Schrijven over m’n kwetsbaarheden gaat me meestal makkelijk af. Maar vaak zijn dat verhalen over onderwerpen die niet meer schuren. Zoals een eenzaam gevoel in een koude grijze winter. Gevoelens waar je nog mee worstelt, zijn lastiger te vangen in zinnen. Daarvoor moet je met de billen bloot. Heleen van Royen deed dit letterlijk in het boek over haar seksleven. Ik ga voor de figuurlijke variant.

Ik ben altijd bang dat iemand van wie ik hou, bij me weggaat. Wat zeg ik? Ik ben al bang dat een jongen met wie ik drie keer ben uitgeweest, me niet leuk genoeg vindt. Verlaten worden is mijn grootste angst. Dan ben je namelijk alleen en moet je geborgenheid uit jezelf halen. Ik zou niet weten hoe dat moet.

Als je je een beetje verdiept in verlatingsangst, lees je al snel dat zoiets vaak ontstaat in je jeugd. ‘Onveilig gehecht’, ben je dan. Dan had je bijvoorbeeld ouders die erg onvoorspelbaar waren, waardoor je vaak op je hoede was. Je voelde je niet veilig en geborgen.

Dat herken ik.

Angstig zijn om verlaten te worden, betekent niet dat je nooit alleen kunt zijn. Ik kan namelijk prima alleen zijn. Een boekje lezen in de zon. Lekker koken. Stukje wandelen. Naar de H&M. Man, ik kan hele dagen vullen in m’n eentje.

Maar dat voelt allemaal net wat lekkerder als er ergens een jongen is die van me houdt. Of op z’n minst soms aan me denkt.

Iemand voor wie ik ertoe doe.

Angst doet gekke dingen met een mens. Er hoeft maar weinig te gebeuren om het vertrouwen te verminderen dat iemand een relatie met mij gewoon hartstikke fijn vindt. Is er soms enige twijfel van zijn kant? Weg ontspannenheid. Dan moet ik van mezelf flexibel doen, onafhankelijk en tegelijkertijd hártstikke leuk. Want hij zóu maar weggaan.

Dat hou je natuurlijk nooit vol, dus dan komen de emotionele uitbarstingen. Wat daarop volgt? Je begrijpt het al. Nog meer angst. ‘Nu zal-ie echt wel weggaan.’

Mijn vriendje is altijd de leukste van de wereld. De liefste. De beste. Het mooiste wat me is overkomen. Hij komt ook wel dicht in de buurt, hoor. Maar mijn angst weet de boel toch vaak wat aan te dikken. En dat vertel ik hem veelvuldig. Want hij zou maar weggaan.

Ik ontdekte dat liefde en angst weinig zeggen over een ander en veel over jezelf. Dat je maar eens aan je zelfliefde moet gaan werken, bijvoorbeeld. Zodat een dag in de zon, met een boek en broodjes op je balkon helemaal compleet voelt. Ook als hij weggaat.

Lianne Marije Sanders (29) is freelance journalist en schreef met twee collega’s het openhartige boek ‘Zeik niet zo’. Je kunt haar volgen op Twitter en Instagram.