Met mijn midlifecrisisproject in volle gang – ik word op oudjaarsdag 40 en heb me ineens in mijn hoofd gehaald dat ik nog een keer een marathon wil rennen – krijg ik van alle kanten tips. Nuttig en nutteloos en vrijwel altijd ongevraagd.
Deze schoenen zijn goed voor een loper zoals jij, neem elk half uur een gelletje zodat je suikers binnenkrijgt en loop met een smartwatch in plaats van met je telefoon, want die laatste zorgt voor disbalans in je passen.
'Ik knik vriendelijk om hem te bedanken, hij trekt zijn broek naar beneden en gaat zitten poepen. Gewoon op de stoep'
Vorige maand zei iemand, die naar eigen zeggen maandelijks een “marathonnetje” liep, dat ik eens moest gaan rennen als het hard regende, want dan zat er zoveel zuurstof in de lucht. Mensen die ruim tweeënveertig kilometer hardlopen met een verkleinwoordje durven aan te vullen, daar moet je eigenlijk met een enorme boog omheen lopen. Een blik op het internet leerde me echter dat het wel waar was; regen betekent qua zuurstof een ideale omstandigheid.
Hartstikke leuk en aardig, maar wat doe je dan aan? Het is de laatste tijd namelijk stervenskoud dus een shirtje leek me wat weinig. Aan de andere kant leek me met een jas aan rennen zeer oncomfortabel.
Graaiend door mijn la met sportkleren vond ik naast wielrenoutfits, algemene fitnesskleding en hardlooptenues ook een thermoshirt. Bedoeld voor onder je reguliere kleding op koude dagen dat je veel buiten bent, maar vast ideaal dienstdoend als enkele laag tijdens een rondje training in een oud-Hollandsche plensbui. Dat bleek een fout. Een grote fout, maar tegen de tijd dat ik daar achterkwam was het al lang en breed te laat.
Hardloopshirts zijn flinterdun en licht qua materiaal. Dat schuurt niet langs je lichaam. Thermo bleek heel andere eigenschappen te hebben. Vanwege het hondenweer plakte alles al snel aan mijn lijf en door de beweging die je nou eenmaal maakt tijdens het rennen schuift de stof steeds een beetje heen en weer. Het gevolg was dat ik na een kilometer of drie wat gevoelige tepels begon te krijgen, na vijf kilometer ging het echt een beetje pijn doen en tegen de tijd dat ik mijn ronde van acht kilometer had volbracht zaten er twee rode cirkels ter grootte van een rijstwafel op mijn borst, omdat mijn tepels aan het bloeden waren.
'We maakten ons uit de voeten voordat iemand kwam controleren hoe we wilden betalen'
Nu ben ik niet zo ijdel dat het me wat kan schelen dat dat er op zijn minst potsierlijk uitziet, maar de pijn viel vies tegen. Helemaal toen ik na rekken en strekken een douche wilde nemen en ik het warme water niet kon verdragen rond mijn gezwollen tepelhoven.
Ook het daaropvolgend dragen van bovenkleding was een zeer onprettige ervaring. Nou hoor ik vrouwelijke lezers al denken: ach, dat is niks! Als wij zwanger zijn of borstvoeding geven dán doet het pas pijn. Gezwollen en/of kloven, laat hij zich niet zo aanstellen. En daar hebben jullie allemaal volkomen gelijk in. Maar laat ik qua pijngrens nou een klassieke man zijn en dit als intens hebben ervaren.
Nog zeker twee weken heeft het pijn gedaan. Een waardevolle les: als ervaren lopers van marathonnetjes je tips geven, kun je daar maar beter naar luisteren. Zonder er zelf dingen bij te verzinnen of denken dat je iets goeds hebt bedacht. Of doe normaal en blijf lekker binnen als het regent. Ook als het droog is, is er vast wel zuurstof genoeg.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Plots hoorde ik lange klagerige uithalen die deden vermoeden dat er iets vreselijks aan de hand was'
