoponthoud. Hij trapte zwaar, met benen en rug en duwde de bakfiets langzaam door de straat. En dan zijn we oprecht verbaasd dat bakfietsen tijdens het fietsen massaal doormidden breken?!
'Als je bejaarde vader in nood is en je de monteur om hulp vraagt: 'Officieel mogen we dit niet doen''
Het moet niet gekker worden met deze generatie, dacht ik, toen ik even later zag dat er zelfs een Instagramaccount aan bakfietsduo’s is gewijd. Begrijp me niet verkeerd: ik geniet van verliefde koppels. Als ze hand in hand fietsen of gearmd op straat lopen. Maar je als volwassen vrouw in een bakfiets laten rondrijden? Het past naadloos bij het bevooroordeelde beeld van huidige jongvolwassenen die als prinsjes opgroeien.
Niet hun fout overigens, die sneeuwvlokjesmentaliteit (dank voor deze term, Oogappels). Boomers en GenX hebben het deels gecreëerd: je kinderen laten opgroeien met trigger warnings, safe spaces op elke werkplek en het huiswerk voor je puber maken omdat je zelf jankend aan de tafel zat als jouw vader wiskunde uitlegde. Als ik als kind piepte over iets, dat in mijn ogen oneerlijk was zei m’n moeder: “Het leven is oneerlijk, dus wen er maar aan.”
En dat was meteen het einde van de TedTalk. We hoeven niet terug naar die traumatiserende gezinsellende, maar je volwassen vrouw vervoeren in een bakfiets is ook geen teken van evolutie.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Ik ontloop sommige vrienden en kennissen, uit schaamte voor alle huidige misère'
