Mijn ervaring met Tinder beperkt zich tot een lidmaatschap van een week, ergens in 2014. Ik was single en dacht ook eens te kijken naar datgene waar iedereen het op dat moment over had. Helaas kreeg ik van de vrouwen die ik naar rechts veegde vooral de vraag of ik het echt zelf was of alleen mijn foto had gebruikt. Niet bepaald de ervaring waar ik naar op zoek was.
Maar echt missen hoefde ik het ook niet – de ervaring van de vleeskeuring die dit soort apps simpelweg zijn. Er is altijd wel een vriend of vriendin single die een datingapp op zijn of haar telefoon heeft en de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het heerlijk is om daar in te grasduinen. Met toestemming van de eigenaar van de telefoon natuurlijk. En daar valt toch een aantal dingen op.
Laten we beginnen met het vrouwelijk deel van de populatie. Over het algemeen hebben die hun profiel goed op orde. Er staat een prima tekst bij, een uitzondering daar gelaten, en ook de foto’s zijn over het algemeen oké. Al zijn er opvallend veel afbeeldingen met paarden en aanverwante hoefdieren.
'Mijn vrouw en ik wisselen een blik uit, besluiten dat het weinig zin heeft om in discussie te gaan en vertrekken'
De mannen daarentegen zijn een heel ander verhaal. Het lijkt wel alsof een groot deel van de online daters er veel aan gelegen is om potentiële partners juist af te schrikken, eerder dan ze te willen enthousiasmeren. De mannelijke evenknie van paardensport blijkt vissen te zijn. Er zijn foto’s met karpers, snoeken en een enkeling met een klein voorntje. Zonder uitzondering kijken ze vol trots in de camera alsof ze zojuist ergens wereldkampioen zijn geworden. Ik kan me niet voorstellen dat er ook maar één vrouw is die hierdoor denkt: dát is mijn toekomstige vent.
Zonnebrillen, ook zoiets. Hele profielen staan er vol mee. Soms is er zelfs geen enkele foto te vinden waar de ogen, toch de poorten van de ziel, te zien zijn. Er zal onzekerheid aan ten grondslag liggen, en het is ook niet makkelijk om goede beelden van jezelf te maken, maar het werkt niet mannen.
De selfiestand blijkt onder de heren ook mateloos populair, maar levert gekke hoeken op, veelal met enge grijnzen er bij. Als je niemand hebt om je leuk op de kiek te zetten gebruik dan lekker de zelfontspanner. Kinderen, katten, auto’s en zelfs achter een boodschappenwagen in de Aldi; het kwam allemaal voorbij. Dat kan en moet echt beter, tenminste als je de liefde wil vinden.
'De dierenarts bepaalde daar op dat moment dat ik een harteloos unmensch was'
Dat brengt me bij de teksten die men er bij schrijft. Openingszinnen, überhaupt slechts één zin of juist een heel epistel over werk of een ex. Ik snap wel dat vrouwen zeggen dat er op de apps geen leuke mensen meer te vinden zijn. Misschien zegt het vooral iets over hoe ongemakkelijk we eigenlijk allemaal zijn met het verkopen van onszelf.
Hoe dan ook is het een heerlijk tijdverdrijf, lig je krom van het lachen om sommige profielen en kan ik zelfs met enige trots zeggen dat ik verantwoordelijk ben voor een aantal matches en zelfs dates. Dat die dates nog niet hebben geleid tot een eerste huwelijk of liefdesbaby is jammer, maar allicht slechts een kwestie van tijd. Doctor Love noemt men mij ook wel, Robert ten Brink pas maar op.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Er ligt een vrouw op de grond, er steekt een naald in m'n arm en ik ben bang een bloedbad aan te richten'
